Σύμφωνα με την αριστερά των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης (ΜΚΔ) -γιατί υπάρχει και αυτή- η Αλγερινή μητέρα που πέταξε το παιδί της στη θάλασσα είναι σημείο αναφοράς ως θύμα ενός ανάλγητου συστήματος (μη) χορήγησης ασύλου. Τι άλλο θα ακούσουμε;
…Ότι είναι “ηρωΐδα”. Ειπώθηκε κι αυτό, έτσι για να μην υπάρχει τίποτε που να μην έχει ειπωθεί.
Ας μην σπεύσει κάποιος να αποδώσει αυτές τις θέσεις στην ψυχοπαθολογία των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης. Καλώς ή κακώς εκεί διεξάγεται η αντιπαράθεση και η ζύμωση επί των πιο ουσιωδών ιδεολογικών, ηθικών, και πολιτιστικών ζητημάτων. (Τώρα αν διεξάγεται υπό την ηγεμονία της ψυχοπαθολογίας, ας προσέχαμε. Αυτή είναι η εποχή μας).
Υπό αυτή την έννοια αριστερά των ΜΚΔ είναι πολύ πιο μπροστά από τον Φάμελλο ή τον Κουτσούμπα. Και με τον ίδιο τρόπο η εναλλακτική δεξιά του διαδικτύου υπερφαλαγγίζει τον Βελόπουλο και τον Νατσιό.
Είναι επομένως πολύ έμπιστος δείκτης της ιδεολογικής της αποσύνθεσης. Διότι περί αυτού πρόκειται.
Η Αριστερά δεν έχει ενεργή πολιτική θέση για τον σημερινό κόσμο, παρά μόνον, στέκεται σε μια άκρη και προσπαθεί να κάνει τον ηθικό τροχονόμο. Ο οποίος μάλιστα είναι και τυφλός, από την μνησικακία και την διάθεση της να πάρει την ρεβάνς για την δική της χρεοκοπία.
Γι’ αυτό και στο πρόσωπο της Αλγερινής βλέπει την Φόνισσα του Παπαδιαμάντη. Και γι’ αυτό και εκεί που η τεράστια μορφή των νέων ελληνικών γραμμάτων βυθομετράει το ανθρώπινο έρεβος -στην Φόνισσα- η Αριστερά βλέπει ένα μανιφέστο εναντίον της πατριαρχίας και των παραδεδομένων της ρόλων.
Στην αποδρομή της αριστεράς συμφωνούν πολλοί, γιατί εξελίσσεται σε δημόσια θέα.
Ο φιλελεύθερος κυβερνών χώρος, όμως, αρέσκεται να μένει εκεί και να βάζει την δίκη του άνω τελεία. Αυτό συμβαίνει γιατί το “δεν είμαι σαν εσένα” είναι η μοναδική του ιδεολογική ατζέντα. Τι είναι όμως αυτός ο χώρος δίχως αυτήν;
Κακά τα ψέματα πυξίδα για την τρίτη δεκαετία του 20ου αιώνα δεν υπάρχει. Όταν αυτή η κυβέρνηση ήλθε για πρώτη φορά στην εξουσία, ο τότε υπουργός Εξωτερικών και νυν υπουργός Αμυνας είχε δηλώσει: “η εποχή των κανονιοφόρων έχει παρέλθει”. Στην πραγματικότητα είχε επανέλθει και αυτό το αντιμετώπισε η χώρα με την υβριδική επίθεση στον Έβρο και τις ναυτικές προκλήσεις της Τουρκίας στην νοτιοανατολική Μεσόγειο. Σήμερα η αμυντική βιομηχανία θεωρείται βασική παράμετρος της ευρωπαϊκής και των επιμέρους εθνικών πολιτικών. Συντελεστής, ταυτόχρονα της εθνικής ασφαλείας και της παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Άλλο παράδειγμα; Ο χώρος εξελέγη με το σύνθημα της “κανονικότητας” και αντί γι αυτήν ενέσκυψε παγκοσμίως η πολυκρίση. Η διεμπλοκή της γεωπολιτικής όξυνσης με την κλιματική αλλαγή. Το ξήλωμα του διεθνούς συστήματος του 20ου αιώνα και συνάμα η εξάντληση του εσωτερικού οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου.
Η απουσία πυξίδας έχει πολύ ορατές επιπτώσεις στην διακυβέρνηση της χώρας.
Πρώτον, από την υβριδική επίθεση στον Έβρο, την πανδημία και την τουρκική επιθετικότητα, μέχρι τον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία, την Μέση Ανατολή, και τα Τέμπη ή τον ΟΠΕΚΕΠΕ, οι κρίσεις ξεσπούν και απορροφώνται όπως όπως. Εντούτοις δεν μεταβολίζονται πολιτικά και ιδεολογικά. Διδάγματα δεν υπάρχουν, ούτε κάποια ανανέωση συντελείται.
Τις προάλλες ο πρωθυπουργός έλεγε σε συνέντευξή του σε τηλεοπτικό σταθμό ότι ναι μεν η Ελλάδα επιθυμεί ήρεμα νερά με την Τουρκία, αλλά αν αυτή προκαλεί η Ελλάδα θα απαντάει. Αυτό είναι συμπεριφορισμός, όχι στρατηγική. Η Τουρκία έχει σχέδιο να καταστεί αυτόνομη περιφερειακή ηγεμονία-πόλος στο παγκόσμιο σύστημα. Εμείς τι έχουμε; Την περιπτωσιολογία; Κατά τα άλλα θέλει να είμαστε και τα λευκά πιόνια στο σκάκι.
Δεύτερον. Μακροχρόνια παραμονή στην διακυβέρνηση, δίχως ουσιαστική πίεση από την αντιπολίτευση, και δίχως στρατηγική πυξίδα σημαίνει αλαζονεία και διαφθορά. Μαθηματικά αναπόφευκτο. Για να το αποφύγει η εκάστοτε πολιτική δύναμη πρέπει να γίνει… μοναστήρι, και για να γίνει πρέπει κάπου να πιστεύει. Ειδάλλως, ο ΟΠΕΚΕΠΕ θα είναι μόνον η αρχή.
Τρίτον. Οι μεταρρυθμίσεις είναι το μέσον, όχι το μήνυμα. Αλλάζεις γιατί θέλεις να γίνεις κάτι άλλο. Πιο στοχευμένα, το αναχρονιστικό κράτος ή την νοοτροπία της ιδιωτείας και της ανομίας, και την κρίση αξιών την αντιπαλεύει κάνεις σαν θέσει σε κίνηση μεγάλα κοινωνικά μπλοκ, παλλαϊκές συμμαχίες. Κι αυτό απαιτεί σαφέστατα διατυπωμένο εθνικό όραμα.
Επομένως δεν είναι τυχαίο που από το καλοκαίρι του 2022, οπότε και το παρόν σχήμα διακυβέρνησης αρχίζει και εκδηλώνει τα πρώτα σημάδια της κρίσης του με τις υποκλοπές, υπάρχει η αίσθηση ανακύκλωσης του ίδιου πολιτικού αδιεξόδου. Το έχει άραγε καταλάβει η κυβέρνηση ότι ο εγκλωβισμός μιας κοινωνίας στην απουσία εναλλακτικής είναι το μόνο στοιχείο που την κρατάει στην πρώτη θέση; Αυτόν είναι συνταγή για να γίνεται το μη χείρον διαρκώς χειρότερο.
Παρακμή. Όπως λέει και ένας πρεσβύτερος, αυτή ακριβώς είναι η αίσθησή της: ότι επιστρέφουμε ξανά και ξανά στα ίδια και τα ίδια αδιέξοδα. Χαμηλώνοντας διαρκώς.
