Το να αναφερθώ στο παρόν άρθρο στο πώς έχει η οικονομική, πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην χώρα μας θα ήταν ανούσιο. Όλοι, ακόμα κι αυτοί που για τους δικούς τους λόγους αρνούνται την πραγματικότητα, γνωρίζουμε ποια είναι τα αίτια αυτής της ασταμάτητης κατηφόρας που έχει πάρει η χώρα και όλοι κατανοούμε ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν με νέα μνημόνια και πολιτικές του παρελθόντος.
Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι πάρα πολλοί, ακόμη και σήμερα, κατηγορούν τους εταίρους για την κατρακύλα της Ελλάδας. Την πολιτική των εταίρων τη γνωρίζουμε καλά, το θέμα είναι το γιατί τους δώσαμε την ευκαιρία να την ασκήσουν εις βάρος μας... Τόσοι «εθνοσωτήρες», τόσοι «πατριώτες που θα λύσουν τα προβλήματα», τόσοι ψεύτες, τόσα σκάνδαλα, τόσες περικοπές και εξαθλίωση εδώ και δεκαετίες, κι εμείς εξακολουθούμε να ξεγελιόμαστε εύκολα σαν λαός, ενώ μερικοί παραμένουν, ακόμα και τώρα, για προφανείς λόγους, φανατικοί υποστηρικτές κάποιου κόμματος. Πολλοί είναι αυτοί που αναρωτιούνται γιατί δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε την οικονομική κρίση, την ώρα που η Κύπρος και η Ισπανία βγήκαν από το μνημόνιο, ενώ άλλες χώρες έχουν επίσης καταφέρει να ξεπεράσουν απίστευτα οικονομικά -και όχι μόνο- προβλήματα. Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν αυτό;
Η απάντηση στο ανωτέρω ερώτημα είναι το ότι ακόμα δεν θέλουμε σαν λαός να παραδεχτούμε τα αίτια του προβλήματος και το γεγονός ότι δεν ευθύνονται μόνο οι Έλληνες πολιτικοί, αλλά και γενικότερα, ο ελληνικός λαός και η νοοτροπία μας. Άλλες χώρες αντιμετωπίζουν τα προβλήματά τους πολύ πιο εύκολα και οργανωμένα γιατί οι πολίτες και οι πολιτικοί εκεί βάζουν στην άκρη τις ιδεολογικές τους διαφορές και κινούνται προς μια ενιαία κατεύθυνση. Εμείς, που από τη φύση μας, τείνουμε προς τη διχόνοια, είμαστε τόσο εγωιστές και πεισματάρηδες, που προτιμούμε να επικρατήσουμε της αντίθετης ιδεολογίας, παρά να τα... βρούμε και να εστιάσουμε στην εθνική μας σωτηρία. Με αυτό τον τρόπο, όμως, χωρίς να το καταλαβαίνουμε κάνουμε... χάρη, τελικά στους πολιτικούς και τους εταίρους, οι οποίοι όσο κομματικοποιημένοι, και, άρα διχασμένοι είμαστε- τόσο ανώδυνα πραγματοποιούν τα σχέδιά τους και τόσο περισσότερο κρατούν τις καρέκλες τους.
Δυστυχώς, εν αντιθέσει, για παράδειγμα, με τους Αμερικανούς, είμαστε πατριώτες μόνο στα... χαρτιά. Ο αληθινός πατριώτης γνωρίζει ότι το ατομικό συμφέρον συμβαδίζει με το συνολικό συμφέρον και αντίστροφα. Είναι και λογικό αν το σκεφτεί κανείς έτσι. Οι πελατειακές σχέσεις πολιτών και πολιτικών, η προσπάθεια... βόλεψης, η κάκιστη διαχείριση των οικονομικών και η άγνοια κινδύνων οδήγησαν σε αυτή την... τραγωδία, που υφιστάμεθα τα τελευταία χρόνια. Για αυτό το λόγο, άλλωστε, η αλλαγή νοοτροπίας, όσο δύσκολο κι αν είναι στην πράξη, είναι η μόνη λύση. Και φυσικά, αυτό μπορεί να επιτευχθεί από τους ανθρώπους του πνεύματος, που, δυστυχώς, είναι εξαφανισμένοι σε μεγάλο βαθμό, από την παιδεία, που έχει σαφώς αλλοτριωθεί, και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που κι αυτά, σε μεγάλο βαθμό, έχουν απωλέσει τον αληθινό τους χαρακτήρα και την εμπιστοσύνη του κόσμου, για τους ευνόητους λόγους. Όλα αυτά ακούγονται ουτοπικά, αλλά η αλήθεια είναι κατά τη γνώμη μου, ότι δεν γίνεται αλλιώς. Πρέπει, λοιπόν, να αποκοπούμε από τα δεινά και τις νοοτροπίες του παρελθόντος και να κάνουμε ένα... restart. Το θέμα είναι πόσο το θέλουμε.
Επομένως, πριν κάνουμε το μεγάλο βήμα για αλλαγή της νοοτροπίας μας, πρέπει να σκεφτούμε το πόσο σημαντικό είναι να γίνει αυτό, αλλά και αν και πόσο πολύ θέλουμε, στην πραγματικότητα, να αλλάξουμε. Δεν είναι κάτι απλό επ' ουδενί, αλλά είναι απολύτως αναγκαίο, γιατί μέσες λύσεις δεν υπάρχουν, ούτε δικαιολογίες πλέον. Ή θα το πάρουμε απόφαση επιτέλους, ή θα συνεχίσουμε να ζούμε μέσα στο ψέμα και τη μιζέρια.