Με τα χρόνια, σιγά σιγά, φτάσαμε στο ζενίθ. Η Κύπρος μεσουρανούσε. Τα δάνεια καταναλωτικά, επιχειρηματικά, και στεγαστικά ήταν στα ύψη. Το φιλαράκι, μας αγαπούσε, χωρίς κριτήρια και έδινε χρήματα όποτε γινόταν επιθυμητό, χωρίς κατανάγκην την απαίτηση παρουσίασης στοιχείων. Είχε πλήρη εμπιστοσύνη στον επιχειρηματικό κοσμο και στο καταναλωτικό κοινό. Συνέχιζε, να δανειοδοτεί ασύστολα... Και ξαφνικά, ενα όμορφο πρωινό, το παραμύθι τελείωσε. Απο το μια φορά και εναν καιρό, μέχρι το ζήσανε αυτοί καλά και μεις καλύτερα, καταλήξαμε στο ζήσανε αυτοί (τα φιλαράκια) και μεις στον αναπνευστήρα.
ASSOCIATED PRESS

Στην νήσο Κύπρο όλοι, σχεδόν, έχουν από ενα σπίτι. Κάποιοι και από ενα εξοχικό. Οι πλείστες οικογένεις και από δυο τρία αυτοκίνητα. Άλλοι, και από μια τραπεζική θυρίδα, οπου ειναι τοποθετημένα τα διαμαντένια δακτυλίδια και τα χρυσαφικά. Κυρίως, αρκετά μετρητά σε ρευστό, για ώρα ανάγκης...

Παρόλο που, πριν περίπου μια εικοσαετία, τα πράγματα ηταν απλά. Χωρίς πολυπλοκότητες. Η τράπεζα ήταν το καλύτερο φιλαράκι του επιχειρηματία και καταναλωτή. Ικανοποιούσε όλες τις ανάγκες τους. Πρωτίστως, «νοιαζόταν». Ειτε σε θέματα αγοράς υποστατικού για εκκίνηση επιχείρησης, ειτε σε θέματα υγείας, π.χ, πολυδάπανης εγχείρησης, ειτε θέματα σπουδών, είτε αγοράς και ανεγερσης οικίας.

Τα επιτόκια δανεισμού για την τότε εποχή, κυμαίνονταν στα υψη. Το ρευστό, δινόταν σε χρόνο ρεκόρ, χωρίς την απαραίτητη και κυρίως αναλυτική παρουσίαση στοιχείων απο πλευράς του δανειολήπτη. Στην πορεία, έγινε ακόμα καλύτερο το φιλαράκι. Ικανοποιούσε πολύ περισσότερες υλιστικές αναγκες. Βοηθούσε τον κόσμο να παντρεύεται και να κάνει μία αξιοπρεπέστατη εμφάνιση σε ακριβούς χώρους δεξιώσεων. Πλήρωνε μέχρι και το honeymoon. Επίσης το φιλαράκι, ως γνήσιος ανθρωπιστής παρείχε δάνεια για ταξίδια αναψυχής, και το καλύτερο από όλα, παρείχε δάνεια σε άνεργους και άεργους που δεν είχαν υπο τον ήλιο μοίρα. Μα τι ευγενική χειρονομία...

Με τα χρόνια, σιγά σιγά, φτάσαμε στο ζενίθ. Η Κύπρος μεσουρανούσε. Τα δάνεια καταναλωτικά, επιχειρηματικά, και στεγαστικά ήταν στα ύψη. Το φιλαράκι, μας αγαπούσε, χωρίς κριτήρια και έδινε χρήματα όποτε γινόταν επιθυμητό, χωρίς κατανάγκην την απαίτηση παρουσίασης στοιχείων. Είχε πλήρη εμπιστοσύνη στον επιχειρηματικό κοσμο και στο καταναλωτικό κοινό. Συνέχιζε, να δανειοδοτεί ασύστολα...

Και ξαφνικά, ενα όμορφο πρωινό, το παραμύθι τελείωσε. Απο το μια φορά και εναν καιρό, μέχρι το ζήσανε αυτοί καλά και μεις καλύτερα, καταλήξαμε στο ζήσανε αυτοί (τα φιλαράκια) και μεις στον αναπνευστήρα. Εννοείται, πως οι τρομάρες αυξάνονταν ημέρα με την ημέρα. Απο το 2011 συγκεκριμένα, τα όνειρα, έγιναν σκόνη και θρύψαλα. Αποκοπές μισθών υπαλλήλων του ιδιωτικού και δημοσίου τομέα, απολύσεις, περιορισμός εξόδων και μικρότεροι προϋπολογισμοί.

Και φθάνουμε στο 2013, οπου βιώσαμε όλοι μιαν άκρως εφιαλτική, εμφύλια, αλλά κυρίως καθοδηγούμενη και προδιαγεγραμμένη κατάσταση. Σαν ψεκασμένοι, σιωπηλοί πολίτες, βιώσαμε το «μπαμ». Χωρίς πολλά σχόλια... λίγο πολύ αυτά είναι γνωστά. Το πιο σημαντικό γεγονός δε, είναι ότι καταχειροκροτηθήκαμε διεθνώς για την άμεμπτη συμπεριφορά των συμπολιτών μας που στεκόντουσαν σαν τα αρνιά επί ώρες στις μηχανές ανάληψης χρημάτων ενόσω τα φιλαράκια ηταν κλειστά και φυγάδευαν ποσά εκτός της νήσου με άκρα μυστικότητα.

Κωμικοτραγικό στοιχείο της υπόθεσης, αποτελεί η γενιά των τριάντα και κάτι. Η γενιά αυτή, θεωρώ πως αδικήθηκε πολύ περισσότερο απο τις προηγούμενες. Ισως να μην βίωσε πόλεμο και προσφυγιά, αλλα σίγουρα έζησε ενα ανελέητο οικονομικό πόλεμο. Της ανεργίας, των μη εξυπηρετούμενων δανείων, της χαμηλής δανειοδότησης και του μεγαλύτερου χρονοβόρου ελέγχου ως προς την παρουσίαση στοιχείων για σκοπούς τραπεζικά σωστών διαδικασιών.

Αει στο καλό... να θες επειγόντως ένα μικροδάνειο και να σου βγάζουν την πίστη. Το άλλοτε γνωστό φιλαράκι, έγινε πλέον, τυραννόσαυρος. Πολλοί, στην προσπάθεια τους, να χτίσουν ενα σπίτι, είχαν σχεδόν καθημερινή επαφή με την τράπεζα. Παρουσίαζαν, τα πολυπόθητα τιμολόγια εξόδων και αγοράς, που θα οδηγούσαν στην πολυπόθητη έγκριση του ποσού δανείου. Μέχρι και τα τιμολόγια αγοράς της βρύσης των υδραυλικών...

Και η απορία εύλογη: πως ήταν δυνατόν τόσα χρόνια οι τράπεζες να δίνουν δάνεια χωρίς σωστό ολοκληρωμένο έλεγχο; Αρκετοί, στον τραπεζικό τομέα δεν γνώριζαν τι εστί έλεγχος. Μέχρι πρόσφατα. Και οι μεν δάνειοδότες και οι δε δανειολήπτες απο τούδε και στο εξής, ελέγχουν και έλεγχονται. Οι καιροί των golden boys για τους πλείστους πέρασαν. Όσοι πρόλαβαν, πρόλαβαν. Όσο δε για τους υπόλοιπους απλούς πολίτες, τηρούν σιγή ιχθύος και αναμένουν ευλαβικά, στη λίστα αναμονής, για την πολυπόθητη έγκριση των δανείων τους. Και το τραγικό είναι πως αφού τόσος κόσμος έχασε τις δουλειές του και τα σπίτια του εντούτοις, τα επιτόκια έπεσαν προς τα κάτω...

Τραγική ειρωνεια θα έλεγε κανείς...;

Δημοφιλή