Βλέπω τους βουλευτές και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να αυτοϋποβιβάζονται σε χειροκροτητές των δηλώσεων του Α. Τσίπρα για να αποσπάσουν την ευμένειά του. Παρακολουθώ την απεγνωσμένη προσπάθεια τους να τις υπερασπιστούν, με έντονη στα μάτια και στην στάση του σώματός τους αμηχανία. Και όσο οι ερωτήσεις αυξάνονται τόσο πιο αξιολύπητοι γίνονται, σαν τον ηθοποιό που ξεχνά τα λόγια του στην πρεμιέρα.
Συντρόφια του ΣΥΡΙΖΑ σταματήστε το γλείψιμο και αρχίστε να τον «πυροβολείτε». Μην εθελοτυφλείτε. Ελάχιστοι από σας έχετε θέση στο νέο του κόμμα. Δεν υπάρχετε στα πλάνα του. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο Α. Τσίπρας τον ΣΥΡΙΖΑ και τους περισσότερους απ’ εσάς, σας θεωρεί βαρίδια στο καινούριο του εγχείρημα. Ότι είχε να πάρει απ’ σας το πήρε, ότι είχατε να του δώσετε το δώσατε.
Υπηρετήσατε τα προσωπικά του αδιέξοδα. Παίξατε τον ρόλο σας.
Τώρα δεν του είστε χρήσιμοι.
Μετά την ήττα του στις εκλογές του 2023 και την παραίτησή του, έπαιξε στην πλάτη σας πολιτικά παιχνίδια, σας «φόρτωσε» τον Σ. Κασσελάκη παρακολουθώντας την κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ αν δεν συνέβαλλε και ο ίδιος σε αυτήν.
Τώρα θα σας πουλήσει χωρίς δεύτερη σκέψη, όπως έκανε με όσους στάθηκαν δίπλα του πριν από εσάς και αν δεν το δείτε τώρα, πολύ σύντομα θα το νιώσετε στο πετσί σας.
Το καταστροφικό πρώτο εξάμηνο του 2015 που φτωχοποίησε την χώρα, έκλεισε τις τράπεζες, εξάντλησε όλα τα αποθεματικά του κράτους ακόμα και αυτά των νοσοκομείων και άμυνας και φόρτωσε ένα επιπλέον χρέος 100 δις στον Ελληνικό λαό με το δικό του μνημόνιο, το χρέωσε στον Γ. Βαρουφάκη λες και η χώρα δεν είχε πρωθυπουργό αλλά μόνο υπουργό οικονομίας.
Για τις προσωπικές του ήττες στις εκλογές του 2019 και 2023 βρήκε καινούρια θύματα.
Αυτή, του 2019 την χρέωσε στον Χ. Βερναρδάκη που κατηγορήθηκε «ότι τον πήρε στον λαιμό του παρουσιάζοντας δική του έρευνα, που έδειχνε την διαφορά στο 1%-2%, υποστηρίζοντας ότι όλα ήταν ανοιχτά» αφήνοντας να εννοηθεί ότι αν ενημερωνόταν ότι η πραγματική διαφορά με την ΝΔ ήταν κοντά στις δέκα μονάδες θα ακολουθούσε άλλη στρατηγική.
Και την ήττα του του 2023 στον Γ. Κατρούγκαλο για εκείνες τις περιβόητες δηλώσεις λίγες μέρες πριν τις εκλογές περί «αύξησης των ασφαλιστικών εισφορών κατά 20% στους ελεύθερους επαγγελματίες».
Αυτός αθώος. Αμέτοχος στο έγκλημα.
Αν κοιτάξετε πίσω και βλέπατε πόσους συντρόφους σας που τον στήριξαν απαξίωσε, θα κρατούσατε κάποια πισινή στην απόφασή σας να δικαιολογήσετε χωρίς κανένα ενδοιασμό, όσα ψευδή δήλωσε στην συνέντευξή του στην Le Monde.
Ποιον να πρωτοθυμηθεί κανείς;
Τον μέντορά του Αλέκο Αλαβάνο.
Ακόμα ψάχνει να βρει ο Αλέκος πως του έφαγε την αρχηγία και το κόμμα.
Η δήλωση του Αλαβάνου στις 4/11/2016: «Δεν έχει νόημα να πω ότι μετάνιωσα που έχρισα πρόεδρο του Συνασπισμού τον Αλέξη Τσίπρα. Κανένα. Είναι αυτονόητο. Και ο Χριστός είχε τον Ιούδα μαθητή του. Και ήταν και Θεός ο Χριστός.»
Τον Μίκη Θεοδωράκη.
Πριν τις εκλογές του Γενάρη του 2015 τον παρακαλούσε για μια δήλωση στήριξής του, τον επισκέφτηκε μάλιστα στο σπίτι του στην Ακρόπολη για να έχει να μοστράρει μια φωτογραφία μαζί του. Και στις 5/2/2018 επιχειρεί να τον απαξιώσει δια στόματος του κυβερνητικού του εκπροσώπου: «Η μετατόπιση του κ. Θεοδωράκη σε θέσεις μισαλλόδοξες και πολιτικά ακραίες, είναι μια θλιβερή εξέλιξη. Δεν ξέρω αν αναφερόμενος στον αριστερόστροφο φασισμό αναφερόταν και στον εαυτό του και το παρελθόν του».
Τον Μανώλη Γλέζο.
Θυμάμαι τα ένθερμά του λόγια προς τον αγνό αγωνιστή της αριστεράς για την παρουσία του ως επικεφαλής του Ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ, μετά το «φτύσιμό» του από τον Λαζόπουλο.
Και λίγους μήνες αργότερα προσπάθησε να τον απαξιώσει μετά την δήλωση του Μ. Γλέζου: «Ενώ κανένας δεν συμφωνεί με το τρίτο μνημόνιο που δένει και υποδουλώνει χειροπόδαρα το Λαό μας για δεκαετίες ολόκληρες, με τα ψευτοδιλήμματα απελπισίας και τρομολαγνείας που δημιουργεί, βασανίζει τους αγωνιστές, που δεν θέλουν να αποτελέσει η Αριστερά μια εφταμηνίτικη παρένθεση».
Τον Παναγιώτη Λαφαζάνη.
Που είναι ο μόνος που μπορεί περήφανα να ισχυρίζεται από όλον τον ΣΥΡΙΖΑ ότι έχει τα χαρακτηριστικά ενός πραγματικού αριστερού. Αυτόν τον «έφαγε» γιατί έκανε το «λάθος» να παραμείνει πιστός στις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ του Γενάρη του 2015 καταγγέλλοντας την φιλομνημονιακή μετάλλαξη του Αλέξη.
Την Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Ανεξάρτητα με το πόσο συμφωνεί κανείς μαζί της, αφού πρώτα της έδωσε το τρίτο τη τάξει πολιτειακό αξίωμα της Ελληνικής δημοκρατίας, μετά την αποκαθήλωσε για να μπορεί ανενόχλητος να ψηφίσει από την βουλή όλα τα επαχθή μέτρα του τρίτου δικού του μνημονίου.
Τον Τάσο Κορωνάκη.
«Δεν γίνεται να προδώσουμε αυτόν τον κόσμο, τώρα μας ενώνουν δεσμοί αίματος με το 61,3%. Ο κόσμος ξεπέρασε το φόβο, αλλά ξεπέρασε κι εμάς», δήλωνε στο «Κόκκινο» ο Κορωνάκης τον Αύγουστο του 2015 μετά τον εξαναγκασμό του σε παραίτηση από την Γραμματεία της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ.
Τους κυβερνητικούς εταίρους των ΑΝ.ΕΛ του ακροδεξιού Καμμένου.
Ποιός μπορεί να ξεχάσει τους εναγκαλισμούς τους στο εκλογικό κέντρο του ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβριο του 2015 με τις σημαίες των δύο κομμάτων να κυματίζουν η μια δίπλα στην άλλη και τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ να επευφημούν τον Καμμένο όταν ο Α. Τσίπρας τον ευχαρίστησε για την συνεργασία τους. Τώρα θέλει να αποτινάξει από πάνω του την κυβερνητική συνεργασία με τους ΑΝ.ΕΛ σαν μια κουτσουλιά από το πουκάμισό του.
Τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη. Τον Στάθη Παναγούλη και τόσους άλλους που τους «πούλησε» και αυτούς όπως και τους αγώνες τους, για μία σταγόνα εξουσίας.
Πάντα χρησιμοποιούσε τους άλλους να σηκώσουν το βάρος των αποτυχιών του, μόνο και μόνο για να αποποιηθεί τις δικές του ευθύνες.
Ας προσέξουν αυτή την φορά οι νέοι υποψήφιοι συνεργάτες του την φάκα πριν τσιμπήσουν το τυράκι.
Γιατί κακός δεν είναι μόνο εκείνος που σε ρίχνει στον λάκκο με τα φίδια, αλλά και εκείνος που προσπαθεί να σε πείσει ότι ο λάκκος δεν έχει φίδια.
Γιατί ο Αλέξης μπορεί να υπογράφει μνημόνια και να το παίζει συγχρόνως επαναστάτης, να κάνει το «περήφανο» ΟΧΙ ένα ταπεινωτικό ΝΑΙ, να παριστάνει το θύμα αν και θύτης.
Εκείνο όμως που ξέρει καλύτερα από όλα και το έχει αναγάγει σε επιστήμη είναι η πολιτική ίντριγκα, ο καθεστωτισμός, το «όποιος δεν είναι μαζί μου, στην πυρά», τα ψέματα και η συκοφάντηση του πολιτικού του αντιπάλου ακόμα και του «συντρόφου» μέχρι τελικής εξόντωσής του.
Τώρα στην καινούρια του μετάλλαξη θέλοντας να ξεφύγει από τις ιδεοληψίες του παρελθόντος, προβάλλοντας το κουστούμι του πραγματιστή και συσπειρωτή της κεντροαριστεράς ψάχνει για νέες συμμαχίες, νέα θύματα. Μόνο που η τρίτη μετάλλαξή του στην σειρά, στηρίζεται στην δική του «αλήθεια» που δεν γίνεται εύκολα πιστευτή.
Γιατί όποιος άλλαξε τρεις φορές πρόσωπο για να κρατηθεί στην πολιτική σκηνή είναι δύσκολο να πείσει πολλούς έξω από το φανατικό του κοινό.
Τους πρώην ψηφοφόρους του δεν τους συγκινεί πλέον, τους περισσότερους και την ΝΔ μάλλον δεν την φοβίζει αν δεν χαίρεται κι όλας για το καινούργιο του εγχείρημα.
Και αυτό γιατί όσα μικρά κόμματα μείνουν εκτός Βουλής λόγω της δικής του «ενεργοποίησης», τόσο θα κατεβαίνει ο πήχης της αυτοδυναμίας.
Και αν για την ΝΔ η απουσία του Α. Τσίπρα από την «ενεργό» πολιτική η αυτοδυναμία ήταν όνειρο θερινή νυκτός η παρουσία του αυξάνει τις ελπίδες της.
Οι μόνοι που ανησυχούν είναι οι παλιοί του συνοδοιπόροι του ΣΥΡΙΖΑ, της Νέας Αριστεράς και του ΜέΡΑ 25 που θα βρεθούν εκτός Βουλής, ίσως λιγότερο το ΠΑΣΟΚ και η Ζ. Κωνσταντοπούλου.
