Πολύ χαμηλά βρίσκεται η χώρα μας στον Παγκόσμιο Δείκτη Ανταγωνιστικότητας Ταλέντων (Global Talent Competitiveness Index-GTCI): η Ελλάδα το 2014 κατέλαβε την 50ή θέση μεταξύ 93 κρατών, κάτι που υπογραμμίζει την αδυναμία της να αναπτύσσει, να προσελκύει και να διατηρεί ταλέντα εντός ελληνικού εδάφους.
Ωστόσο, όπως υπογραμμίζεται σε σχετική δημοσίευση στην ιστοσελίδα του ΣΕΠΕ, η χώρα μας, παρά τη χαμηλή της κατάταξη, βελτίωσε την επίδοσή της κατά έξι θέσεις σε σχέση με το 2013, έτος κατά το οποίο είχε καταταχθεί 56η.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα του GTCI για το 2014, την πρώτη θέση στον κόσμο στην αποτελεσματική διαχείριση και αξιοποίηση ταλέντων κατέχει η Ελβετία με βαθμολογία 71,46), με τη Σιγκαπούρη (70,72) και το Λουξεμβούργο (70,15) στη δεύτερη και τρίτη θέση αντίστοιχα. Την πρώτη δεκάδα συμπληρώνουν οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Σουηδία, η Μεγάλη Βρετανία, η Δανία, η Αυστραλία και Ιρλανδία.
Ο δείκτης GTCI αξιολογεί την ανταγωνιστικότητα 93 χωρών, βάσει της ικανότητας τους να αναπτύσσουν, να προσελκύουν και να διατηρούν τα ταλέντα. Η αξιολόγηση γίνεται με βάση τις επιδόσεις κάθε χώρας σε έξι διαφορετικούς πυλώνες: ενεργοποίηση ταλέντου, προσέλκυση ταλέντου, ανάπτυξη ταλέντου, διατήρηση ταλέντου, επαγγελματικές και τεχνικές δεξιότητες και δεξιότητες που άπτονται της παγκόσμιας γνώσης.
Η αδυναμία των χωρών να αξιοποιήσουν, επαρκώς, τα ταλέντα που διαθέτουν, αποτυπώνεται και στην υφιστάμενη αναντιστοιχία μεταξύ ταλέντων και επιχειρηματικών αναγκών. Για παράδειγμα, παρά τα 33 εκατ. υποψηφίων, που αναζητούν εργασία σε ΗΠΑ και Ευρώπη, 8 εκατ. θέσεις εργασίας παραμένουν κενές κάθε χρόνο. Το γεγονός αυτό αποτελεί πρόκληση για τις εταιρείες και για τις ίδιες τις χώρες, οδηγώντας σε έλλειψη προοπτικών για ολόκληρες οικογένειες, έλλειψη καινοτομίας και ανάπτυξης. Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα, κυβερνήσεις και επιχειρηματικός κόσμος πρέπει να επενδύσουν στην ανάπτυξη του ταλέντου.
Όπως προκύπτει από τα συμπεράσματα, η εμπειρία από τις χώρες, που βρίσκονται στις πρώτες θέσεις, οδηγεί σε έναν αριθμό προτάσεων για βελτίωση των συνθηκών και στις υπόλοιπες χώρες, όσον αφορά στην ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητάς τους και στη διαχείριση του ταλέντου. Όπως διαπιστώνεται, η τυπική εκπαίδευση δεν αρκεί, καθώς είναι απαραίτητο η δια βίου μάθηση και η προσφορά ευκαιριών να συμπληρώνουν την παραδοσιακή εκπαιδευτική διαδικασία. Επίσης, οι στρατηγικές ανάπτυξης ταλέντου θα πρέπει να επικεντρώνονται στις δεξιότητες εκείνες που αναζητά ο επιχειρηματικός κόσμος.