Πάνε μερικά χρόνια που συνέβη η παρακάτω ιστορία και περιλαμβάνει τρία «αγαπημένα» θέματα μαζεμένα σε ένα: κοινόχρηστα, δημόσιο, ελεύθεροι επαγγελματίες...Σοφοκλέους 4. Ταμείο Προνοίας Δημοτικών και Κοινοτικών Υπαλλήλων. Εδώ και 10 μέρες το «μέγαρο» στο οποίο στεγάζεται το Ταμείο Προνοίας που προανέφερα, στη διεύθυνση που προανέφερα, βρίσκεται στο ημίφως (ως συνήθως, που έλεγε κι ο Μαχαιρίτσας). Ο δρόμος με έβγαλε εκεί για να συνδράμω ένα φίλο -και πλέον- συνταξιούχο στο δύσκολο έργο της υποβολής των δικαιολογητικών για τη σύνταξή του.
Μπαίνοντας στη στοά της Σοφοκλέους, και βλέποντας την είσοδο, ψάχνω για κάποιο μπουτόν (μα τι ωραία που τα λέω) για να ανάψω ένα φως. Γρήγορα καταλαβαίνω ότι πιο γρήγορα θα έρθει το Άγιο Φως με τιμές αρχηγού Κράτους παρά το φως του Μεγάρου. Ανάβω φακό (να ναι καλά τα smartphones) και καταφέρνω να διακρίνω τον πίνακα με τους ορόφους και τα γραφεία που αντιστοιχούν σε κάθε όροφο. Τα μάτια μου ανεβαίνουν «σκαλί-σκαλί» για να διαπιστώσουν με λύπη για μένα -αλλά και απόγνωση για τον συνταξιούχο- ότι το Ταμείο που μας ενδιέφερε βρισκόταν στον 5ο όροφο...
Στη σειρά των τριών ασανσέρ, τα δύο ήταν σκοταδιασμένα, το τρίτο είχε κάτι σαν μικρό φωτάκι μέσα, που δεν σε καθησύχαζε κιόλας ότι θα περάσεις ένα ευχάριστο ανεβοκατέβασμα μέχρι να τελειώσεις τη δουλειά σου. Ένας θαρραλέος κύριος μπαίνει στο ασανσέρ, μας κοιτά, «θα ρθείτε ή ν' ανέβω ρε παιδιά;». «Πάτε καλύτερα εσείς, και θα ανεβούμε με τα πόδια», απαντά ο καλός μου συνταξιούχος υπομονετικά. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, και λίγο πριν πάρουμε την απόφαση να ανεβούμε το... Έβερεστ, βλέπουμε ένα φωτάκι αναπτήρα να τρεμοπαίζει μέσα στο ασανσέρ, σαν την ελπίδα μας για επιστροφή στον 21ο αιώνα.
Ανεβαίνοντας τα τρία πρώτα επίπεδα (ημιώροφος, 1ος, 2ος) ο φακός του κινητού μάς ήταν απαραίτητος όσο κι ο ανασχηματισμός στην κυβέρνηση. Σκοτάδι και ατμόσφαιρα εγκατάλειψης, λίγη αύρα από το κάστρο του Δράκουλα, και σοβάδες, πάρα πολλοί σοβάδες πεσμένοι ή ετοιμόρροποι. Στη διαδρομή πολίτες αγανακτισμένοι να σιχτιρίζουν την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισαν να ολοκληρώσουν τη συναλλαγή τους με το Δημόσιο. Από το δεύτερο όροφο και πάνω μπορώ να πω βελτιώθηκε η κατάσταση, καθώς ο ήλιος σερνόταν από τα πρώτα παράθυρα προς το εσωτερικό του κτιρίου, και με το ελαφρύ αεράκι ανέδιδε μια αύρα καλοκαιριού και διακοπών...
Περιττό να πω ότι σε κάθε όροφο αντικρίζαμε κι ένα κουρασμένο «ταξιδιώτη» να παίρνει αναπνοές μέχρι να φτάσει στην 5η πίστα, τον «τελικό των τελικών», το Ταμείο Προνοίας.
Η δουλειά μας τακτοποιήθηκε σχετικά γρήγορα (μόνο «τελικός» δεν ήταν!), και η κάθοδος -φυσικά από τα σκαλιά- έμοιαζε πια παιχνιδάκι. «Πάρτε μωρέ το ασανσέρ, θα σας βγάλει», μας συμβούλευσε μια συμπαθέστατη υπάλληλος του 5ου, αλλά πώς να εμπιστευτείς μια υπηρεσία τη σήμερον...; Στο ισόγειο, στη θέση του θυρωρού είχε εμφανιστεί μια ακόμα πιο συμπαθής κυρία, που της πιάσαμε την κουβέντα.
-«Τι γίνεται; Γιατί στα σκοτάδια;», τη ρωτάω.
-«Γιατί ρωτάτε; Από πού είστε;», μου απαντά λίγο μαγκωμένη.
-«Ξέρετε, να, ανεβήκαμε με τα πόδια μέχρι τον 5ο, υπήρχαν κι άλλοι που διαμαρτύρονταν, και είπα να ρωτήσω γιατί τόσο σκότος».
-«Ααα, κοιτάξτε. Είναι πολύ απλό. Τα κοινόχρηστα είναι απλήρωτα εδώ και καιρό. Όχι βέβαια το Ταμείο, το Ταμείο πληρώνει στην ώρα του. Αλλά όλα τα υπόλοιπα γραφεία είναι δικηγόροι και συμβολαιογράφοι, οι οποίοι ξέρετε δεν πληρώνουν πια», μου απάντησε.
-«Και πόσες μέρες είστε έτσι;», ρωτάει ο συνταξιούχος.
-«Ε, είναι δέκα μέρες τώρα. Απλήρωτο το κοινόχρηστο ρεύμα, απλήρωτη κι εγώ για τις υπηρεσίες μου, απλήρωτος κι ο τεχνικός για να κάνει έλεγχο στο ασανσέρ (!). Αφήστε τα...».
Παίρνουμε το δρόμο για την έξοδο από το «τούνελ» (αν και οι γιατροί σε κρίσιμες καταστάσεις συνήθως μας συμβουλεύουν να μην ακολουθούμε το φως). Λίγο πριν την απομάκρυνση ακούμε τη συμπαθή θυρωρό...
-«Μπορούσατε να πάρετε το ασανσέρ πάντως, λογικά θα σας ανέβαζε».