Θα υπάρχουν, σκέφτομαι πολλοί που αφιέρωσαν χρόνο στην τελευταία ταινία του Di Caprio, η «Επιστροφή», και σίγουρα θα κατέληξαν πως τον αγαπούν (ουπς! το πολύ film criticism αυτά προκαλεί!), ήθελα μάλλον να πω ότι κατέληξαν πως έκανε «τόσα και τόσα», επιβιώνοντας για να πάρει την εκδίκηση που ζητούσε. Ταπεινό κίνητρο, πάθος για κάτι κακό, για ένα κακό τουλάχιστον άτεγκτο. Όταν με σπασμένο πόδι, βρεγμένος, στη μέση του πουθενά, σε τοπίο πετρώδες, αυτός ανάβει φωτιά από το πουθενά, ή άλλοτε κοιμάται στην κοιλιά αλόγου, θυμίζοντάς μας τα παλαιά αστεία με τον Chuck Norris, καίτοι στο τέλος μας μένει μια γλυκιά γεύση για τον χαρακτήρα που πάλεψε την φύση και τον εαυτό του για να κρατηθεί στη ζωή, σίγουρα από μόνο του γεννά ένα ενδιαφέρον περίεργο.
Και μάλλον για πολλούς το ερώτημα περιστρέφεται στη σύγκρουση Tyrion Lannister και Di Caprio για το ποιος είναι ο «πιο γαμάτος» στην πληρωμή χρεών (ο Τσίπρας έχει αποκλεισθεί σίγουρα από τον πρώτο γύρω του παιχνιδιού), αλλά ίσως με ενδελεχή συζήτηση μπαίνουμε στην ουσία του θέματος που είναι ένας διαρκής αγώνας επιβίωσης και καμιά φορά πρόσκαιρα κυριαρχίας, σε μία μεγάλη μάχη, που δεν αφήνει κάποιον ούτε καν να κοιμηθεί, ως Προμήθειος πόνος, Σισύφια ανάγκη να σταθεί στα πόδια του. Είναι, σε τελική ανάλυση, αυτή η μάχη, ο αγώνας που εκτιμούμε σε σειρές και ταινίες, διότι μας κινεί το ενδιαφέρον, μας κρατά ζωντανούς, προσφέρει ελπίδα, μέθεξη, ένταση, πάθος, λύτρωση. Οκ. Και αίφνης σου λέει η φίλη, πως καλά έκανε και παράτησε τον Underwood η Claire εν μέσω της προεδρικής εκστρατείας (House Of Cards) και τρελαίνεσαι! Αλλά, είπαμε, το film criticism κάνει κακό, και επειδή δεν βγάζω συνήθως άκρη σε τέτοιους διαξιφισμούς, κρατώ πως «στα λόγια μου έρχεται», γιατί όπως και αν το κάνεις, είναι η αγάπη για το άγνωστο της μάχης, για την επόμενη μέρα, που αναζωπυρώνει τον αποτυχημένο, κρατώντας μετριόφρων τον νικητή.
Σε ένα βήμα παρακάτω, βλέπουμε πως το άτομο-ιδιώτης είναι μέρος της κοινότητας, η κοινότητα αντικατοπτρισμός του, που στον καθρέπτη της κοινότητας απεικονίζεται η ίδια η ζωή. Γιατί το μυστικό κρύβεται, όπως λένε οι διαβασμένοι, στην γλυκόπικρη (σαν κινέζικο κοτόπουλο ένα πράγμα) κουλτούρα (ό, τι φάση υπερρεαλισμός) του αέναου αγώνα και της δικαίωσης, έστω παροδικής. Αυτό, σαν διαδικασία συναρπάζει, δίδει ζωή, νόημα, βάθος, ρευστοποιεί σε τσιχλόφουσκες τη μίζερη καθημερινή πραγματικότητα, κάνοντας buy in δισεκατομμυρίων στη Wall Street, τη στιγμή που εξευγενίζει τη δίκαιη πάλη. Ξαφνικά ακούγεται μία φωνή: «ο αρθρογράφος είναι πολύ κουραστικός και πολυλογάς, ας μπει στο ψητό γιατί βαριόμαστε». (Ελπίζω να μην έχει υπ' όψιν το κινέζικο κοτόπουλο, συν τοις άλλοις, είμαι ανίδεος!). Ο ταπεινός blogger υπακούει και ξεπληρώνει το χρέος ποντάροντας all in σε παρτίδα Poker με τον Daniel Negreanu( ξέρετε βέβαια τι σημαίνει αυτό...).
Αυτό που μας εντυπωσιάζει στα παραπάνω παραδείγματα, η συνεχής πάλη για ένα όραμα, διατηρώντας απτόητη την όρεξη μας, δεν θα έπρεπε να ποινικοποιηθεί κοινωνικά. Μας αρέσει ό, τι δίδει ζωή συνήθως. Είναι αποδεδειγμένο ιστορικώς πως οι κοινότητες με όραμα, με έναν ανώτερο σκοπό ζωής, όχι ανέραστο, αλλά αγαθό, μακριά από χαμερπή κοινοτυπικώς φιλόδοξα πάθη, πέτυχαν περισσότερα από εκείνες που δεν εμπνεόταν από μεγαλοπρεπείς ιδέες. Είναι, αναμφισβήτητα, αφενός επιθυμητό, αφετέρου απαραίτητο μια ιδέα να κρίνεται, αλλά δεν παύει ποτέ να αρνείται το ποιόν της, και τούτο είναι να συντελεί σε όραμα. Δηλαδή, σε μία κινητήρια δύναμη αλλαγής της καθεστηκυίας τάξης. Γιατί άραγε, (έχουμε αναρωτηθεί ποτέ;) 5000 Ευρωπαίοι ετάχθησαν στο πλευρό του ISIS; Μήπως αυτό πωλεί πανάκριβα ένα όραμα που αξίζει να ζήσει κανείς, όσο επώδυνο, φρικιαστικό, μισανθρωπικό, ελεεινό, καταστροφικό κι αν είναι, την στιγμή που βλέπει τη ζωή του να μένει στάσιμη; Ένα όραμα, που παρόλη τη ντροπή που οφείλει να μας γεννήσει, χαρίζει σε έναν αίολο (με αρχαιοελληνική χροιά) ευπειθή αδικημένο δικαίωμα να ζήσει και να πεθάνει για κάτι; Του χαρίζει ζωντάνια; Μια ζωντάνια που αποτύχαμε να δώσουμε εμείς; Μα, αλήθεια, αποτύχαμε να έχουμε λόγο να ζούμε;
Ο αναγνώστης σίγουρα αντελήφθη πως αυτό που αρέσει ως θέαμα, ενώ γονιμοποιεί τη ζωή, δεν το ζει κανείς, δε μπορεί να το ζήσει. Ίσως, γι' αυτό δεν είναι λίγοι όσοι ζουν μέσω των αισθήσεων των ναρκωτικών. Νόθα ζωή, μη επιτρεπομένη να γευτεί αλλέως∙ ζωή ζωσμένη ζοφερά ζιζάνια ή ζωή για ένα πουκάμισο θανάτου. Επιλογές.
Εδώ ανοίγει η συζήτηση για το αν η Khaleesi είναι η μόνη κατάλληλη λόγω αίματος για τον Σιδηρούν Θρόνο ή ένας Lannister∙ αν ο Πύργος της Barbie χωρά ακόμη τα όνειρα μιας ενήλικης κοπέλας ή χάνεται το παραμύθι άπαξ δια παντός∙ αν ο φιλελευθερισμός ως συνολική κοσμοαντίληψη προσφέρει όραμα ή αν απλώς εγκλωβίζει τον κάθε ιδιώτη στον εαυτό του. Απουσιάζει η επαφή, η φιλία, ο έρωτας, η πατριωτική αγάπη, η δημοκρατική διαφορετικότητα και υφίσταται μια μεταλλαγή των κοινωνών της κοινότητας σε φερέφωνα εργατικής σκλαβιάς, μεταποιούντων το αίτημα για «καλή ζωή» σε αίτημα για «πόσα βγάζεις», ώστε να αγοράζονται βλακώδη φράγματα αληθοφανούς κύρους ή αισθημάτων που ποτέ δεν κάλυψαν το ψυχικό κενό, παρά τις ξιπασμένες κενολογίες. Η αιτία ευρίσκεται στο γεγονός της εσφαλμένης αντίληψης για την ελευθερία, που μάλλον τώρα τουλάχιστον γνωρίζουμε, ότι δεν είναι μόνο να κάνεις ό, τι θέλεις χωρίς να ενοχλείς τον άλλον, αφού ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, με αποτέλεσμα η προϊούσα χρησιμοθηρικά απομονωτική μονομέρεια να μας γυρνά πίσω στη ζούγκλα, στο καθεστώς των θηρίων, παρά να εξευγενίζει. Το όραμα αναζητείται σε ψόφια ψηφία ακάλυπτων (δηλωτικώς ή συνυποδηλωτικώς) επιταγών.
Ένα όραμα λοιπόν, ίσως στο "one nation, under God", που ακούμε μέχρι και στο "B.M.F." του Rick Ross ή μπορεί στο « Έθνος... με μία κυβέρνηση, μία θρησκεία, καταγινόμενο να υπάρχει», που διαβάζουμε στα ειρημένα από τον Ιωάννη Κωλέττη, όπως ήταν η Μεγάλη Ιδέα. Αυτή όρισε ουσιαστικώς την πορεία των ελληνικών κοινοτήτων, εξήρε την φαντασία, τόνωσε την πίστη, την ελπίδα, τον μόχθο κατά συνέπεια∙ έδωσε λόγο ύπαρξης στην απέλπιδα ελπίδα της πολυλαλημένης αναστύλωσης ενός καλύτερου μέλλοντος. Ομιλούμε, ξεπληρώνοντας το χρέος μας (λογικά οι Lannisters ήταν οι καλύτεροι πελάτες τραπεζών εδώ που τα λέμε), για την ανάγκη ενός καινούργιου οράματος πάλης, αγώνος, ευκαιριών, δύσκολης δικαίωσης, που δίδει φώς στον άνθρωπο, κάνει την ζωή άξια να τη ζήσει κανείς, μεταπράτει τις κακουχίες σε μικρές νίκες ενός μεγάλου θριάμβου. Έπαψε ένα ανώτερο ιδανικό να επισκιάζει την προσωπική ζωή, χωρίς να αποτελεί ψεκασμένη μπαρουφολογία ενός ξύλινου θεού ή αναμασήματα συνθημάτων.
Είναι άλλωστε αληθές(!!!) πως ένας Lannister πάντα ξεπληρώνει τα χρέη του, αλλά δεν θα ξεπλήρωνε ούτε τους τόκους χωρίς κάποιον μεγάλο σκοπό. Και δεν υπάρχει σκοπός πλέον.
Γράφετε πολλά και ξύλινα λόγια, για το τίποτα, κενόλογες παραγεμισμένες γραμμές, μεστωμένες της σοβαροφάνειας ενός κρύου αστείου, ξεχνώντας πως δεν υπάρχει «Σιδηρούς Θρόνος», δεν υπάρχουν Δράκοι, μήτε τα εκκολαπτόμενα αυγά των. Για μία νόθα Ιδέα πεθαμένη, με πεθαμένους πρωτοπόρους, για έναν πεθαμένο λαό, θαρρώντας πως κοροϊδεύετε τον πεινασμένο παίρνοντας του το τελευταίο κομμάτι ψωμί (κι ας μηn κυριολεκτώ) για να «κατσικωθείτε» στο σβέρκο του. Πως φαίνεται ότι δεν μάθατε μήτε το παραμικρό από το τέλος των κοτζαμπάσηδων, τη συνταγματική επανάσταση του '43, την έξωση του '62, το Κιλελέρ, ή μιας και αρέσκεστε στα της Ευρώπης από το τέλος του Λουδοβίκου του ΙΣΤ'. Θα χάσετε. Όχι από κάποιο τυφλό ματαιόδοξο μένος, αλλά γιατί η χρησιμοθηρική ξιπασμένη μωρολογία δεν ανταμείβεται.
Ένας άνθρωπος, αγαπά την εξόφληση του χρέους του, όπως λένε και οι φαντασιακοί Lannisters, όπως τόλμησε ο Di CaprioNorris (!) παλεύοντας με τη φύση, όπως αναίσχυντα επιχειρεί ο οιονεί πρόεδρος Underwood, όπως επίμονα νικούν οι καρκινοπαθείς τον θάνατο, όπως νικά τη θανατική αφάνεια ένας Ήρωας αλησμόνητος στους αιώνες. Δεν είναι χαζά ρομπότ οι άνθρωποι, είναι απλώς άνθρωποι (τώρα θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είμαστε όλοι Lannisters, ας του πούμε ότι ο John Snow «πουλάει» περισσότερο.)