Δεν θα είναι άλλο ένα κείμενο για πολιτικές λιτότητας, τη συνθήκη Σένγκεν ή τις προσφυγικές ροές. Θα είναι όμως για μια ευρωπαϊκή προοπτική που ποτέ δεν πραγματώθηκε.
Με παντελή επίγνωση της κατάστασης και πέρα από πλεονασματικές πλάνες, οικονομικά, Ευρώπη δεν θα γίνουμε ποτέ. Ας συνειδητοποιήσουμε πως θα είμαστε πάντα ένα μοντέλο οικονομίας που απλά δεν πέτυχε, καθώς προσπάθησε να εφαρμοστεί ως πανάκεια σε όλες τις νοσούσες χώρες, χωρίς να λαμβάνει υπόψιν καμία παράμετρο ή να τηρεί τις αναλογίες. Καταλήξαμε μια φτηνή απομίμηση ευρωπαϊκού μοντέλου όπου προσομοιώθηκαν επιλεκτικά μερικοί του μόνο κλάδοι. Και αυτό γιατί μέσα σε ένα στενό καλούπι κανόνων και εντολών προσπαθήσαμε να χωρέσουμε όχι μόνο την διεφθαρμένη πολιτική ιστορία της Ελλάδας από την εποχή της μεταπολίτευσης αλλά και την ελληνική νοοτροπία. Επομένως, ας αφήσουμε αυτήν την πτυχή.
Αν κάπου καταφέραμε να προσιδιάσουμε σε Ευρώπη, αυτό είναι τα ατελείωτα ωράρια εργασίας, - γιατί αν αναφερθούμε σε μισθούς, θυμίζουμε περισσότερο κράτη Σοβιέτ.
Από την άλλη, σε ζητήματα κοινωνικών παροχών, απέχουμε έτη φωτός από τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές. Οι περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και φάρμακα, παρέσυραν χιμαιρωδώς και αυτές στα δικαιώματα. Το μοντέλο της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας στο οποίο αναγόμαστε, παραλείπει χρόνια τώρα να προσθέσει στον οικονομικό φιλελευθερισμό, την κοινωνική πτυχή, αφήνοντας την Ελλάδα ορφανή σε δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Ένα από τα αποπαίδια του νόμου που εντάσσονται στην παραπάνω πτυχή και γνωρίζει την υπαρξιακή αφάνεια, αποτελεί και η νομική προσωπικότητα των σχέσεων των ομόφυλων ζευγαριών. Σε κάθε προσπάθεια ρύθμισης του ζητήματος, η Εκκλησία φρόντιζε να ενίσταται καθοριστικά, βασίζοντας της αντίρρησή της στο τρίπτυχο Πατρίς - Θρησκεία - Ετεροφυλία. Αφορισμοί και πλήθος ομοφοβικών παραληρημάτων από τους υψηλόβαθμους κληρικούς της, συντροφεύουν πιστά κάθε προσπάθεια δρομολόγησης του ζητήματος. Ο αποκλεισμός από την απόκτηση περιουσιακών, κληρονομικών, εργασιακών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων απέχει μακράν από τα ερωτικά σκάνδαλα και θανάσιμα αμαρτήματα για τα οποία οι μητροπολίτες μέμφονται τους ομοφυλόφιλους.
Ο νόμος 3719/2008 περί πολιτικής ένωσης των ζευγαριών εισήχθη στην ελληνική νομολογία το 2008 και αναφερόταν ρητά στη ρύθμιση των σχέσεων αποκλειστικά ετερόφυλων ζευγαριών. Χρειάστηκε να καταδικαστεί η χώρα από το ΕΔΑΔ (Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων) το 2013 στην υπόθεση «Βαλλιανάτος και άλλοι κατά Ελλάδος» , για να «αναγκαστεί» η τωρινή κυβέρνηση να επαναφέρει στο προσκήνιο το ζήτημα του συμφώνου συμβίωσης και για τα ομόφυλα ζευγάρια.
Γνωρίζοντας ωστόσο πως η Ελλάδα είναι επιρρεπής στις μισοδουλειές, επιφυλάξεις θα μπορούσαμε να διατηρήσουμε για το κατα πόσο η ενδεχόμενη ψήφιση του νομοσχεδίου πραγματοποιείται για να εξαλείψει την κοινωνική ανισότητα μπροστά στο νόμο και όχι για να βγάλει την Ελλάδα από την μαύρη λίστα με διακρίσεις (μαζί με τη Λιθουανία), που έχει στα χέρια της η Ευρώπη. Ενα νομικό πλαίσιο σαφώς θα παρέχει όλα τα δικαιώματα που απολαμβάνουν τα ετερόφυλα ζευγάρια, ωστόσο θα ειναι ελάσσονος σημασίας αν δεν συνοδευθεί βραχυχρόνια από την αλλαγή στην ελληνική νοοτροπία. Το θέμα δεν είναι να έχει μορφή παραχώρησης ή εκμοντερνισμού των ηθών, καθώς αντικατοπτρίζει μια πραγματικότητα που συνεχώς εξελίσσεται, μια βαθύτερη κοινωνική ανάγκη που όχι μόνο πρέπει να εκφραστεί, αλλά να έχει και υπόσταση.
Όταν λοιπόν ο νέος καταφέρει να απαλλαγεί από συντηρητικές αντιλήψεις που του κληροδοτούνται και σταματήσει να αποκαλεί τους ομοφυλόφιλους «ανώμαλους» και να τους εξισώνει με κτηνοβάτες και παιδόφιλους, τότε πραγματικά θα έχει περάσει ένας νέος νόμος στην ελληνική κοινωνία. Για τους γηραιότερους δεν θα αναφερθώ, ίσως να τους δικαιολογώ εν μέρει, οι εξελίξεις αυξάνουν σε χρόνο που οι βιορυθμοί τους φθίνουν.
Είναι πολλές οι αλλαγές για να τις δεχθούν μαζικά και αν δεν μπορούμε να απαιτήσουμε την αποδοχή τους, ας απαιτήσουμε τουλάχιστον την ανοχή τους.