«Bridezilla; Τι είναι αυτό;», έγραψα απορημένη στο Facebook Messenger στην αδερφή μου. «Γίνεται να μην ξέρεις τι είναι; Μισό.», μου απάντησε. Σε λίγα δευτερόλεπτα μου είχε κάνει copy-paste τον ορισμό από την Wikipedia: «Μία νύφη της οποίας η συμπεριφορά είναι απαιτητική ή αδικαιολόγητη. Το προσθετικό -zilla προέρχεται από την Ιαπωνική ταινία με το τέρας Godzilla.» Εντάξει, σκέφτηκα, είμαι έτοιμη να μπω στη Ζώνη του Λυκόφωτος. Η μεγάλη μου αδερφή παντρευόταν τον Ιούλιο και εγώ έπρεπε να είμαι έτοιμη για όλα.
Τότε ήταν που άρχισα να συνειδητοποιώ ότι μέχρι και εκείνη τη στιγμή δεν είχαμε ποτέ μιλήσει για το τι σημαίνει «ιδανικός γάμος» για μας. Δεν ήμασταν ποτέ από εκείνα τα κοριτσάκια που τους ενθουσίαζε το όλο θέμα, δεν ονειρευόμασταν νυφικά-τούρτες και στολισμένες εκκλησίες με τούλι. Το μόνο που λέγαμε και οι δύο ήταν πόσο δεν μας αρέσουν όλα αυτά και πως όταν έρθει η στιγμή θα θέλαμε να το κάνουμε «αλλιώς».
Όταν ήρθε η δική της ώρα, η τεράστια χαρά συνοδεύτηκε με στεναχώρια, επειδή ζω πέντε ώρες μακριά της. Κάτι που ήδη δημιουργεί ένα τεράστιο κενό στη ζωή μου (και αυτό το κείμενο δεν αρκεί για να σας περιγράψω ούτε καν στο ελάχιστο πόσο δεμένες είμαστε). Η πρόκληση του να είσαι αδερφή-καλύτερη φίλη-κουμπάρα εξ αποστάσεως ήταν μεγάλη, αλλά στη δική μας περίπτωση είχα ένα σημαντικό πλεονέκτημα, ότι μπορούσα δηλαδή να της λέω την αλήθεια και αυτή θα με άκουγε. Γιατί, πιστέψτε με, ακόμα και οι πιο χαλαρές, επίδοξες νύφες μετατρέπονται ανά στιγμές σε bridezilla, αλλά λίγες είναι εκείνες που έχουν κάποιον να τις συγκρατήσει από το να κάνουν τις λάθος επιλογές.
Εάν σε κανονικές συνθήκες μιλούσαμε σχεδόν όλη μέρα στο Messenger, την εποχή της προετοιμασίας του γάμου μιλούσαμε κυριολεκτικά όλη μέρα (ακόμη και στον ύπνο μας). Πριν ακόμα συζητήσουμε για το νυφικό, τον στολισμό και τον φωτογράφο, έπρεπε να την στηρίξω στο σημαντικότερο απ' όλα: στο να το κάνει με τον δικό της τρόπο και να μην αφήσει κανέναν να την πείσει για το αντίθετο.
Τις στιγμές που αμφέβαλε ή πίστευε ότι ο κόσμος θα δει περίεργα ό,τι είχαν στο μυαλό τους, της έλεγα ξανά και ξανά: «Φτάνει πια με τους γάμους που γίνονται όπως θέλουν οι άλλοι. Που ο γαμπρός και η νύφη είναι πτώμα από την κούραση και το άγχος. Που κανείς δεν είναι ευτυχισμένος και όλοι τσακώνονται.» Για μένα, ο γάμος της και το πώς ήθελε να γίνει, είχε αρχίσει να αποτελεί προσωπικό στοίχημα ενάντια στους γάμους-κονσέρβα.
Και τότε άρχισε το πραγματικά δύσκολο κομμάτι του να επιλέξω τις ημερομηνίες που θα ταξιδέψω για να είμαι μαζί της σε κρίσιμες στιγμές. Και λέω δύσκολο επειδή είχα μόνο συγκεκριμένα Σαββατοκύριακα ελεύθερα και εκείνα δεν βόλευαν πάντα. Υπήρξαν στιγμές έντασης («Μην κανονίσεις τίποτα κανένα άλλο Σαββατοκύριακο γιατί μπορεί να σε χρειαστώ.»), στιγμές που ένιωθα τύψεις ότι δεν κάνω για αυτή όλα όσα θα ήθελα και φυσικά στιγμές που η ίδια είχε χαθεί μέσα στη μετάφραση και με είχε ανάγκη.
Με όχημά μου τη φράση «μην λες πολλά γιατί δεν ξέρεις τι θα της κάνεις στον δικό σου γάμο», δεν έδειξα ούτε στιγμή ότι είχα αγχωθεί και ότι φοβόμουν επειδή δεν είμαι δίπλα της. Κατάφερα τελικά να είμαι εκεί στις δύο πιο σημαντικές ημέρες, όταν επέλεξε δηλαδή στολισμό και όταν κατέληξε στο ποιος θα σχεδιάσει το νυφικό της. Ήρθαν όλα πολύ φυσικά γιατί πάνω απ' όλα εκείνη ήταν σίγουρη για αυτά που ήθελε. Και εκεί συμπέρανα επίσης το εξής: Και ο πιο κυνικός άνθρωπος του κόσμου να είσαι, την πρώτη φορά που θα δεις την αδερφή σου να βγαίνει από το δοκιμαστήριο με νυφικό θα την θυμάσαι για πάντα.
Εάν ωστόσο νομίζατε ότι η περιπέτεια είχε φτάσει στο τέλος της, τότε κάνετε μεγάλο λάθος (το ίδιο έκανα και εγώ, αλλά ήμουν βλέπετε πρωτάρα στους γάμους). Υπήρχε ΤΟ προσκλητήριο. Εφόσον ο γάμος ήταν πολιτικός, έπρεπε να καλέσει τον κόσμο απευθείας στη δεξίωση, αλλά πώς; Η άποψή μου ήταν ότι ο απλούστερος τρόπος είναι ο καλύτερος. Αυτό ήταν άλλωστε το στοιχείο μου, και έτσι μου ζήτησε τελικά να της γράψω εγώ μερικά κειμενάκια για να διαλέξει. Μετά από πολλές ακόμη αμφιβολίες («Να μπει εκεί το κόμμα; Να βάλουμε θαυμαστικό ή τελεία; Να πούμε δεξίωση ή πάρτυ;»), κατέληξε. Σήμερα γελάμε όταν την μιμούμαι να λέει τις παραπάνω φράσεις, ενώ κουνάω τα χέρια μου σαν ένα τερατάκι Godzilla.
Όταν ήρθε η μέρα του bachelor, της έγραψα σε μία κάρτα μεταξύ άλλων, ότι «μετά τον γάμο θα κοιτάμε πίσω και θα λέμε το κάναμε και αυτό!». Τώρα που όντως κοιτάω πίσω, καταλήγω πως ήταν δύσκολο να «επιβιώσω από τον γάμο της μεγάλης μου αδερφής» όχι επειδή εκείνη μετατράπηκε σε ένα τέρας που διψούσε για κουφέτα (κάτι που δεν έγινε). Ήταν δύσκολο γιατί όλο αυτό το «αλλιώς» που θέλαμε να σχεδιάσουμε το πετύχαμε ουσιαστικά και μαζί και χώρια.
Να όμως που έγινε - εν μέσω capital controls, ενάντια σε όλες τις αντιξοότητες - και ήταν πραγματικά το πάρτυ της ζωής μας. Στη χαρά, περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή στη ζωή μας, είναι που δοκιμάζονται οι σχέσεις, αλλά για εμάς τις δύο ποτέ δεν τέθηκε θέμα ότι η μία δεν θα είναι εκεί για την άλλη. Ήταν μια απίστευτη χρονιά και ένα ακόμη περισσότερο απίθανο καλοκαίρι.
Πολύ καλύτερα από εμένα εξηγεί αυτό που έχουμε το αγαπημένο μας ποίημα από τον Ε.Ε. Cummings:
«Κουβαλάω την καρδιά σου μαζί μου (την κουβαλάω μέσα στην καρδιά μου), δεν είμαι ποτέ χωρίς αυτή (όπου πάω πας και εσύ, αγάπη μου).»
