Η «πολιτική» στα βυζαντινά χρόνια σήμαινε την «γυναίκα της πόλης», με άλλα λόγια την «εκδιδόμενη γυναίκα». Έτσι, θα πω ότι η πολιτική σήμερα χρειάζεται «εξ ορισμού» την «π...ονηριά» της. Πώς σχετίζεται αυτό με την παράσταση του Εθνικού Θεάτρου που βασιζόταν εν μέρει στο βιβλίο το Ξηρού;
Το Εθνικό θεάτρο δεν παύει να είναι πρώτα Εθνικό και μετά θέατρο. Τι θέλω να πω με αυτό: είναι μία προέκταση της κρατικής οντότητας που εκπροσωπεί την αφηρημένη έννοια του ελληνικού έθνους στο θεατρικό κόσμο. Έτσι, από την πρώτη κιόλας στιγμή παρατηρούμε ότι το Εθνικό θέατρο έχει δυο υποστάσεις. Μία υπόσταση που έχει να κάνει με την Πολιτική και μία υπόσταση Καλλιτεχνική που έχει να κάνει με το θέατρο. Είναι, με άλλα λόγια, σα να ενσαρκώνει την ίδια την Ελλάδα σαν ηθοποιό -- Αν, δηλαδή, η Ελλάδα ήταν ηθοποιός, τι έργο θα έπαιζε;
Ακόμη, αξίζει να διασαφηνίσουμε ότι αυτός ο ρόλος του Εθνικού θεάτρου να ενσαρκώνει την Ελλάδα ως ηθοποιό, δίνει στο Εθνικό Θέατρό ένα χαρακτήρα Εξωτερικής Πολιτικής, αν ορίσουμε ότι εξωτερική πολιτική είναι η στρατηγική ενός κράτους να διαφυλάξει τα εθνικά του συμφέροντα στο εξωτερικό. Αυτός ο χαρακτήρας φαίνεται ακόμη πιο πολύ όταν σκεφτούμε τι συνέπειες θα έχει αν το Εθνικό Θέατρο αρχίσει να ανεβάζει παραστάσεις που θα κοροϊδεύουν τους συμμάχους της Ελλάδας. Δεν θα φανεί τότε σαν η ίδια η Ελλάδα να κοροϊδεύει τους συμμάχους;
Δεδομένων των δύο αυτών πλευρών, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στα θέματα με τα οποία ασχολείται, μιας και τα όρια του «προβληματίζω» και «δημιουργώ πρόβλημα» αποτελούν μια λεπτή κόκκινη γραμμή. Αυτό συμβαίνει, διότι τα θέματα της Καλλιτεχνικής υπόστασης μπορούν πολλές φορές να πλήττουν την ίδια στιγμή την Πολιτική υπόσταση του Εθνικού Θεάτρου.Έτσι, ένας φορέας, λοιπόν, σαν το Εθνικό θέατρο με διεθνή ακτινοβολία και προβολή παρουσιάζεται στο εξωτερικό διαρρηγμένος.
Όποιος δεν λαμβάνει υπόψιν τη σημασία της Πολιτικής υπόστασης του Εθνικού Θεάτρου είναι ανίκανος να καταλάβει τι γίνεται έξω στον κόσμο. Διότι, ό,τι άπτεται της Πολιτικής, χαρακτηρίζεται από πονηριά, καιροσκοπία και πρωτίστως διπλωματία. Ίσως να θεωρεί κανείς απάνθρωπα και λυπηρά αυτά τα δεδομένα, όμως αγνοώντας τα, αργά ή γρήγορα θα βρεθεί σε μια κατάσταση όπου η λύπη για την ηθική κατάπτωση των άλλων θα την διαδεχθεί ο θρήνος για τις δικές του συμφορές.
Με αυτόν τον τρόπο --εκ πολιτικής πλευράς-- μόνο εις βάρος λειτουργεί για μια χώρα που βρίσκεται σε μόνιμη επαιτεία και προσπαθεί να βελτιώσει τη διεθνή της εικόνα να καταπιάνεται με θέματα τόσο αμφιλεγόμενα και υποκειμενικά, όπως, για το αν υπάρχουν κρυφά νοήματα στο «καλλιτεχνικό» έργο ενός σεσημασμένου κακοποιού.
Δε νομίζω ότι οι εκπρόσωποι του Εθνικού είχαν ποτέ σκοπό να προμοτάρουν τον Ξηρό, όπως χονδροειδώς λέχθηκε. Τουναντίον, όπως αναφέρουν, το βασικό μήνυμα της παράστασης ήταν πως «καμία ιδέα δεν δικαιούται να αφαιρέσει ανθρώπινη ζωή».
Ωστόσο, οι εκπρόσωποι φάνηκε ότι δεν έλαβαν τόσο σοβαρά υπόψη την Εξωτερική Πολιτική υπόσταση και προέκταση του Εθνικού Θεάτρου με τις συνέπειες που το συνοδεύουν. Ως εκ τούτου, κατέληξαν να δημιουργήσουν περισσότερο πρόβλημα αντί να προβληματίσουν θίγοντας τις οικογένειες τον θυμάτων των τρομοκρατών που τόσο υπέφεραν και έδωσαν συγχρόνως έρεισμα στις κακές γλώσσες του εξωτερικού.