πνίγουν τα δάκρυα να μη φανούν
κι αυτοί που μένουν κουνούν μαντήλια
κι αναστενάζουν γιατί πονούν.
Κι αυτούς που φεύγουν
κι αυτούς που μένουν
οι μοίρες μ' απονιά
πάντα τους δέρνουν.
Αυτοί που φεύγουν κάποιο λυγμό τους
παίρνουν μαζί τους και μιαν ευχή
κι αυτοί που μένουν στο σπαραγμό τους
κάνουν κουράγιο και προσευχή.*
Δεν ξέρω αν υπάρχουν στίχοι αυτή τη στιγμή που θα μπορούσαν να εκφράσουν καλύτερα την πολιτική κατάτασταση στην Ελλάδα. Όμως κάπως έτσι είναι αν το καλοσκεφτείς (όσο αστείο κι αν ακούγεται στο πρώτο άκουσμα). Και για τους μεν, και για τους δε. Δεν έχει σημασία ποιοι είναι ποιοι. Ούτως ή άλλως τα ίδια πρόσωπα σε άλλους ρόλους είναι κάθε φορά. Πάντα κάποιοι έρχονται, στρογγυλοκάθονται, εφαρμόζουν αυτά που θέλουν, και κάποιοι φεύγουν («σφίγγουν τα χείλια», που λέει και το τραγούδι), διαμαρτυρόμενοι γιατί δεν πρόλαβαν να τα κάνουν οι ίδιοι. Δε βαριέσαι.
Μια εβδομάδα μετά το μεγάλο «Ναι» ή το μεγάλο «Όχι» (ή μάλλον με την αντίστροφη σειρά, για να είμαστε δίκαιοι), πόσο μικρή φαίνεται η φωνή μας; Η απάντηση που δώσαμε; Όποια κι αν ήταν αυτή. Σχεδόν μυρμηγκιού σε βαθύ πηγάδι. Άλλοι μετά από πολλή σκέψη και συζήτηση, άλλοι με φωνές και καυγάδες, άλλοι στωικοί ή αποφασισμένοι, άλλοι σημαιοκρατούντες κι άλλοι κρατούντες...έστω ένα ποτήρι κόκκινο κρασί (γιατί κακά τα ψέμματα, μάς πάει η φινέτσα σα λαός), κι άλλοι με αρχηγό το θυμικό να άρχει και να κυβερνά παντοιοτρόπως.
Τι κι αν βγαίνανε συνταγματολόγοι και στεγνώνανε τις πένες τους για το «αλυσιτελές του δημοψηφίσματος». Τι κι αν ξέραμε μέσα μας βαθιά, απ' την αρχή, ότι πάμε σε μια μάχη που ό,τι και να βγαινε, η «γκαστρωμένη» κάλπη ήταν έτοιμη να θυσιάσει το νεογέννητο παιδί της σε μια Ευρώπη πιο σκληρή από ποτέ. Τέλος πάντων, τι σημασία έχουν αυτά θα μου πείτε. Ό,τι έγινε, έγινε, ό,τι γράφει δεν ξεγράφει και what' s done is done, που λένε και στα Eurogroup.
Δεν πάει καιρός που συνεχόμενα βράδια περνάει μπροστά από τα όνειρά μου η τελευταία σκηνή του "Fight Club", ξανά και ξανά. Λούπα. Ο αφηγητής-πρωταγωνιστής (Edward Norton) κρατάει σφιχτά το χέρι της καλής του Marla (Helena Bonham Carter), λίγο πριν την ολική καταστροφή. Την τελική έκρηξη. Η Marla τονίζει με έκπληξη στον πρωταγωνιστή ότι πυροβόλησε τον εαυτό του (όπως κάνουμε εμείς τα τελευταία χρόνια, κυρίως με κατεύθυνση στα πόδια μας). Ο αφηγητής, με ένα γαλήνιο ύφος, και το αίμα να χρωματίζει το δέρμα του, της απαντά: "Marla, look at me. I 'm really ok. Trust me. Everything's gonna be fine", λίγο πριν η -κλασική πλέον- κιθάρα των Pixies πλημμυρίσει τη σκηνή με τα γιγαντιαία κτήρια που πέφτουν σαν τραπουλόχαρτα και τις εκρήξεις να αστράφτουν μπροστά στα μάτια των πρωταγωνιστών. Εμάς. "You met me at a very strange time in my life...". Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε κι εμείς το ίδιο στους διαπραγματευτές/δανειστές/πιστωτές/εταίρους/θεσμούς/τρόικα (ούτε ήρωας του Game of Thrones τόσα ονόματα) και να ξεμπλέκαμε μια και καλή. Μ' ένα restart γενικό. Είναι όμως τόσο απλό;
Δε νομίζω ότι θα μάθουμε ποτέ εμείς οι κομπάρσοι-πρωταγωνιστές αυτής της Μνημονιοδαρμένης χώρας, ποια από τις δύο τελικά ήταν η καλύτερη λύση. Γιατί πως να διαλέξεις ανάμεσα στο αν θες να σκοτωθείς με τρένο ή με ένα πιάνο που προσγειώνεται από τον 9ο όροφο μιας πολυκατοικίας («αιώνια κηδεία ή ξαφνικός θάνατος», που είχε γραφτεί κι εδώ); Είπαμε. Όχι ότι έχει και σημασία αυτή τη στιγμή. Αλλά η πλειοψηφία πλειοψηφία. «Όχι» βαρβάτο. Στεντόρειο. Όχι...αστεία.
Έχω την αίσθηση ότι μετά την ανακοίνωση του πρωινού της Δευτέρας περί συμφωνίας, οι περισσότεροι έχουμε αυτή την αίσθηση του γνωστού στους ποδοσφαιρόφιλους «Γκόοοοοο......χιιιι». Λίγο πριν σκοράρουμε, κι ενώ δε χάνεται με τίποτα αυτό το γκολ, οι άγραφοι κανόνες του ποδοσφαίρου μάς θυμίζουν ότι όλα χάνονται κι όλα μπαίνουν. Αλλά να οργανωθούμε λίγο ρε παιδιά, που λέει και το ανέκδοτο. Έχουμε φάει 3 και δεν έχουμε ρίξει κανένα. Γκολ.
*Στίχοι: Αλέκος Καγιάντας
Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας
Ερμηνεία: Γιάννης Πουλόπουλος