ellatha

Και αν η στάση της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας είναι ξεκάθαρη, οι Έλληνες πολιτικοί οφείλουν, το χρωστούν στην ταλαίπωρη χώρα και τον (ας μη γελιόμαστε, όχι και τόσο άμοιρο ευθυνών για την ίδια του την ταλαιπωρία) λαό που εκπροσωπούν, να αναλογιστούν και να προβλέψουν κατά το δυνατόν με ποιους όρους και σε ποια συγκυρία ("timing", για όσους προτιμούν τα άπταιστα αποικιακοελληνικά) θα εκδηλωθεί και στο ζήτημα αυτό η τάση εταίρων προς την φίλτατή τους Realpolitik (γιατί φίλη μεν η Ελλάδα, η όποια, εν τέλει, Ελλάδα, φιλτάτη δε η εταιρεία και οι μεγάλοι μέτοχοί της) και να την προλάβουν, να είναι έτοιμοι να την αναχαιτίσουν με, πάλι κατά το δυνατόν, όμοιους και ίσους όρους.

Έχουμε γεμίσει φωνές που επαναλαμβάνουν σχεδόν με αυθάδεια τα λίγα που ξέρουν, ασχέτως αν αυτά είναι ελλιπή, σε σημείο που αγγίζουν την παραπληροφόρηση. Από ρήσεις που αναπαράγονται λάθος, σε αβάσιμα επιχειρήματα, ανακριβείς στατιστικές και άγνοια για την άλλη όψη κάθε θέματος. Ίσως ισχύει τελικά πως «ο αμαθής είναι σαν το ντέφι: κάνει θόρυβο χάρη στην κενότητά του» (Ο. Μπέτλινγκ). Γιατί ενώ ο μορφωμένος διψάει για περαιτέρω γνώση, ο αμαθής προτιμάει να κηρύττει στους άλλους και να μην παραδέχεται τα λάθη του.

Στην περιοχή γύρω μας, υπάρχουν χώρες που έχουν αποθρασυνθεί απέναντι σε μια πολιτική στάση που έχει μπερδέψει την καλώς εννοούμενη ανοχή με την απόλυτη ενδοτικότητα. Μια χώρα όπως η Ελλάδα που λειτουργεί και υπάρχει λόγω της ικανής αποτρεπτικής της δύναμης, αν αποχωρήσει/υποχωρήσει από αυτό, τότε θα βρεθεί πολύ σύντομα σε ένα σκηνικό απόλυτων πιέσεων που θα έχουν μορφή τελεσιγράφου. Θα είναι δηλαδή μια κλίμακα πιο κάτω από την απόλυτη απώλεια εδαφών. Πολύ απλά διότι ο φόβος της αποτρεπτικής ικανότητας θα έχει χαθεί και ουδείς θα φοβάται.