Περί «ταξικής μονομέρειας», Ιβάν Σαββίδη και λοιπών

Τι είναι αυτή η ταξική μονομέρεια των μνημονιακών και εν γένει νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων; Η διαδικασία κατά την οποία ενώ εκατομμύρια μισθωτοί, συνταξιούχοι, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι ακόμα και μικροί επιχειρηματίες αγκομαχούν να πληρώσουν τους φόρους, αδυνατώντας να απεμπλακούν από οποιαδήποτε οφειλή προς το Δημόσιο- αλλά και προς τον ιδιωτικό τομέα- φιλικοί και βολικοί για το σύστημα εξουσίας επιχειρηματίες, όχι μόνο αγοράζουν πάμφθηνα υποδομές και επιχειρήσεις με εγγυημένη κερδοφορία αλλά επιπλέον, απαλλάσσονται με χαριστικές ρυθμίσεις από οφειλές, χρέη, φόρους κλπ.
eurokinissi

Η τροπολογία για τη ΣΕΚΑΠ, δηλαδή για τον Ιβάν Σαββίδη, συνιστά μια χοντροκομμένη αλλά διαφωτιστική απόδειξη για το πώς λειτουργούν τα πράγματα στην κυβέρνηση Τσίπρα- Καμμένου, στις πρώην και νυν μνημονιακές κυβερνήσεις, αλλά και στους νεοφιλελεύθερους πολιτικούς εν γένει: στη βάση της -πολλαπλώς επικληθείσας στο παρελθόν από υπουργούς της παρούσας κυβέρνησης- ταξικής μονομέρειας. Μόνο που πρόκειται για ταξική μονομέρεια υπέρ του μεγάλου και πολύ μεγάλου κεφαλαίου.

Τι είναι αυτή η ταξική μονομέρεια των μνημονιακών και εν γένει νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων; Η διαδικασία κατά την οποία ενώ εκατομμύρια μισθωτοί, συνταξιούχοι, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι ακόμα και μικροί επιχειρηματίες αγκομαχούν να πληρώσουν τους φόρους, αδυνατώντας να απεμπλακούν από οποιαδήποτε οφειλή προς το Δημόσιο- αλλά και προς τον ιδιωτικό τομέα- φιλικοί και βολικοί για το σύστημα εξουσίας επιχειρηματίες, όχι μόνο αγοράζουν πάμφθηνα υποδομές και επιχειρήσεις με εγγυημένη κερδοφορία αλλά επιπλέον, απαλλάσσονται με χαριστικές ρυθμίσεις από οφειλές, χρέη, φόρους κλπ. Είναι με άλλα λόγια, η κάμψη του Κράτους Δικαίου, αλλά και αυτού του διακηρυγμένου ιδεολογικού πυρήνα του πολιτικού και οικονομικού φιλελευθερισμού, που κατά τα άλλα οι εν λόγω κυβερνήσεις υποτίθεται πως υπηρετούν, προς όφελος του εφαρμοσμένου νεοφιλελευθερισμού. Το Κράτος Δικαίου γίνεται κράτος- δυνάστης για τον αδύναμο και κράτος- υπηρέτης για τον οικονομικά ισχυρό και για τις πολιτικές ελίτ.

Το άλλοθι δε, για αυτή τη θεσμοποίηση της ανισότητας δεν είναι άλλο από το επαναλαμβανόμενο από την αρχή της κρίσης στερεότυπο περί «too big to fail» επιχειρήσεων και επιχειρηματιών. Στις πιο «κοινωνικές» του εκδοχές, το άλλοθι επικαλείται και την ανάγκη προστασίας των αντίστοιχων εργαζομένων. Στην πραγματικότητα πρόκειται για τη θεσμοποίηση της ευνοιοκρατίας και της διαπλοκής, οι οποίες αφενός διαλύουν τα τελευταία ψήγματα εμπιστοσύνης στο Κράτος Δικαίου και αφετέρου καθιστούν την ολιγοπωλιακή δομή της οικονομίας ακλόνητη. Δηλαδή εν τέλει, χειροτερεύουν και τη θέση των εργαζομένων.

Η εξωφρενική «τροπολογία -Σαββίδη», που δίνει τη δυνατότητα σε κάθε επιχειρηματία με έναν αχυράνθρωπο να «ξεπλένεται» από οποιαδήποτε οφειλή δεν είναι παρά μια από τις πλέον προκλητικές και επαναλαμβανόμενες αντίστοιχες πολιτικές στα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων- και όχι μόνο στην Ελλάδα για να είμαστε δίκαιοι. Σε ένα περιβάλλον δε, δημοσιονομικής εμμονής, το γεγονός ότι με μια τροπολογία, οι «φίλοι» επιχειρηματίες αλλά και αργότερα ίσως κάθε λογής «ξύπνιος» θα βρίσκουν παράθυρο αποφυγής της καταβολής των οφειλομένων προς το Δημόσιο δεν είναι καθόλου παράλογο: αντιθέτως, επιβεβαιώνει ότι η κρίση και τα μνημόνια είναι εργαλεία διαμόρφωσης νέων τζακιών και σχέσεων εκμετάλλευσης, με πρόσχημα τα δημόσια οικονομικά.

Σε σχέση με την παρούσα κυβέρνηση ωστόσο, η «τροπολογία- Σαββίδη» αποτελεί επιπλέον και την ταφόπλακα του λεγόμενου «ηθικού πλεονεκτήματος». Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ στάθηκε ιδιατέρως γενναιόδωρη με ουκ ολίγους επιχειρηματίες. Τώρα ωστόσο προχώρησε ένα βήμα παραπάνω.

Η δε απώλεια του «ηθικού πλεονεκτήματος» του ΣΥΡΙΖΑ, από μόνη της μικρή αξία θα είχε. Όταν όμως έπεται αντίστοιχων πολιτικών και απωλειών από πλευράς της πλειοψηφίας του πολιτικού κόσμου, το πράγμα αλλάζει, διότι κάπως έτσι ανοίγει διάπλατα ο δρόμος της ακροδεξιάς.

Δημοφιλή