Από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου συμπληρώθηκε ένας μήνας και κάτι ημέρες. Και σε αυτό το μικρό πολιτικό διάστημα η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των συμμάχων της, έσπευσε να ξεχάσει το κούρεμα που είχε υποσχεθεί, διευκρίνισε ότι οι αυξήσεις των μισθών θα γίνουν σταδιακά, οι αρμόδιοι υπουργοί παρακάλεσαν τους πολίτες να αποπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους στα ταμεία του κράτους και υποσχέθηκαν στην Τρόικα - ουπς σας ζητώ συγγνώμη τους εκπροσώπους των θεσμικών οργάνων εννοούσα - ότι δεν θα κάνουν μονομερείς ενέργειες. Σ' αυτό το πλαίσιο η επιτήρηση από τα θεσμικά όργανα θα συνεχίσει να υπάρχει, αλλά η τρόικα, που θα λέγεται «θεσμοί» δεν θα έρθει στην Αθήνα.
Επί της ουσίας, βάσει όσων έχουν γίνει μέχρι σήμερα γνωστά, η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των συμμάχων τους έχει συμφωνήσει σε ότι και οι προηγούμενες που έγιναν αποδέκτες σκληρής κριτικής. Η νέα κυβέρνηση όμως έχει κυρίως συναινέσει στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης του τρέχοντος μνημονίου και της αντικατάστασής του από ένα νέο, που θα το ονομάσει αλλιώς για να αποφύγει τους συμβολισμούς.
Τι κέρδισε η χώρα μετά από όλα αυτά; Νομίζω ότι η απάντηση είναι προφανής. Τουλάχιστον πέντε χαμένους μήνες. Και λέω τουλάχιστον, γιατί αν δεν αποδώσουν τα γενικά και αόριστα μέτρα που εξήγγειλε ο υπουργός Οικονομικών μέσω του επτασέλιδου κειμένου που έστειλε στις Βρυξέλλες, κανείς δεν ξέρει τι μας περιμένει.
Από το 2010, έτος που έγινε και τυπικά το «κραχ» στην ελληνική οικονομία, ξεκίνησε μια προσπάθεια να αλλάξουν στη χώρα πολλά, χωρίς όμως σε πολλές περιπτώσεις να αλλάξει τίποτα. Δηλαδή και να μειωθεί ο δημόσιος τομέας και να μην απολυθεί κανένας υπάλληλος, και να διατηρηθούν οι μισθοί στο ύψος τους και να μειωθούν οι δημόσιες δαπάνες. Η ισορροπία αυτή δεν ήταν επιτυχής. Γιατί και οι πολίτες χρειάστηκε να πληρώσουν με το παραπάνω το κόστος της πολιτικής που εφαρμόστηκε τις προϋγούμενες δεκαετίες και οι πολιτικοί στην προσπάθειά τους να μη χάσουν την εξουσία ήταν ασυνεπείς αφού άλλα έλεγαν και άλλα έπρατταν.
Το δικό μας χρέος λοιπόν είναι άλλο. Να λέμε τα πράγματα όπως είναι. Ακόμη και αν μερικές φορές οι αλήθειες τρομάζουν.
Πρέπει λοιπόν να πούμε ότι βάσει των προσδοκιών για κούρεμα του χρέους που δημιούργησε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ, πολλοί από τους πολίτες ακόμη και από εκείνους που είχαν τη δυνατότητα, δεν κάλυψαν τις υποχρεώσεις προς την εφορία. Και αυτός είναι ένας από τους κύριους παράγοντες που το δημοσιονομικό κενό είναι πιθανόν να φτάσει στα 5,5 δισ. €, αντί των 2,5 δισ. € που υπολογιζόταν. Οφείλουμε να πούμε λοιπόν ότι οι δανειστές, όπως έκαναν τα προηγούμενα χρόνια θα πιέσουν ιδιαίτερα την κυβέρνηση και δεν θα προχωρήσουν σε εκταμίευση της δόσης προς την Ελλάδα πριν είναι 100% σίγουροι για την υλοποίηση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η κυβέρνηση. Με λίγα λόγια μέχρι το τέλος Απριλίου η Ελλάδα πρέπει να βρει τρόπους να επιβιώνει με τα δικά της έσοδα.
Εκτός όμως από το να λέμε τα πράγματα όπως είναι, έχουμε και ένα ακόμη μεγαλύτερο χρέος. Να ορίσουμε το δικό μας σχέδιο για την ανάπτυξη της χώρας. Χωρίς παρωπίδες και στρουθοκαμηλισμούς.
Να δώσουμε τη δυνατότητα στους νέους ανθρώπους που το επιθυμούν να αναπτύξουν τον πρωτογενή τομέα. Η γεωργία, η αλιεία, η κτηνοτροφία σε συνδυασμό με την καινοτομία είναι ο δικός μας μονόδρομος για την ανάπτυξη της χώρας.
Εάν η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των συμμάχων της θεωρεί ότι έχει άλλο δρόμο, ας μας τον προτείνει και ας τον ακολουθήσει. Για την ώρα όμως ακολουθεί αυτό που κατηγορούσε και ονόμαζε πεπατημένη με πολλούς από τους εκπροσώπους της να εκτοξεύουν μειωτικούς χαρακτηρισμούς για τους πολιτικούς της αντιπάλους.
Εδώ είμαστε και θα κριθούμε όλοι. Για όσα πούμε και όσα κάνουμε ή δεν κάνουμε.