Στην πολυπλοκότητά του
ποτέ δεν διχαζόμουν
Παντελής Μπουκάλας, Τρείς επί τρία[Θεόφιλος ΙΙ]
Προφανώς όλες οι απόψεις μπορεί να τεθούν στη βάσανο της κριτικής.
Συναντάμε όμως τόσο διαφορετικές προσεγγίσεις σε μερικά θέματα, που μας δημιουργούν ιδιαίτερη ανασφάλεια γνώμης.
Ορισμένα παραδείγματα:
Υπάρχουν πολίτες που υιοθετούν τη ρήση του Αριστοτέλη «μη άρχεσθαι υπό ουδενός» και άλλοι που θεωρούν ότι «το ήθος της Πόλης» επαφίεται στη σύννομη δημοκρατική συμμετοχή.
Υπάρχουν διανοούμενοι που προβάλλουν μόνον ένα στοιχείο για να πείσουν «περί της αληθείας της θέσης τους» και άλλοι που επικαλούνται συνδυασμό δεδομένων για να καταλήξουν σε οριστικό συμπέρασμα.
Υπάρχουν πολιτικοί φιλόσοφοι που υποστηρίζουν ότι Ελευθερία σημαίνει ότι μπορείς να πάρεις και τους δύο ανοικτούς δρόμους και άλλοι που πιστεύουν ότι Ελευθερία είναι να επιλέξεις τον ένα και ν’ απορρίψεις τον άλλον.
Υπάρχουν πολιτικοί επιστήμονες που επιμένουν για την ανάγκη καθολικής ελευθερίας [ατομική, κοινωνική, πολιτική] και άλλοι που ισχυρίζονται ότι η ελευθερία επηρεάζεται από φυσικούς νόμους αλλά δεν καθορίζεται νομοτελειακά λόγω της παρέμβασης του δρώντος υποκειμένου.
Υπάρχουν ιστορικοί που εκτιμούν ότι η μνήμη είναι θετική για την πορεία των λαών και άλλοι ότι με τη λήθη ξεπερνιώνται τα αρνητικά π.χ των εμφυλίων.
Υπάρχουν ψυχολόγοι που υποστηρίζουν ότι ορισμένα άτομα είνα επιρρεπή στο Κακό και εγκληματολόγοι που πιστεύουν ότι «όλοι οι άνθρωποι είναι όμηροι των συνθηκών διαβίωσής τους».
Υπάρχουν θεωρητικοί που πιστεύουν ότι οι ανοικτοί ή κλειστοί πολιτισμοί αποτελούν παράγοντες εγκληματογένεσης, επειδή δημιουργούν οι μεν όρους σύγκρουσης λόγω αντίθετης κουλτούρας, οι δε όρους εγκλημάτων εσωστρέφειας.
Υπάρχουν πολλοί εγκληματολόγοι που υποστηρίζουν την Εγκληματολογία της σύγκρουσης, ως αντίδραση στο θετικιστικό μοντέλο της συναίνεσης και υπάρχουν και άλλοι που διατείνονται ότι το Καλό ή το Κακό [το επιτρεπόμενο και το απαγορευόμενο] δεν ορίζονται από το Νόμο αλλά από την κουλτούρα κάθε χώρας.
Υπάρχουν αστυνομικοί συγγραφείς που εκόντες/άκοντες περι-γράφουν the art of killing, ενώ άλλοι κρίνουν ότι η τέχνη του λόγου [ars verbis] πρέπει να κατισχύει των αναπαραστάσεων της βίας.
Υπάρχουν «πεθαμένοι που μοιάζουν με ζωντανούς και ζωντανοί που μοιάζουν πεθαμένοι» [Μαουρίτσιο ντε Τζοβάννι]
Τα παραπάνω ενδεικτικά παραδείγματα πρέπει να μας γίνουν μάθημα για το πόσο δύσκολο είναι να βρεις την Αλήθεια και πόσο εύκολο είναι να πέσεις θύμα των ιδεολογημάτων και του λαϊκισμού.
