Πόσο λυπηρό και πόσο απογοητευτικό είναι να διαβάζεις δημοσιεύματα ακόμη και στον ξένο Τύπο για τον αργό θάνατο της Ελλάδας ένεκα της συνεχιζόμενης κατάρρευσης του δημογραφικού;
Τα στατιστικά στοιχεία που δημοσιεύονται προκαλούν απέραντη θλίψη και απογοήτευση. Τα τελευταία χρόνια παραμένουν κλειστά στη Χώρα πάνω από 700 σχολεία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Και το πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι τα περισσότερα σχολεία που ανέστειλαν την λειτουργία τους, βρίσκονται στη Μακεδονία και στη Θράκη, συνολικά 304!
Όπως επίσης ότι ο συνολικός αριθμός των μαθητών των δημοτικών σχολείων από 599.406 το 2018 κατέληξε να είναι σήμερα 488.018, ήτοι μειωμένος κατά 111.318!
Πώς να αισθάνονται άραγε όλοι αυτοί που διετέλεσαν πρωθυπουργοί της Χώρας και αρμόδιοι υπουργοί για το δημογραφικό, διαβάζοντας τους Financial Times, αλλά και τον ίδιο τον Elon Musk, να αναφέρονται στον αργό θάνατο της Ελλάδας;
Τι έπραξαν στη θητεία τους και τι κίνητρα έδωσαν στους νέους ανθρώπους για να δημιουργήσουν οικογένειες; Ή μήπως τους ανάγκασαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά;
Και πώς στηρίζουν σήμερα την ελληνική οικογένεια για να αναστραφεί αυτή η τραγική κατάσταση; Με το να συνεχίζουν ακόμη και σήμερα τις δυσβάσταχτες φορολογικές επιβαρύνσεις;
Ή μήπως ελπίζουν ότι με την νομιμοποίηση των παράνομων μεταναστών θα λυθεί το δημογραφικό πρόβλημα της Χώρας; Κι όμως είναι πολλοί αυτοί που το πιστεύουν!
Σε κάθε περίπτωση, το πρόβλημα της υπογεννητικότητας στη Χώρα μας αναδύεται πολύ περισσότερο σύνθετο, καθότι πέραν της οικονομικής του διάστασης υπεισέρχεται και το μείζον ζήτημα της ριζικής αλλαγής του αξιακού συστήματος της ελληνικής κοινωνίας.
Είναι γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία από τις αρχές του 2000 αντιμετωπίζει μια σταδιακή αποδόμηση των παραδοσιακών της αξιών, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται και ο θεσμός της οικογένειας.
Το διαδίκτυο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι νέες μορφές της σύγχρονης τεχνολογίας έχουν επιδράσει καταλυτικά στο παραδοσιακό αξιακό σύστημα της ελληνικής κοινωνίας, με αποτέλεσμα να εισάγονται και υιοθετούνται, κυρίως από τα νεανικά στρώματα, νέες αντιλήψεις και νέα πρότυπα ζωής ασυνήθη για τα ελληνικά δεδομένα μιας άλλης εποχής, η οποία έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Σε αυτό το πλαίσιο, διαχρονικές παραδοσιακές αξίες της ελληνικής κοινωνίας αποδομούνται συνεχώς, μεταξύ των οποίων και ο θεσμός της οικογένειας.
Εν κατακλείδι, το μείζον ερώτημα του δημογραφικού δεν είναι η διαπίστωση της κατάρρευσης του, αλλά κατά πόσο μπορεί να είναι αναστρέψιμη η παρούσα κατάσταση και σε ποιο βάθος χρόνου;
Και η ελληνική πολιτεία δεν φαίνεται ότι είναι σε θέση να το αντιμετωπίσει, παρά μόνο με σπασμωδικές αντιδράσεις και ημίμετρα που περισσότερο διέπονται από κομματικές – πολιτικές σκοπιμότητες και όχι με τη μορφή μιας ολοκληρωμένης εθνικής στρατηγικής.
Διότι τι μέλλον άραγε μπορεί να έχει αυτή η Χώρα; Όχι μόνο από οικονομικής πλευράς, αλλά και από πλευράς εθνικής ασφάλειας.-
*
Ο κ. Ευάγγελος Στεργιούλης είναι Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και Υποστράτηγος ε.α. της Ελληνικής Αστυνομίας.
https://m.facebook.com/evangelos.stergioulis
