Η Γυμνή Αλήθεια (Μέρος Γ΄)

Η αδρεναλίνη έρεε ακόμη μέσα μου. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα την αδρεναλίνη σαν αντανακλαστικό πάλης αντί φυγής. Εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα πως η αδρεναλίνη ήταν μια ουδέτερη ενέργεια που μπορούσες να χρησιμοποιήσεις για να διαφύγεις ή για να μείνεις και να παλέψεις. Αυτό μπορεί να είναι ένα προφανές συμπέρασμα τώρα, αλλά τότε ήταν μία αποκάλυψη για εμένα προσωπικά. Η αδρεναλίνη έγινε ο μυστικός μικρός μου φίλος, εκείνη η αδρεναλίνη θα μπορούσε να είναι ένας δρόμος προς την γενναιότητα και όχι μία έκφραση τρόμου.
BrianAJackson via Getty Images

Είχα έναν σκοπό

Καθώς ο ήλιος ανέτειλε το επόμενο πρωί, ένιωθα διαφορετικά, με αυτοπεποίθηση και πιο ήρεμος για κάποιο λόγο. Εν αγνοία μου τότε, είχα μεταμορφωθεί. Καθώς ετοιμαζόμουν να πάω στο σχολείο, δεν είχα καμία σκέψη ή αίσθημα φόβου ή τρόμου. Δεν είχα αντιληφθεί καν πως δεν είχα το φόβο, γιατί είχε εξαφανιστεί τελείως. Ακόμη και η μνήμη των προηγούμενων εμπειριών μου, είχε σβήσει τελείως. Μία πρόταση από τα γραπτά του Malcolm αντηχούσε στο συναισθηματικό μου σώμα και στις σκέψεις:

«Ξανθομάλληδες γαλανομάτηδες διάβολοι, όταν εσείς ζούσατε σε σπηλιές στην Ευρώπη, εμείς ήμαστε Βασιλείς και Βασίλισσες με μεγάλους πολιτισμούς στην Αφρική....»

Μία αρχαία πολεμική κραυγή

Όταν έφτασα στο σχολείο μου, εκείνος ο τρομερός φόβος επανήλθε. Σταμάτησα στην είσοδο παγωμένος από τον φόβο, ακόμα μια φορά η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα, γρηγορότερα και όλο γρηγορότερα. Τότε ακριβώς μία νέα σκέψη απλώθηκε και με γράπωσε. Αναζήτησα τον νταή που πρότινος προσπαθούσα τόσο σκληρά να αποφύγω και όλα τα ξανθόμαλλα αγόρια και κορίτσια και η σκέψη, γραμμένη από τον Malcolm X, επέστρεψε λιγάκι τροποποιημένη: «Ξανθομάλληδες, γαλανομάτηδες διάβολοι, όταν εμείς οι Έλληνες μετρούσαμε την απόσταση μεταξύ της γης, της σελήνης και του ήλιου, οι πρόγονοί σας ζούσαν ακόμη σε σπηλιές στη Βόρεια Ευρώπη».

Με αυτή την σκέψη να αντηχεί στο κεφάλι μου σαν αρχαία πολεμική κραυγή, διέσχισα αργά τη σχολική αυλή. Ένιωθα σαν το Μωυσή που διέσχιζε την Ερυθρά Θάλασσα, καθώς έβλεπα το πλήθος των συμμαθητών μου να ανοίγει να περάσω. Ίσως να ήταν ο τρόπος που περπατούσα ή ο τρόπος που κρατούσα ψηλά το κεφάλι μου ή μπορούσαν να αισθανθούν την παρουσία μου και παραμέριζαν να περάσω, ακόμα και ο ρυθμός της εισόδου μου άλλαξε. Περπατούσα αργά με το κεφάλι μου ψηλά χωρίς φόβο στην καρδιά μου.

Περπατώντας διαμέσου της Θάλασσας του Φόβου

Ο νταής με κοίταξε, τα μάτια μας συναντήθηκαν και απλά απομακρύνθηκε. Ήταν σαν να μην με αναγνώρισε καν. Ένιωθα σαν να έχω όλο το χρόνο του κόσμου δικό μου. Άργησα για το μάθημα για πρώτη φορά. Από εκείνη την ημέρα ξεκίνησα να είμαι ο τελευταίος που έφτανε στην τάξη, γιατί ανέπτυξα τη συνήθεια να περπατάω πολύ αργά με το κεφάλι ψηλά.

Βοή στη Ζούγκλα

Στο μεσημεριανό διάλειμμα ο νταής μου την έπεσε στο διάδρομο περιστοιχισμένος από τους φίλους του και μου είπε πως θα με έδερνε στο τέλος της σχολικής ημέρας στο προαύλιο. Όταν το σχολείο τελείωσε προσπάθησα να καθυστερήσω την έξοδό μου, αλλά αυτός δεν έφυγε και όταν βγήκα έξω στην αυλή, ήταν εκεί και περίμενε με τους φίλους του. Η καρδιά μου ξαφνικά άρχισε να χτυπάει γρηγορότερα και με διακατείχε και πάλι ο τρομερός φόβος. Το ίδιο γρήγορα η σκέψη «οι ξανθομάλληδες γαλανομάτηδες δαίμονες» αναδύθηκε ξανά. Η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπά γρήγορα, ηρέμησα και περπάτησα προς αυτόν. Σύντομα μας περιβάλαν οι φίλοι του και άλλοι μαθητές που ήρθαν έξω να δουν τον καυγά. Σήκωσε τις γροθιές του και άρχισε να ρίχνει γροθιές στον αέρα.

Εγώ στεκόμουν απλά εκεί με τα χέρια μου στο πλάι, απλά κοιτάζοντάς τον. Ένιωθα σαν τον Mohammad Ali να στέκομαι εκεί με τα χέρια πλάι μου, ενώ εκείνος προχωρούσε. Καθώς πλησίαζε σιγά-σιγά, οι μαθητές άρχισαν να μου φωνάζουν να παλέψω μαζί του. Άλλοι κραύγαζαν σε αυτόν να με τελειώσει. Ξαφνικά ένιωσα τις γροθιές μου να σφίγγονται γερά και όπως σήκωσα τα χέρια μου σε θέση μάχης, τον κοίταξα κατάματα. Η αδρεναλίνη άρχισε να ρέει στις φλέβες μου άρχισα να νιώθω σαν ένα ηφαίστειο που πρόκειται να εκραγεί.

Βλέποντας το πρόσωπό μου να γίνεται κόκκινο σαν το παντζάρι και τα μάτια μου να γεμίζουν από οργή, έκανε μερικά βήματα πίσω.

Εκείνο τον καιρό αγωνιζόμουν στις 100 γιάρδες και ήμουν προικισμένος με ένα εκρηκτικό ξεκίνημα, οπότε η στρατηγική μου ήταν να τρέξω κατά πάνω του, να τον ρίξω κάτω και να τον κλωτσήσω ώστε να μην μπορεί να ξανασηκωθεί. Μόλις ήμουν έτοιμος να ορμήσω μπροστά, κάποιος φώναξε «δάσκαλος, δάσκαλος» και όλα τα παιδιά έτρεξαν μακριά. Εγώ δεν κινήθηκα. Έμεινα να στέκομαι εκεί μόνος με τις γροθιές μου ψηλά.

Αδρεναλίνη, η Μυστική μας Πηγή Δύναμης

Η αδρεναλίνη έρεε ακόμη μέσα μου. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα την αδρεναλίνη σαν αντανακλαστικό πάλης αντί φυγής.

Εκείνη την στιγμή, συνειδητοποίησα πως η αδρεναλίνη ήταν μια ουδέτερη ενέργεια που μπορούσες να χρησιμοποιήσεις για να διαφύγεις ή για να μείνεις και να παλέψεις.

Αυτό μπορεί να είναι ένα προφανές συμπέρασμα τώρα, αλλά τότε ήταν μία αποκάλυψη για εμένα προσωπικά. Η αδρεναλίνη έγινε ο μυστικός μικρός μου φίλος, εκείνη η αδρεναλίνη θα μπορούσε να είναι ένας δρόμος προς την γενναιότητα και όχι μία έκφραση τρόμου. Την μόνη φορά που ένιωσα την αδρεναλίνη να κυλά μέσα μου προηγουμένως ήταν όταν ήμουν φοβισμένος.

Καθώς άρχισα να ηρεμώ, ο μεγαλύτερος νταής του σχολείου ήρθε προς το μέρος μου και είπε: «Αυτός ο ανόητος σε ενοχλεί εδώ και καιρό, αλλά μην ανησυχείς, κάνε μια βόλτα μαζί μου στην αυλή και κανείς δε θα σε ενοχλήσει ξανά.» Ήταν ένα Ελληνόπουλο που είχε μείνει μια δυο τάξεις και ήταν σχεδόν διπλάσιο από κάθε άλλο παιδί στο σχολείο. Τον προηγούμενο μήνα είχε κλωτσήσει ένα παιδί στο κεφάλι μερικές φορές, του έβγαλε τα δόντια και του έσπασε το σαγόνι. Του είπα πως είμαι εντάξει, δεν φοβάμαι πια. «Εάν κανείς σε ξαναενοχλήσει ή αν χρειάζεσαι κάτι, απλά ενημέρωσέ με» είπε καθώς έφευγε. «Είμαι εντάξει τώρα, μην ανησυχείς», του είπα φεύγοντας. Τον συνάντησα πολλά χρόνια αργότερα και εξεπλάγην ευχάριστα όταν έμαθα πως είχε αποφοιτήσει από τη Νομική και είχε μόλις περάσει τις εξετάσεις του δικηγορικού συλλόγου.

Το ξανθομάλλινο γαλανομάτικο παιδί δεν με ενόχλησε ξανά. Συνειδητοποίησα πως οι νταήδες επιτίθενται μόνο όταν μυρίσουν φόβο. Κατά βάθος είναι όλοι δειλοί. Είναι γεμάτοι με αμφιβολία όσον αφορά το ταλέντο και την νοημοσύνη τους. Βασανισμένοι από τη δική τους αίσθηση αδυναμίας και το αίσθημα της αποτυχίας, επιτίθενται σε αυτούς που μοιάζουν αδύναμοι, φοβισμένοι ή αβοήθητοι. Από τότε έχω αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της ζωής και επίσης πολλές απειλές της προσωπικής μου ασφάλειας είτε προερχόταν από νταή, συμμορία ή στρατό, μόνος και χωρίς βοήθεια.

Εσωτερικό και εξωτερικό περιβάλλον

Κάθε αλλαγή συμβαίνει πρώτα στο εσωτερικό και γίνεται ορατή από την επίδρασή της στο περιβάλλον. Η εσωτερική αλλαγή γίνεται εύκολα αντιληπτή, επειδή παρακάμπτει τα μάτια που ψάχνουν το οικείο, το γνωστό και το εύκολα κατανοητό και κατηγοριοποιημένο. Η εσωτερική αλλαγή είναι σαν τον άνεμο, του οποίου η παρουσία μπορεί να γίνει αντιληπτή βλέποντας τα κλαδιά και τα φύλλα σε ένα δέντρο να ταλαντεύονται μπρος και πίσω. Όσο πιο έντονη η αλλαγή, τόσο πιο εμφανείς οι επιδράσεις της και πιο εμφανής θα είναι η αντίδραση από το περιβάλλον σου. Η ασυνήθης εικόνα ενός ατόμου που υπερασπίζεται τον εαυτό του ή τους άλλους μοιάζει να είναι ένα θέαμα που προξενεί φόβο ακόμη και στους στυγνούς νταήδες. Πόσο χρόνο θα έπαιρνε και πόση προσπάθεια θα χρειαζόταν να καταβληθεί για να εκφοβίσεις τους πάντες στο περιβάλλον σου; Οι σωματικές απειλές είναι ανίσχυρες όταν αντιμετωπίζονται από ένα σαφώς εμπνευσμένο και με κίνητρο άτομο. Οι νταήδες απλά θα ξεθωριάσουν. Οι νταήδες κατοικούν στους εφιάλτες και στους φόβους μας. Δεν είναι αληθινοί. Έχουν μονάχα τη δύναμη που εσύ τους δίνεις. Εάν μπορείς να τους την δώσεις - τότε μπορείς και να τους την αφαιρέσεις.

Είναι επιλογή σου, κάνε μία επιλογή γεμάτη πάθος και κάνε την αισθητή στα πέρατα του σύμπαντος. Ενστερνίσου ό,τι σε ενδιαφέρει και κάνε το ενασχόλησή σου. Γίνε φίλος με τη φυσική σου ύπαρξη και επανεκπαίδευσε το σώμα σου ώστε να μπορεί να λειτουργήσει με τον πιο τέλειο τρόπο χωρίς πόνο ή αίσθηση περιορισμών.

Αν σας αρέσει αυτός ο τρόπος σκέψης, και θέλετε να μάθετε και άλλα, μπορώ να συνεχίσω να δημοσιεύω αποσπάσματα, από το βιβλίο μου για την ενσωματωμένη ορθολογική εκπαίδευση, σκέψη και διατροφή.

Το μέλλον είναι στο χέρι σας.

Διαβάστε ακόμα: