H επιτηδευμένη, αέναη προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης και η παρουσίαση του παράλογου ως λογικού, αποτελούν τα προσφιλέστερα αθλήματα του Έλληνα, που διεξάγονται σε ένα στίβο μάχης, όπου πρυτανεύει η ανταπόκριση της κοινωνίας στα κελεύσματα ανθρωπιάς μετουσιώνοντας τα κοινωνικά αντανακλαστικά της σε πράξη, ενώ συνάμα αποκλείει εκτός σταδίου τον μικρόκοσμο! Όλους εκείνους/ες, δηλαδή, που αναφανδόν μαστίζονται από τη μανία της κοντόφθαλμης σκέψης, παγιδευμένης σε καλούπια.
Πώς να αποκαλέσεις έναν άνθρωπο που όλη του η έγνοια άγεται και φέρεται από το να «φτιασιδώσει» ένα πρεστίζ, αδιαφορώντας ουσιαστικά για τα μείζονα ζητήματα της επικαιρότητας; Είναι σαν ένα σαράκι, μια ανίατη ασθένεια που απαιτεί αυξημένη προσπάθεια, για να ιαθεί. Μόνο έτσι θα μπορούσε να παρομοιαστεί μία συγκεκριμένη μερίδα πολιτών που αδυνατεί να δει όλα εκείνα που διαδραματίζονται πέρα (και κάτω) απʾ τη μύτη της, στοχεύοντας αποκλειστικά και μόνον στην αυτοϊκανοποίησή της, κλείνοντας επιδεικτικά τα αυτιά σε λέξεις φορτισμένες από κοινωνική ανθρωπιά και ευαισθησία.
Ορμώμενη, λοιπόν, από το πρόσφατο «Athens Pride» και τις πολυσχιδείς αντιδράσεις που το περιζώνουν, διαπιστώνεται ότι ο πιο επικίνδυνος τύπος ομοφοβίας δεν είναι αυτός που εκδηλώνεται με κραυγαλέες προσβολές, γιατί αυτόν τον κατακρίνουν όλοι μονομιάς, κυρίως για να παραμείνουν πιστοί στους κανόνες πολιτικής ορθότητας. Ο πιο επικίνδυνος ομοφοβικός λόγος είναι αυτός που, προσχηματικά, περιβάλλεται από μια δήθεν λογικοφανή επιχειρηματολογία και καλοπροαίρετες αμφιβολίες (π.χ εμείς δεν εννοούμε κάτι κακό, ο καθένας κάνει ό,τι θέλει στο κρεβάτι του άλλωστε), αλλά στοχεύει να νομιμοποιήσει μακροπρόθεσμα στα μάτια όλων τον ρατσισμό και την ανισότητα.
Στην αρχή τέθηκε «επί τάπητος» το ζήτημα της απόκτησης παιδιού από ομόφυλα ζευγάρια και αν αυτά θα μεγαλώσουν ή όχι «φυσιολογικά». Έπειτα, το σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών. Τα παράγωγα, ωστόσο, αυτού του τάχα έγκυρου συλλογισμού, εν τέλει δεν καταφέρνουν τίποτε άλλο από το να αμφισβητούν ανθρώπινα δικαιώματα και πολιτισμικές κατακτήσεις του δυτικού κόσμου με έμμεσο και μικροαστικό τρόπο.
Βέβαια, δεν παύουν να πρωταγωνιστούν οι έντονοι διαπληκτισμοί, οι ακρότητες, οι προκλήσεις και τα παραληρήματα αμφοτέρων των πλευρών! Η λύση και εδώ είναι η αριστοτελική μεσότητα, η οποία είναι καλό να πρυτανεύει σε κάθε έκφανση του ανθρώπινου «γίγνεσθαι». Δηλαδή, χρειάζεται να μετριαστούν τα ενοχλητικά καμώματα κι επιτέλους να συνασπιστούμε όλοι υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων συλλήβδην, διότι περί αυτού πρόκειται και ας μην «πλανώμεθα πλάνην οικτράν»!
Ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος και έχει το δικαίωμα να ζήσει με οποιονδήποτε τρόπο επιθυμεί, χωρίς να γίνονται οποιουδήποτε είδους διακρίσεις εναντίον του, εξαιτίας των επιλογών του. Όσο αυτό δεν γίνεται κατανοητό και όσο αδυνατούμε να νιώσουμε τους παλμούς όλων των κοινωνικών ομάδων, ελλοχεύει ο εξής κίνδυνος, του οποίου μας έκρουε τον κώδωνα η εμπειρία των παλαιότερων: «Όταν δεν αφουγκράζεσαι την κοινωνία, εύκολα απομονώνεσαι, περιθωριοποιείσαι και συχνά γίνεσαι σε χρόνο μηδέν περιττός γιʾ αυτήν!» Όπως όλα δείχνουν, εκείνοι έχουν δίκιο...
Προσωπικά για το θέμα δεν έχω παρά να εγκολπωθώ τα παρακάτω, σοφά λόγια του δημοφιλούς ηθοποιού Χρήστου Σιμαρδάνη:
«Την ημέρα του Gay Pride μου ζήτησαν από ραδιοφωνικό σταθμό να μιλήσω, αλλά τους είπα ότι δεν συμφωνώ. Δεν είμαι περήφανος που είμαι ομοφυλόφιλος. Κανείς δεν μπορεί να είναι περήφανος για το τι κάνει στο κρεβάτι του. Είναι σαν να λες "είμαι περήφανος που έχω αυτιά". Δεν μπορείς να είσαι περήφανος επειδή είσαι θηλαστικό ή επειδή έχεις δύο αυτιά. Περήφανος μπορείς να είσαι για χίλια δύο άλλα πράγματα».