Παιδεια
Συνήθως τα γραφόμενα στα social media δεν αποτελούν τεκμηριωμένες με γεγονότα γνώμες. Αφορούν εκτιμήσεις που τις περισσότερες φορές είναι απλά άκριτη αναπαραγωγή απόψεων άλλων και γι' αυτό κρύβουν πολλές ανακρίβειες ή πλάνες. Το έχουμε δει πάρα πολλές φορές αυτό με fake news. Το φαινόμενο αυτό το κάνουμε όλοι μας χειρότερο όταν αναπαράγουμε άκριτα ό,τι ακούμε. Στο σημείο αυτό θα αναφερθώ στο θέμα των Πανεπιστημίων.
Βάλε πρόγραμμα και μείνε τυπικός σε αυτό. Στο διδακτορικό καλείται ο ίδιος ο φοιτητής να βάλει το πρόγραμμα ώστε να φέρει εις πέρας τους επιμέρους στόχους της έρευνας. Βγάλε ένα πρόγραμμα στα μέτρα σου και μείνει πιστός σε αυτό γιατί είναι πολύ λεπτή η γραμμή μεταξύ του «θα κάτσω μία μέρα» και «έχασα τελείως την μπάλα».
Ζούμε σε μια εποχή όπου η ταχύτητα με την οποία η ενημέρωση «διακινείται» στη σύγχρονη κοινωνία αυξάνεται σταθερά. Για το δημοσιογράφο, η γρήγορη κάλυψη σημαίνει λιγότερο χρόνο για την επιλογή και την επεξεργασία της είδησης. Επιπλέον, η χρονική διαφορά ανάμεσα στο γεγονός και την κάλυψη να μειώνεται. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι δημοσιογράφοι να έχουν στη διάθεσή τους λιγότερο χρόνο για να διερευνήσουν ένα θέμα. Αυτές οι εξελίξεις σηματοδοτούν ότι το επάγγελμα της παραδοσιακής δημοσιογραφίας μπορεί να παρακαμφθεί αρκετά εύκολα. Ήδη αυτό εν μέρει γίνεται με την αύξηση των κάθε λογής ιστολογίων, σελίδων κοινωνικής δικτύωσης και ιστοσελίδων που προέρχονται είτε από δημοσιογράφους ή απλούς πολίτες.
Καταλυτικό ρόλο στον ορθό χειρισμό της αποτυχίας διαδραματίζει και η στάση των γονέων, η οποία δεν θα πρέπει να είναι απορριπτική και επικριτική. Αντίθετα, είναι σημαντικό με τη στάση τους οι γονείς να παρέχουν στήριξη και αποδοχή στον έφηβο, ο οποίος νοιώθει άσχημα που δεν κατάφερε να ανταποκριθεί όχι μόνο στις δικές του προσδοκίες αλλά και στις προσδοκίες των γονιών του. Με τη στάση τους πρέπει να βοηθήσουν το παιδί τους από τη μία να κατανοήσει ότι η αποτυχία είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης και από την άλλη να είναι προετοιμασμένο παρά την αποτυχία να συνεχίσει τις προσπάθειες του, προκειμένου κάποια στιγμή να φθάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Αναρωτιέμαι πώς θα αντιδρούσαμε άραγε αν μαθαίναμε πως κάθε χρόνο στην Ελλάδα αφανίζεται μια ολόκληρη κωμόπολη; Σενάριο επιστημονικής φαντασίας; Κι όμως, αν αναλογιστεί κανείς τον αριθμό των ανθρώπων που ξεψυχούν στην άσφαλτο ετησίως, θα καταλάβαινε πως δεν πρόκειται για καμία επιστημονική φαντασία, μα μια αληθινή, ολοζώντανη τραγωδία. Και όταν μιλάμε για αριθμούς που αγγίζουν και ξεπερνούν τη χιλιάδα, καλό είναι να υπενθυμίζουμε πάντοτε στον εαυτό μας ότι κάθε μονάδα από αυτούς τους 1.600 θανάτους ετησίως αντιπροσωπεύει και τη ζωή ενός ανθρώπου.
Πολλά από τα στοιχεία που αναφέρει ο κ. Ιωαννίδης στο άρθρο του, είναι πιθανόν σωστά - αλλά κάποια είναι εξώφθαλμα αποπροσανατολιστικά: π.χ. «επιτυχής εξέταση τουλάχιστον του 65% των μαθημάτων του ακαδημαϊκού έτους» δεν σημαίνει ότι «επιβραβεύουμε δηλαδή όσους πέφτουν κάτω απ' τη βάση μόνο μια στις τρεις φορές», αλλά με προσεχτική παρατήρηση των προθεσμιών πρακτικά σημαίνει ότι δεν αποκλείουμε της υποτροφίας έναν φοιτητή που επέλεξε να δώσει εξετάσεις σε τρία από τα δέκα μαθήματα του έτους τον Σεπτέμβριο, μια κοινή πρακτική από καλούς φοιτητές που επιζητούν υψηλή βαθμολογία.
Όσο η σωρηδόν παραγωγή πτυχίων συνεχίζεται, το αντίκρυσμά τους γίνεται περισσότερο αβέβαιο. Σε κάποια αντικείμενα υπάρχει μαζική μετανάστευση πτυχιούχων, όπως στην ιατρική, όπου η χώρα έχει περισσότερους ιατρούς ανά πληθυσμό παγκοσμίως (7 ανά 1000 κατοίκους) μαζί με την Κούβα. Παράλληλα ο πληθωρισμός ιατρών εξελίσσεται σε κίνδυνο για τη δημόσια υγεία. Ενώ υπάρχουν ελλείψεις σε σημαντικές ειδικότητες, οι περισσευούμενοι ασκληπιάδες θα ασκήσουν συχνά αχρείαστη, επιβλαβή ιατρική λόγω βιοπορισμού ή αθέμιτης κερδοσκοπίας. Π.χ. παρά την οικονομική κρίση κάνουμε 3300% περισσότερες αξονικές τομογραφίες ανά 1000 άτομα από ότι η Νέα Ζηλανδία.
