Πολυνομοσχέδιο για την παιδεία: τα πανεπιστήμια σε ελεύθερη πτώση

Το πρόβλημα με τους αιώνιους φοιτητές δεν είναι πως ανάμεσά τους κρύβονται οι κομματικοί υπάλληλοι που παραμένουν στις σχολές για να «προετοιμάζουν» τις επόμενες γενιές των φοιτητικών νεολαίων. Το πραγματικό πρόβλημα είναι πως το εν λόγω φαινόμενο περιγράφει και ενισχύει μια αναχρονιστική νοοτροπία και προσέγγιση της ακαδημαϊκής φοίτησης η οποία υπονομεύει την παιδεία και τους ίδιους τους φοιτητές. Μια νοοτροπία βολέματος, μονιμότητας, και αέναης φοιτητικής διασκέδασης.
SOOC

Οι μεταρρυθμίσεις από μόνες τους δεν ενέχουν υποχρεωτικά τη βελτίωση. Πολλές φορές αυτές οδηγούν σε οπισθοδρομισμό. Το πρόσφατο πολυνομοσχέδιο για την παιδεία είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιου είδους αναχρονιστικής μεταρρύθμισης η οποία γυρνάει τη χειμαζόμενη παιδεία της χώρας μας δεκαετίες πίσω. Για λόγους οικονομίας χώρου δεν θα σχολιάσω το σύνολο του πολυνομοσχεδίου το οποίο είναι εν γένει προβληματικό, αλλά θα περιοριστώ στις πιο τρανταχτές και σκοταδιστικές αλλαγές που το νομοσχέδιο απειλεί πως θα επιφέρει.

Απαριθμώντας τες, ο υπουργός α) νομιμοποιεί με το χείριστο τρόπο το πρόβλημα των αιώνιων φοιτητών, β) επαναφέρει διθυραμβικά το απεχθές ακαδημαϊκό άσυλο, γ) θέτει τους ακαδημαϊκούς διδάσκοντες στο εκλογικό έλεος των κομματικών νεολαίων και δ) αποκλείει οποιαδήποτε περίπτωση αξιολόγησης στην Ελληνική παιδεία.

α) Το πρόβλημα με τους αιώνιους φοιτητές δεν είναι πως ανάμεσά τους κρύβονται οι κομματικοί υπάλληλοι που παραμένουν στις σχολές για να «προετοιμάζουν» τις επόμενες γενιές των φοιτητικών νεολαίων. Το πραγματικό πρόβλημα είναι πως το εν λόγω φαινόμενο περιγράφει και ενισχύει μια αναχρονιστική νοοτροπία και προσέγγιση της ακαδημαϊκής φοίτησης η οποία υπονομεύει την παιδεία και τους ίδιους τους φοιτητές. Μια νοοτροπία βολέματος, μονιμότητας, και αέναης φοιτητικής διασκέδασης. Εν αντιθέσει οφείλουμε να καλλιεργήσουμε ένα κλίμα μέσα στο οποίο ο φοιτητής συνειδητοποιεί πως η φοίτηση του είναι η σημαντικότερη στιγμή της επαγγελματικής του πορείας και για τον λόγο αυτό, φαινόμενα όπως η αιώνια φοίτηση πρέπει να εκλείψουν.

Για να επιτευχθεί αυτό η πολιτεία μπορεί να θέσει συγκεκριμένο αριθμό επιτρεπόμενων απουσιών σε κάθε εξάμηνο (ενδεικτικά τρεις ανά μάθημα) και περαιτέρω απουσίες να οδηγούν σε «αποτυχία» του μαθητή στο εν λόγω μάθημα. Επιπροσθέτως, η παρακολούθηση μαθημάτων πρέπει να είναι υποχρεωτική. Στην περίπτωση που ο φοιτητής αποτύχει σε έναν συγκεκριμένο αριθμό μαθημάτων ανά εξάμηνο (είτε λόγω απουσιών, είτε λόγω χαμηλής βαθμολογίας) θα πρέπει να αποβάλλεται από την σχολή. Επιπλέον, στην περίπτωση που ο φοιτητής διατηρεί χαμηλό μέσο όρο (χαμηλότερο από συγκεκριμένο όριο) για ένα ολόκληρο ακαδημαϊκό έτος, θα πρέπει και σε αυτή την περίπτωση να αποβάλλεται από τη σχολή. Η υποχρεωτική παρακολούθηση και η διατήρηση ελάχιστου μέσου όρου θα οδηγούσε στην εξάλειψη του εν λόγω φαινομένου ενώ θα οδηγούσε τους φοιτητές να καταβάλλουν τις μέγιστες ακαδημαϊκές προσπάθειες κατά τη φοίτηση τους.

β) Η διεστραμμένη έννοια του «ασύλου» εκφράζει την πεμπτουσία των παθογενειών του Ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Στην ουσία, πρόκειται για τον βασικό εκφραστή μιας ιδεολογίας που θέλει τα πανεπιστήμια άνδρα μπράβων, κομματικών στρατών, βίας, τρόμου και εγκλημάτων. Είναι σαφώς αδιανόητο να πωλούνται κλεμμένοι ηλεκτρονικοί υπολογιστές του Ε.Μ.Π. στο Μοναστηράκι, ή να παίρνει φωτιά το κτήριο της Νομικής αλλά να απαγορεύεται να εισέλθει η Πυροσβεστική Υπηρεσία επειδή αυτή θεωρείται σώμα ασφαλείας και της απαγορεύεται η είσοδος. Σε αυτά μάλλον αποσκοπεί το πολυνομοσχέδιο του υπουργείου.

Και για να τελειώνουμε μια και καλή, αυτή η νιχιλιστική έννοια του ασύλου δεν συναντάται πουθενά αλλού στον πλανήτη, ενώ ταυτόχρονα η θεμιτή «ελεύθερη διακίνηση των ιδεών» εξασφαλίζεται εν γένει στη χώρα μας και συνεπώς δεν χρειάζονται επιπλέον ρυθμίσεις για την παιδεία από φερόμενους πολιτικούς - σωτήρες.

γ) Με την νέα νομοθεσία οι φοιτητές (σε ποσοστό 70%) θα συμμετέχουν στα εκλεκτορικά σώματα για την επιλογή πρυτανικών αρχών των ΑΕΙ. Αυτό ακριβώς έλειπε από το ελληνικό πανεπιστήμιο για να πιάσει πάτο - υποψήφιους πρυτάνεις με προεκλογικές αφίσες στους κοινόχρηστους χώρους της σχολής να μοιράζουν προεκλογικές υποσχέσεις στους φοιτητές για να κερδίσουν την ψήφο τους.

Πέρα λοιπόν από τα κωμικοτραγικά του υπουργείου, η διοίκηση των πανεπιστημίων προφανώς και δεν είναι δυνατόν να εκλέγεται από τους φοιτητές, από τις καταστροφικές φοιτητικές νεολαίες, ή από τις διάφορες κομματικές κλίκες των καθηγητών. Αντιθέτως. αυτός ο ρόλος ανήκει δικαιωματικά στην πολιτεία η οποία χρησιμοποιώντας τα αποτελέσματα της αξιολόγησης (βλ. παρακάτω) θα μπορούσε να αναδείξει τους βέλτιστους ακαδημαϊκούς για τα πρυτανικά συμβούλια. Εδώ θα μπορούσαν μάλιστα να συνεισφέρουν ανενεργά σώματα του κράτους όπως η βουλή και οι επιτροπές της (επιτροπή για την παιδεία, κτλ).

δ) Η αξιολόγηση τέλος είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να διαχειριστεί κανείς πολιτικός στην Ελλάδα.

Κανείς πολιτικός δεν μπορεί να παραδεχτεί δημόσια πως στους φοιτητές μας αξίζουν οι βέλτιστοι ακαδημαϊκοί οι οποίοι μπορούν να αναδειχθούν μόνο μέσω ενός κλίματος ανταγωνισμού και ποιοτικής αξιολόγησης. Η αξιολόγηση λοιπόν οφείλει να είναι και εσωτερική (εντός του ιδρύματος) και εξωτερική (από όργανα της πολιτείας). Κύριο ρόλο στην αξιολόγηση φυσικά πρέπει να διαδραματίσουν οι ίδιοι οι φοιτητές ως τελικοί κριτές της ποιότητας της ακαδημαϊκής διδασκαλίας. Με ανώνυμο και εύκολο τρόπο οι φοιτητές πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να αξιολογούν αυτούς που τους βαθμολογούν και να συνεπικουρούν το έργο της πολιτείας για επιβράβευση του προσωπικού, για πειθαρχία, ή μέχρι και για πιθανή αποβολή ανεπαρκούς διδάσκοντα.

Όπως ήταν αναμενόμενο, ουδείς λόγος από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου για την απαραίτητη λειτουργία μη κρατικών πανεπιστημίων, αλλά και για την αδήριτη πλέον ανάγκη πλήρους και οριστικής πάταξης της μάστιγας που ονομάζεται φοιτητικές νεολαίες/παρατάξεις/κομματικοί στρατοί. Όπως προαναφέρθηκε, πολλές φορές οι μεταρρυθμίσεις οδηγούν σε οπισθοδρομισμό. Η παιδεία θα αναγεννηθεί όταν η πολιτική εξουσία επιστρέψει στους πολίτες.

Δημοφιλή