Το άρθρο αυτό δεν έρχεται να προσθέσει κάτι καινούριο όσον αφορά την κατάσταση της χώρας σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Είναι πασιφανές, ότι αυτά τα 8 χρόνια που είμαστε στην κρίση δεν έχουμε μάθει τίποτα από τα λάθη μας. Δεν προσπαθήσαμε να γίνουμε καλύτεροι, να γίνουμε οι φάροι που θα βγάλει τη χώρα από το στενό λιμάνι της διαρκούς ύφεσης. Αντίθετα, καθησυχαστήκαμε στον κάβο της άποψης ότι «Κρίση είναι, δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα».. Και συνεχίσαμε να σκεφτόμαστε τρόπους πώς να βγάλουμε χρήματα εύκολα και ακούραστα. Τρία-και στα σκαριά τέσσερα μνημόνια-μα πάντα μια νοοτροπία, αιώνια ελληνική.
Αρκετές φορές το χρόνο το ταμείο ανεργίας παίρνει μερικές βαθιές ανάσες, ξεφουσκώνει. Και τα δημοσιεύματα δίνουν και παίρνουν: «Μειώνεται η ανεργία», «Οι νέοι ανακουφίζονται», «Τα δυσάρεστα εδώ τελειώνουν». Δεν είναι έτσι όμως. Η ανεργία δε μειώνεται. Μένει σταθερά εκεί που βρίσκεται τα τελευταία χρόνια, καθιερώνοντάς μας κάθε χρόνο πρωταθλητές Ευρώπης. Το κλειδί της επιτυχίας βρίσκεται στις συμβάσεις. Στη στυγνή εκμετάλλευση της εργασίας των νέων δηλαδή.
Πώς πάει το πράγμα; Είναι απλό. Όλα ξεκινούν από τη διάθεση των νέων να δουλέψουν στη χώρα τους και να μη μεταναστέψουν στο εξωτερικό. Έτσι, έρχονται οι εργοδότες που ζητούν νέο και φθηνό εργατικό δυναμικό. Προσφέρουν ολιγόωρες συμβάσεις, πενιχρό μισθό και φυσικά καμία ασφάλιση. Το κακό όμως δεν τελειώνει εκεί. Αν για παράδειγμα η σύμβαση είναι για πέντε ώρες γραμματέας, θα δουλεύεις ίσως και 15 ώρες τη μέρα, χωρίς να πληρώνεσαι και θα υπακούς και από πάνω, γιατί μπορεί να απολυθείς. Και δε μπορείς να πεις κάτι. Ή μάλλον θα πεις ευχαριστώ, γιατί τα 300 ευρώ δε μπορείς να τα βρεις αλλού στην Ελλάδα. Έτσι καταντήσαμε.
Δεν έχουν και άδικο όσοι μεταναστεύουν. Συναντούν καλύτερες απολαβές και καλύτερες συνθήκες εργασίες. Ο εργασιακός χώρος στην Ελλάδα μετατρέπεται σε κόλαση. Και δυστυχώς δεν είναι κινδυνολογίες. Το ξέρετε από τα παιδιά σας, από τα ανίψια σας, από τα εγγόνια σας ή και από εσάς τους ίδιους.
Φυσικά, με τέτοιες απολαβές δεν υπάρχει ρευστότητα στην αγορά. Και επαναλαμβάνεται ο φαύλος κύκλος της απελπισίας. Η απογοήτευση δαγκώνεται, ο κόσμος δε μπορεί να κάνει κάτι και συνεχίζει το ίδιο παραμύθι. Με κάθε κυβέρνηση και με κάθε πρωθυπουργό αν δε γίνουν αλλαγές από τη ρίζα δε θα φανεί καμία αλλαγή.
Αυτός που την πληρώνει όμως είναι μόνο ο εργαζόμενος που υπερφορολογείται. Υπόκειται οικονομικό και κοινωνικό πόλεμο, ψυχική καταδυνάστευση αλλά το κράτος δε μεριμνά για αυτόν. Προσπαθεί να τα έχει καλά με τους εφοπλιστές, τους «κροίσους» και τους «βαρόνους» γιατί οι απλοί άνθρωποι δε ρίχνουν κυβερνήσεις.
Αυτή ήταν μια ωδή στον εργαζόμενο που προσπαθεί να συντηρήσει τον εαυτό του και την οικογένειά του αλλά οι προσπάθειές του πέφτουν στον Καιάδα. Σίγουρα, υπάρχουν κι εξαιρέσεις, δε θα σταθούμε όμως σε αυτές. Όσο ο γενικός κανόνας μαυρίζει την κοινωνία, οι εξαιρέσεις απλά σπάνε την ανιαρή ρουτίνα της πραγματικότητας.