Κάποια στιγμή θα γινόταν και αυτό. Απλά έγινε αρκετά σύντομα, λόγω πολλών παραμέτρων. Και δε μιλάω για τη στιγμή που ο Ιγκόρ Τούντορ θα βρισκόταν "στον αέρα" αλλά γι' αυτήν που θα επικύρωνε πως η προσπάθεια πολυφωνίας που επιθυμεί ο Ιβάν Σαββίδης δεν μπορεί να ευδοκιμήσει.
Ο μεγαλομέτοχος του ΠΑΟΚ συγκέντρωσε στο στενό του περιβάλλον ανθρώπους με διαφορετικό τρόπο σκέψης πάνω στο ποδόσφαιρο. Μέχρι εδώ, αποδεκτό. Η επιμονή του όμως για συνεργασία όλων αυτών, δεν στέκει. Στη σύσκεψη που έγινε το μεσημέρι της Κυριακής, ο Ιβάν Σαββίδης ζήτησε τις απόψεις όλων.
Φρανκ Άρνεσεν και Ιάκωβος Αγγελίδης στηρίζουν τον Ιγκόρ Τούντορ, παραμένοντας στο πλάνο που στήθηκε από το καλοκαίρι, το οποίο πλάνο έχει ακυρώσει ο ίδιος ο Ιβάν Σαββίδης, χωρίς να διώξει κάποιων εκ των εκφραστών του, "καπελώνοντάς" τους όμως με την προσθήκη αρχικά του Νίκου Βεζυρτζή που όχι μόνο επιθυμεί την αποπομπή Σαββίδη αλλά έκανε και κινήσεις για την εξεύρεση νέου τεχνικού (μέχρι το τέλος της σεζόν και βλέπουμε), και στη συνέχεια του Λούμπος Μίχελ, που ακόμα βολιδοσκοπεί τις προθέσεις όλων και πρότεινε το τρίτο δρόμο, την αναζήτηση ενός τεχνικού μεγαλύτερης διάρκειας των έξι μηνών.
Ο Σαββίδης την τελική απόφαση
Ακόμα και αν όλοι είχαν κοινή άποψη, την τελική απόφαση θα την έπαιρνε ο Ιβάν Σαββίδης. Αυτό δεν αλλάζει και τώρα που διαφωνούν. Η μεγάλη διαφορά είναι στο τρόπο με τον οποίο θα κινούνταν ο ΠΑΟΚ την επόμενη ημέρα. Κανείς δεν θα είχε τη ανάγκη να νιώσει δικαιωμένος αν η πρότασή του είχε αποτελέσματα ή να κρυφτεί αν πρότεινε μια λύση που δε θα είχε θετικά αποτελέσματα.
Όταν ο Ιβάν Σαββίδης ενεργοποιούσε τον Νίκο Βεζυρτζή, εκείνος αμέσως - αμέσως δήλωσε πως ο στόχος του ΠΑΟΚ είναι το κύπελλο και η πρωτιά στα πλέι οφ. Το τριετές πλάνο "κόντυνε" κατά δυο χρόνια και ο στόχος δεν ήταν οι βάσεις αλλά τα άμεσα αποτελέσματα.
Το αν ο Ιγκόρ Τούντορ θα παραμείνει, αν θα φύγει και θα έρθει υπηρεσιακός μέχρι να βρεθεί προπονητής με προοπτική 1,5 έτους ή θα αναζητηθεί προπονητής για το κύπελλο και τα πλέι οφ, ίσως να έχει και τη μικρότερη σημασία.
Και αυτό διότι έχει αποδειχθεί στην εποχή Σαββίδη πως σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρεται ο ΠΑΟΚ στο πρότζεκτ που επιλέγει. Μπορεί κάποιοι να πουν πως επαναλαμβάνομαι, αλλά δε θα πρέπει να ρίξουν το φταίξιμο σε εμένα. Καταγράφω απλά... Ο Γιώργος Δώνης έφυγε μετά τον αποκλεισμό από τον τελικό κυπέλλου το 2013. Ο Χούουμπ Στέφενς έφυγε διότι ο ΠΑΟΚ δεν πατούσε καλά και είχε μπροστά του τους ημιτελικού κυπέλλου με τον Ολυμπιακό. Ο Άγγελος Αναστασιάδης έφυγε όταν πλέον δεν παρουσιαζόταν βελτίωση ενόψει πλέι οφ. Και ο Ιγκόρ Τούντορ βρέθηκε με τη πλάτη στον τοίχο πότε; Τώρα που ο ΠΑΟΚ πλησιάζει στα ημιτελικά του κυπέλλου και πάλι δεν πείθει.
Αμφισβητείται το πρότζεκτ
Η διαφορά του Ιγκόρ Τούντορ με τους τρεις προκατόχους του, είναι πως ο Ιβάν Σαββίδης, το περασμένο καλοκαίρι, έδειχνε να έχει αφήσει πίσω του αυτό το "θέλω ένα τίτλο και τον θέλω αύριο, τώρα, χθες". Έδειξε να σκέφτεται πιο "ποδοσφαιρικά" σε ένα πρότζεκτ που άρχισε να το πιέζει για επιτυχία λίγο πριν τον Δεκέμβριο. Και εκεί, βγήκαν οι πρώτες αδυναμίες. Η απειρία του Τούντορ στην οποία ήρθαν να προστεθούν η σωρεία τραυματισμών και στη συνέχεια η πολυφωνία.
Και το έβλεπες πως δεν θα άντεχε. Όχι ο Τούντορ. Το πρότζεκτ. Διότι αυτό αμφισβητείται. Αν δεν αμφισβητούνταν, τότε θα είχε κληθεί ο Άρνεσεν να βρει αντικαταστάτη του Τούντορ, όμως κάτι τέτοιο δεν έγινε.
Και τελικά, τι μένει; Όποια και να είναι η απόφαση που θα παρθεί σήμερα, θα πρέπει όλοι εντός ΠΑΟΚ ή να διαφωνήσουν και να αποχωρήσουν ή να σιωπήσουν για πάντα. Αλλιώς, το έργο που παίχτηκε την Κυριακή, θα παιχτεί ξανά, και σύντομα.
ΠΗΓΗ: Contra.gr