Η Michelle Goldberg (Η.Π.Α) – Στα πρόθυρα ενός ολοκληρωτικού πολέμου και μιας «τελικής λύσης» για όλη την ανθρωπότητα.
Η αρθρογράφος Michelle Goldberg των New York Times υποστηρίζει ότι ο άξονας Η.Π.Α και Ισραήλ απέτυχε να πλήξει καίρια τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν.
«Το Ισραήλ με την πολύτιμη βοήθεια των Η.Π.Α -σε πολλά επίπεδα πέρα από το πεδίο των στρατιωτικών επιχειρήσεων- δεν κατάφερε να εξουδετερώσει τις κύριες πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, το οποίο αποτελεί τον βασικό σύμμαχο της Χεζμπολάχ η οποία στηρίζει στρατιωτικά τη Χαμάς σε Γάζα και ευρύτερη Παλαιστίνη, τουλάχιστον όπως υποστηρίζουν Η.Π.Α και Ισραήλ.
Όμως το χειρότερο δεν είναι αυτό, αλλά η πιθανή ενίσχυση του ισλαμικού καθεστώτος, των ριζοσπαστών και εξτρεμιστών μέσα και έξω από το Ιράν. Η επιφυλακτικότητα ή ακόμα και η ουδετερότητα με την οποία αντιμετωπίζουν το θέμα οι αραβικές χώρες του Κόλπου είναι ακόμα μια ανησυχητική ένδειξη». Σχετικά με το μέτωπο στην Ουκρανία η Goldberg επισημαίνει: «Παρόμοια είναι η κατάσταση και στον μακροχρόνιο πλέον πόλεμο στην Ουκρανία, τον οποίο να θυμίσω ο Πρόεδρος Τραμπ θα σταματούσε μέσα σε 24 ώρες, μετά την εκλογή του. Έχουν περάσει έξι μήνες και όχι μόνο δεν έχουν σταματήσει οι εκατέρωθεν συγκρούσεις, αλλά η ρωσική επιθετικότητα έχει κορυφωθεί, με τον Ρώσο Πρόεδρο να δηλώνει ότι η Ρωσία δεν θα σταματήσει τον πόλεμο εν η Ρωσία δεν κατοχυρώσει τα εδαφικά και τα στρατιωτικο-οικονομικά συμφέροντά της επί της Ουκρανίας».
Και καταλήγει με μια ανησυχητική πρόβλεψη: «Το ενδεχόμενο ενός ολοκληρωτικού πολέμου πλανιέται ως ανατριχιαστικό φάσμα σε όλο τον πλανήτη. Αυτό που οι Ναζί ονόμασαν «Τελική Λύση» και εφάρμοσαν έναντι των Εβραίων θα πρέπει να αποτελέσει ιστορικό μάθημα και παράδειγμα προς αποφυγή, όχι αφορμή ή δικαιολογία τραγικής επανάληψης».
Από τη μεριά του ο Jean-Luc Moreau (Γαλλία) , γνωστός ραδιοφωνικός παραγωγός στο Παρίσι αναφέρει– Ο ρεαλισμός της διπλωματίας και η παρακαταθήκη της Ευρώπης.
Ο Γάλλος δημοσιογράφος Jean-Luc Moreau, με εμπειρία στη διπλωματική σκακιέρα των Βρυξελλών και του ΟΗΕ, βλέπει τις δύο συγκρούσεις ως απόδειξη της παρατεταμένης αδυναμίας της διεθνούς τάξης να λειτουργήσει αποτρεπτικά, με αποτελεσματικότητα και πυγμή.
«Η Ευρώπη έχασε την ευκαιρία να λειτουργήσει ως δύναμη ειρήνης και αποτροπής. Και αυτό μετά το μεταναστευτικό και την οικονομική ύφεση, δυο περιπτώσεις όπου επίσης επέδειξε ατολμία και πολυγλωσσία. Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι το τίμημα της γεωπολιτικής αδράνειας και καταστροφικής εσωστρέφειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ελλιπούς ανεξαρτησίας της από τις ΗΠΑ», υποστηρίζει ο Moreau.
Όσον αφορά τη Μέση Ανατολή, θεωρεί ότι η γαλλική διπλωματική παράδοση οφείλει να επανέλθει δυναμικά:
«Η Γαλλία οφείλει να σταθεί όχι μόνο υπέρ της ασφάλειας του Ισραήλ αλλά και να απαιτήσει ξεκάθαρη λύση δύο κρατών, όπως προβλέπεται από τις αποφάσεις και τα ψηφίσματα του Ο.Η.Ε. Δεν μπορεί να ανεχθεί άλλο την ασύμμετρη βία κατά αμάχων», σημειώνει και καταλήγει: «Η μακρά και παραδοσιακή παρουσία της γαλλικής επιρροής και διπλωματίας στη Μέση Ανατολή, οι ιστορικές σχέσεις της Γαλλίας με όλες σχεδόν τις εμπλεκόμενες χώρες-συμπεριλαμβανομένων και του Ισραήλ και Παλαιστίνης-δίνει στη Γαλλία συγκριτικό πλεονέκτημα αλλά και ευθύνη προκειμένου να βοηθήσει στη γρήγορη και δίκαιη επίλυση του μεσανατολικού ζητήματος. Σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται στη Γαλλία να επικεντρωθεί μόνο στα εσωτερικά ζητήματα, τις προκλήσεις και τα προβλήματα της χώρας, αφήνοντας το πεδίο της εξωτερικής πολιτικής ανενεργό ή υπολειπόμενο.
Και περνάμε σε μια ανήσυχη φωνή από την Ιβιρική χερσόνησο την Carmen Rodríguez (Ισπανία) – Η ηθική διάσταση και ο ρόλος της κοινωνίας των πολιτών.
Η Ισπανίδα συγγραφέας και αρθρογράφος Carmen Rodríguez Perez, γνωστή για την ευαισθησία της σε ανθρωπιστικά ζητήματα, προσεγγίζει τις συγκρούσεις μέσα από το πρίσμα της ανθρώπινης τραγωδίας και της ανάγκης για κοινωνική πίεση.
«Είτε στο Ντονμπάς είτε στη Γάζα, τα παιδιά πεθαίνουν και η διεθνής κοινότητα σιωπά ή επιλέγει πλευρές. Δεν μπορείς να ζητάς από τον πολίτη της Ευρώπης να στηρίζει μια “καθαρή” δημοκρατία όταν βλέπει επιλεκτική αγανάκτηση», αναφέρει. «Στην Ισπανία, όπως και σε άλλες ευρωπαϊκέςχώρες, κερδίζει συνεχώς έδαφος ένα πνεύμα απάθειας ή παθητικότητας έναντι της κοινωνικής αδικίας, των εγκλημάτων πολέμων, της αυταρχικότητας και της καταπίεσης, ενώ ταυτόχρονα καλπάζει η ακροδεξία και ο νεο-φασισμός. Αυτά είναι άκρως επικίνδυνα φαινόμενα, τα οποία καλείται να αντιμετωπίσει δυναμικά ο πολιτικός κόσμος άμεσα χωρίς περαιτέρω καθυστερήσεις», υπογραμμίζει.
Η Rodríguez στηρίζει την ιδέα ενός κοινού ευρωπαϊκού μετώπου υπέρ της ειρήνης:
«Ο κόσμος στους δρόμους της Μαδρίτης, της Βαρκελώνης και της Σεβίλλης δεν ξεχωρίζει θύματα και θύτες με βάση το χρώμα της σημαίας. Θέλει ειρήνη και δικαιοσύνη για όλους».
Τέλος ο συγγραφέας και αναλυτής Marco Bellini (Ιταλία) κλείνει αυτή την δημοσιογραφική περιήγηση στον κόσμο– Η πολιτική των συμφερόντων και οι εσωτερικές αντιφάσεις της Ευρώπης
Ο Ιταλός Marco Bellini δίνει έμφαση στον ρεαλισμό και την ευρωπαϊκή υποκρισία:
«Η Ευρώπη καταδικάζει τη ρωσική επιθετικότητα, αλλά εισάγει ρωσικό LNG από την πίσω πόρτα. Στηρίζει το Ισραήλ, αλλά αδυνατεί να μιλήσει για τη λογική του απαρτχάιντ στα παλαιστινιακά εδάφη. Είναι αυτό ευρωπαϊκή στρατηγική ή απλώς πολιτικός οπορτουνισμός;» αναρωτιέται και συμπληρώνει: «Και οπωσδήποτε η σχέση Ευρώπης- Ρωσίας έχει ιστορικό, πολιτικό ακόμα και θρησκευτικό υπόβαθρο, όπως άλλωστε συμβαίνει και με το Ισραήλ, όμως αυτό δεν πρέπει να αποτελεί σε καμιά περίπτωση δικαιολογία για την όποια ολιγωρία, για δραστική λύση των ζητημάτων που οδηγούν στους δυο πολέμους που η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει».
Bellini υποστηρίζει ότι η Ευρώπη χρειάζεται μια νέα παγκόσμια γεωπολιτική ταυτότητα:
«Η Ιταλία και η Ευρώπη στο σύνολό τους πρέπει να απεξαρτηθούν άμεσα από την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και να αποκτήσουν φωνή που να βασίζεται στις αξίες και όχι μόνο στα συμφέροντα. Αλλιώς, οι συγκρούσεις αυτές θα μετατραπούν σε εσωτερικές μας πληγές. Και για να το επιτύχουν αυτό δεν θα πρέπει να στραφούν σε μια δίχως όριο κούρσα εξοπλισμών και αγοράς όπλων -σε πολλές περιπτώσεις από τις Η.Π.Α- αλλά δημιουργώντας επιτέλους μια ισχυρή και ανταγωνιστική οικονομία, βασισμένη στην καινοτομία, στην υψηλή τεχνολογία και τη στήριξη μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων και όχι μόνο στον τουρισμό».
Παρά τις διαφορετικές εθνικές οπτικές, και οι τέσσερις δημοσιογράφοι συγκλίνουν σε μερικά κρίσιμα σημεία:
• Η Ευρώπη αλλά και η Αμερική υπολείπονται πολιτικής ανεξαρτησίας και σύγχρονης εξωτερικής πολιτικής στη βάση των διεθνών κανόνων και δικαίου έστω και με βάση τα εθνικά συμφέροντα και επιδιώξεις.
• Οι συγκρούσεις απογυμνώνουν τη διεθνή κοινότητα από ηθική συνέπεια.
• Η κοινωνία των ελεύθερων πολιτών έχει κρίσιμο ρόλο ως φωνή συνείδησης.
Σε έναν κόσμο όπου η βαρβαρότητα, ο αυταρχισμός και η επιβολή του δίκαιου του ισχυρού η φωνή της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας παραμένει φάρος κριτικής και ελπίδας — όταν και εφόσον δεν επιλέγει τη σιωπή.
