Η αλήθεια είναι πως μικρή αν και λάτρευα το νερό, εντούτοις φοβόμουνα να κολυμπώ στα βαθιά χωρίς τα μπρατσάκια μου. Ίσως με το πέρασμα των χρόνων, μεταβάλλεσαι, βελτιώνεσαι και οι φοβίες λιγοστεύουν, όσον αφορά τις κολυμβητικές ικανότητες, τουλάχιστον, για κάποιους από εμάς. Το ότι τόλμησα αυτό το καλοκαίρι, και κολύμπησα χωρίς σωσίβιο στα βαθιά νερά, για μένα είναι πολύ σημαντικό και άκρως τολμηρό. Αν και για κάποιους, φαντάζει περιττό και κωμικό, εντούτοις ηταν έντονη η αίσθηση υπερηφάνειας τη στιγμή εκείνη, άσχετα αν έκανα ταυτόχρονα και την προσευχή μου, μην με παρασύρει το ρεύμα.
Και μιας και γράφω για φοβίες, υπάρχει μία, η οποία όσο και να το προσπαθήσω, δεν θα αποβληθεί ποτέ, γιατί σε ότι αφορά εμένα, είναι πρακτικά αδύνατο. Το εικοσάποντο τακούνι!Τρομάζω κάθε φορά που βλέπω ψηλά παπούτσια πέραν των δέκα εκατοστών, γιατί γνωρίζω εκ των προτέρων πως αν αποπειραθώ να φορέσω γόβα στιλέτο, το πιο πιθανόν, είναι, να ταραχθεί η σωματική ισορροπία μου, προυποθέτοντας ότι δεν στηρίζομαι πάνω σε κάποιον άλλο. Συνεπώς, επιλέγω, τη μη αναζήτηση στήριξης, και την αποφυγή του τακουνιού των είκοσι πόντων, εκτός και αν ζούσα φυσικά στην αριστοκρατία του 16ου αιώνα, όπου οι γυναίκες με πολύ ψηλά τακούνια, στηριζόντουσαν στους υπηρέτες τους, για να μετακινηθούν. Μπας και χάσουν τα ύψη, τρομάρα τους.
Η ιστορία του τακουνιού δεν είναι όμως τόσο απλή. Διαβάζοντας διάφορες πηγές στο διαδίκτυο, υπάρχει αρκετό και αρκετά ενδιαφέρον υλικό. Γνωρίζατε για παράδειγμα πως οι πρώτοι που φόρεσαν τα τακούνια ήταν οι άντρες; Τον 9ο αιώνα, οι Πέρσες στρατιώτες και συγκεκριμένα οι έφιπποι, με σκοπό τη βελτίωση των μαχητικών ικανοτήτων τους, προσθέσανε τακούνια στα παπούτσια τους, για να μη γλιστράνε από τα άλογα, και να σημαδεύουν καλύτερα τον εχθρό. Συνεπώς, βρήκαμε τους υπαίτιους του μαζοχισμού των γυναικείων ποδιών...
Στην πορεία, τον 17ο αιώνα τα τακούνια φοριόντουσαν από γυναίκες και άντρες σαν σύμβολο της αριστοκρατίας στην Ευρώπη. Αφού έγινε σιγά σιγά μόδα από τις γυναίκες, οι άντρες για να διαφοροποιηθούν από το ωραίο φύλο, την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια, εγκαταλείποντας το φετιχιστικό μαζοχιστικό γυναικείο πλέον αξεσουάρ. Στη σήμερον ημέρα βλέπουμε σπανίως άντρες με τακούνια , σε πασαρέλες οίκων μόδας. Εν πάσει περιπτώσει, τα πόδια μιας γυναίκας είναι ωραία και χωρίς γόβες. Σαν το μακιγιάζ ένα πράγμα, όπου η χρήση του, ομορφαίνει το πρόσωπο, ενώ με τη γόβα στιλέτο, πέραν της αισθητικής που έχει και του μυστηρίου που διαθέτει... απλά ψηλώνεις. Εν ολίγοις, μας πλακώσανε, υψηλές, βαθυστόχαστες φιλοσοφικές διαθέσεις...
Εννοείται, πως έχω και άλλες φοβίες , όπως για παράδειγμα, μη δω κατσαρίδα να εισβάλλει στο χώρο μου. Αλλά ας μην επεκταθούμε... Θυμάμαι, όταν ήμουνα τεσσάρων - πέντε ετών, άρπαζα τις κατσαρίδες από τις νηματοειδείς κεραίες τους, χαϊδεύοντάς τες. Και μιας και γράφω για έντομα και ζωύφια δεν θα ξεχάσω τον φίλο μου τον Παντελάκη, στην πρώτη τάξη του δημοτικού. Καλό παιδί, τον συμπαθούσα και παίζαμε μαζί, την ώρα του διαλείμματος. Μια μέρα, καθίσαμε κάτω στο γήπεδο και παίζαμε με το χώμα. Χαμός γύρω μας, αφού, τα υπόλοιπα παιδιά παίζανε μπάλα. Ξαφνικά, εντόπισα ένα τεραστίων διαστάσεων μυρμήγκι, νεκρό. Αποφάσισα να το θάψουμε. Ο Παντελάκης βρήκε τέσσερις πετρούλες και μαζί φτιάξαμε σταυρό. Αιωνία του η μνήμη...
Πολύ περίεργο, το συναίσθημα, της επιστροφής στο παιδικό παρελθόν. Και όμως καλό είναι να το πράττουμε κάποτε. Μέσα στην καθημερινή μας ρουτίνα, ξεχνάμε, και γινόμαστε άθελα μας, «μεγάλοι», φορώντας κάποτε τακούνια, προσποιούμενοι έναν άλλο εαυτό, και κάποτε, σκοτώνοντας αθώα έντομα, θελοντας να επιβαλλομαστε στο κάθε τι μικρότερο μας.
Κάνοντας μια αναδρομή, έστω και για λίγο στην παιδική μας ηλικία, θα αντιληφθούμε, ότι δε φοβόμασταν τη ζωή. Ημασταν αληθινοί, χωρίς προσποιήσεις. Τα παιδιά έχουν άλλου είδους γνώσεις, δηλαδή, γνωρίζουν εκ των προτέρων, αν κάτι είναι καλό ή κακό, γιατί το νιώθουν. Και αγαπάνε ή απορρίπτουν το κάθε τι, χωρίς κακία μέσα τους. Είναι αθώα και ονειρεύονται χωρίς φόβο. Καταπιάνονται με ότι τους αρέσει, χωρίς απαραίτητα να προϋπάρχει η λογική. Και αυτό ονομάζεται πάθος. Και το πάθος δυστυχώς στις μέρες μας παρεξηγείται, όταν είσαι ηλικιακά μεγαλύτερος, υπό την πίεση της σοβαροφάνειας και ψευδούς έπαρσης.
Τι είναι πρέπον και τι όχι δεν εξαρτάται από τις κοινωνικές περιστάσεις, αλλά από το τι νιώθεις και θεωρείς σωστό ή όχι, χωρίς τις τάσεις της εποχής, τις πολυπλοκότητες και αναλύσεις των αναλύσεων. Σαν παιδί, που απολαμβάνει την κάθε στιγμή, δημιουργικά, παιχνιδιάρικα, και ήρεμα. Σαν παιδί χωρίς αρνητικά συναισθήματα και καχυποψίες που έχουν συνήθως οι «μεγάλοι».