Η κρίση που διέρχεται η Ε.Ε. έχει αποδυναμώσει τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς, σε όφελος λαϊκίστικων δυνάμεων της σκληρής και της άκρας Δεξιάς και, στην περίπτωση της Ελλάδας και της Ισπανίας, σε όφελος των λαϊκιστών της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Τα κεντροδεξιά κόμματα όμως εμφανίζουν μεγαλύτερες πολιτικές αντοχές απ' ό,τι τα κεντροαριστερά κόμματα, με αποτέλεσμα να έχουν οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές μπροστά τους μία νέα περίοδο εντυπωσιακής κάμψης της επιρροής τους.
Στη Γαλλία επίκειται το εκλογικό ναυάγιο του Προέδρου Ολάντ και του Σοσιαλιστικού Κόμματος τις προεδρικές και βουλευτικές εκλογές που θα πραγματοποιηθούν την περίοδο Απριλίου-Ιουνίου 2017. Τίποτα δεν φαίνεται ικανό να διασώσει τον κ. Ολάντ και τους συνεργάτες του από την πολιτική περιθωριοποίηση.
Στην Ισπανία, το Σοσιαλιστικό Κόμμα έχει υποχωρήσει σε ένα ιστορικά χαμηλό εκλογικό ποσοστό της τάξης του 22% και το μόνο που κάνει είναι να προσπαθεί να εμποδίσει τον σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού υπό τον Μαριάνο Ραχόι και το κεντροδεξιό Λαϊκό Κόμμα, που εξασφάλισε 33% στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές.
Στη Γερμανία, οι Σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι μέχρι το 2004 κυριαρχούσαν στο πολιτικό σκηνικό, βλέπουν τα δημοσκοπικά ποσοστά τους να υποχωρούν στο 20% και μοιάζουν καταδικασμένοι σε ένα συμπληρωματικό κυβερνητικό ρόλο υπό την καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ και το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα, το οποίο κινείται σταθερά στις δημοσκοπήσεις μεταξύ 33% και 40%.
Στην Ιταλία, ο κεντροαριστερός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι έχει καλές προθέσεις και διατηρεί ένα μέρος του πολιτικού του κεφαλαίου. Δέχεται όμως μεγάλη πίεση από τους δεξιόστροφους λαϊκιστές του Κινήματος των Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο και τους ακροδεξιούς λαϊκιστές της Λέγκας του Βορρά του Ματέο Σαλβίνι. Ο κ. Ρέντσι θέλει να συμβάλει στην επανεκκίνηση της Ε.Ε. μετά το Brexit, προς το παρόν όμως πρέπει να αντιμετωπίσει τη στασιμότητα της ιταλικής οικονομίας, την κρίση του τραπεζικού συστήματος και την αποδυνάμωση της κυβέρνησης σε όφελος των δεξιών και των ακροδεξιών λαϊκιστών.
Την εικόνα της μείωσης της επιρροής των Σοσιαλιστών στην Ε.Ε. συμπληρώνει η κρίση που έχει ξεσπάσει στο άλλοτε πανίσχυρο Εργατικό Κόμμα. Τα τρία τέταρτα των βουλευτών του κόμματος ζητούν την αντικατάσταση του αριστερόστροφου ηγέτη κ. Κόρμπιν, ο οποίος χρησιμοποιεί επιχειρηματολογία περασμένων δεκαετιών, ο τελευταίος όμως φαίνεται να ελέγχει τον κομματικό μηχανισμό και να έχει οργανώσει την επανεκλογή του στην ηγεσία από τη βάση, προετοιμάζοντας έτσι τη διάσπαση του κόμματος.
Η κρίση που περνάνε οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές τους υποχρεώνει να αναζητούν, όπου μπορούν, πολιτικές εφεδρείες και αυτό εξηγεί την προσπάθειά τους να αναπτύξουν τη συνεργασία τους με τον κ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, με στόχο να τους μετακινήσουν σταδιακά από τον χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς.