Την αποφράδα εκείνη ημέρα το νεοπαγές μόρφωμα των τσιχαντιστών κατέπνιξε στο αίμα τους αρθογράφους-σκιτσογράφους του γαλλικού σατιρικού περιοδικού «Charlie Hebdo» στο Παρίσι εκδικούμενοι με υπέρτατο θρησκευτικό μίσος τις γελοιογραφίες του προφήτη Μωάμεθ, που συνήθιζε να δημοσιεύει το περιοδικό.
Κατά τον 3ο νόμο του Νεύτωνα, για κάθε δράση μιας δύναμης, υπάρχει μια ίση και αντίθετη δύναμη αντίδρασης. Έτσι φτάσαμε σε μια τραγική κατάσταση, η οποία επιδεινώνεται ραγδαία οδηγώντας σε σκοτεινά κοινωνικά αδιέξοδα.
Σκιαγραφώντας το προφίλ του Charlie Hebdo, του οποίου δηλώνω ενθουσιασμένος αναγνώστης, πρόκειται για ένα εβδομαδιαίο έντυπο (αυτοσαρκαζόμενο ως «Journal irresponsible», δηλαδή «ανεύθυνη εφημερίδα» ) που θεωρεί πως η έξυπνη σάτιρα φανερώνει τη θετική πλευρά της ζωής στον αναγνώστη, με ριζοσπαστικές έως άκρως προκλητικές αρχές. Μόνιμος στόχος του ο εθνικισμός, η πολιτικάντικη πολιτική, οι δικτατορίες, οι πόλεμοι, οι πλούσιοι και οι ισχυροί του πλανήτη. Χωρίς ίχνος ηθικού φραγμού τα στελέχη σκιτσογραφούν με βάση το παλιό γαλλικό αναρχικό σλόγκαν «Ni Maitre ni Dieu», δηλαδή «Ούτε Κύριο ούτε Θεό» αρνούμενοι να προτρέψουν σε πράξεις εναντίον άλλων, απλώς σχολιάζοντας χωρις προπαγάνδα.
Η αλόγιστη υπερβολή του περιοδικού πολλές φορές ξεπερνά τα ανθρώπινα εσκαμμένα, και το μέτρο της υγιούς αισθητικής, γελοιοποιώντας με το χειρότερο τρόπο τα ιερά και όσια λαών, και ποδοπατώντας τα θρησκευτικά τους συναισθήματα. Διόλου τυχαίο ότι το Charlie Hebdo λαμβάνει μηνύσεις, απο θρησκευτικές οργανώσεις κυρίως, όχι μόνο μουσουλμανικές αλλά και εβραϊκές, βουδιστικές, χριστιανικές.
Αδιαμφισβήτητα λεμε ΝΑΙ στην ελευθερία της σκέψης και της πολιτισμικής έκφρασης, γι' αυτό άλλωστε διαδηλώσαμε αμέσως μετά το γεγονός (όλη η μη ισλαμική ανθρωπότητα) υπερασπιζόμενοι τις δυτικές οικουμενικές αξίες. Θα πρέπει όμως να υπάρχουν και να τηρούνται κάποια όρια σεβασμού των ανθρώπινων κανόνων ειρηνικής συμβίωσης στο πλαίσιο της ανεξιθρησκείας. Η προσέγγιση προς το Ισλάμ θα πρέπει να γίνει με ειρηνικά μέσα και όχι με χλευασμό και απαξίωση. Η επίθεση κατά της ελεύθερης θρησκευτικής έκφρασης του άλλου υπονομεύει έμμεσα και τη προσωπική ελευθερία.
Αν κάτι πρέπει να μας απασχολήσει έντονα ως δυτική κοινωνία, είναι ο εντοπισμός των νέων ανθρώπων που θέλγονται από το τζιχαντ. Σκοπός δεν είναι να τους επαναφέρουμε στο «σωστό δρόμο» (αν υπάρχει κάτι τέτοιο), αλλά να έρθουν σε επαφή με τον ίδιο τους τον εαυτό. Να καταλάβουν ότι οι επιλογές τους ειναι καταστροφικές και στερούν την ελευθερία της σκέψης. Η εμμονή στην ασφάλεια και στη ποινική αντιμετώπιση του προβλήματος δεν αποτελούν βιώσιμες λύσεις. Γονείς, εκπαιδευτικοί και τόποι λατρείας οφείλουν να παίξουν το ρόλο τους. Πρέπει να οικοδομήσουμε μια κοινωνία πιο ελκυστική, που θα καταδικάζει τον αποκλεισμό και θα στρέφεται στη κατανόηση προς το «άλλο». Εύκολα λόγια, αλλά λιγότερο ουτοπικά απ' όσο νομίζουμε.