Οι δημοσκοπήσεις φέρνουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη μπροστά σε ένα ιστορικό πολιτικό ορόσημο: την πιθανότητα τρίτης συνεχόμενης εκλογικής νίκης με ολοκληρωμένες τετραετίες. Ένα επίτευγμα που θα αποτελούσε μοναδικό φαινόμενο στην ελληνική μεταπολιτευτική πραγματικότητα και θα επιβεβαίωνε την πολιτική σταθερότητα που φαίνεται να απολαμβάνει η κυβέρνηση. Ωστόσο, όσο ισχυρή κι αν είναι μια πολιτική στρατηγική, η Ιστορία δεν γράφεται ποτέ μόνο σε γραφεία και κομματικά επιτελεία. Γράφεται -και συχνά ανατρέπεται- από τα γεγονότα που αναδύονται απρόβλεπτα μέσα στην καθημερινότητα.
Ένα τέτοιο γεγονός ξεδιπλώθηκε αυτές τις ημέρες μέσα από ένα βίντεο που συγκλόνισε χιλιάδες πολίτες. Ο κτηνοτρόφος Κωνσταντίνος Θεολόγος από το Μικρό Μοναστήρι Θεσσαλονίκης φαίνεται να αποχαιρετά με απόγνωση τα τελευταία 450 πρόβατα της ιστορικής φυλής Ρουμλουκιού, λίγο πριν θανατωθούν λόγω της ευλογιάς που έπληξε την περιοχή. Δεν ήταν μια απλή απώλεια ζωικού κεφαλαίου· ήταν η απώλεια μιας οικογενειακής κληρονομιάς, ενός βιώματος που περνούσε από γενιά σε γενιά. Λίγες ώρες μετά, ο Θεολόγος κατέρρεε και μεταφερόταν εσπευσμένα στο νοσοκομείο με συμπτώματα εγκεφαλικού. Μια κατάληξη που αποτύπωσε με τον πιο σκληρό τρόπο το ψυχικό βάρος που μπορεί να κουβαλά ένας άνθρωπος όταν χάνει τον κόσμο του.
Για την οικογένεια Θεολόγου, τα ζώα αυτά δεν ήταν απλώς “κοπάδι”. Ήταν η παιδική ηλικία των παιδιών τους, που φρόντιζαν τα νεογέννητα με μπιμπερό. Ήταν η τοπική παράδοση που χανόταν μαζί με το τελευταίο καθαρόαιμο κοπάδι. Ήταν η ταυτότητα ενός τόπου που σβήνει σιωπηλά.
Και για την Πολιτεία, ήταν μια δοκιμασία που την έφερε αντιμέτωπη με τα δικά της όρια: την έλλειψη ενσυναίσθησης, την καθυστέρηση, την αδυναμία να “προλάβει” την ανθρώπινη διάσταση μιας κρίσης.
Όταν ο Πρωθυπουργός σημειώνει στο εβδομαδιαίο μήνυμά του ότι οι αγρότες “θα στηριχθούν στο μέτρο του δυνατού”, γεννάται το εύλογο ερώτημα: ποιο ακριβώς είναι αυτό το μέτρο; Είναι ένα όριο οικονομικών δυνατοτήτων, γραφειοκρατικών διαδικασιών ή πολιτικής βούλησης; Και πόσο κοντά βρίσκεται στις πραγματικές ανάγκες ανθρώπων που βλέπουν τη ζωή τους να αλλάζει μέσα σε μια νύχτα;
Λέμε συχνά πως η χώρα έχει αφήσει πίσω της τα μνημόνια. Όμως τα κοινωνικά τους αποτυπώματα παραμένουν: ανασφάλεια, ανισότητες, η αίσθηση ότι η καθημερινή προσπάθεια δεν ανταμείβεται. “Το 70% του ελληνικού λαού εξαθλιώνεται εδώ και 15 χρόνια”, έγραψε πρόσφατα ο δημοσιογράφος Βασίλης Καραγιάννης. Μπορεί κανείς να διαφωνεί με το ποσοτικό μέγεθος, αλλά δεν μπορεί και δεν πρέπει να αγνοήσει το συναίσθημα πίσω από τα λόγια.
Η Πολιτεία ορθά κάνει και δείχνει στον κόσμο το ελληνικό θαύμα. Ορθά πανηγυρίζουμε για τις αναβαθμίσεις των οίκων αξιολόγησης, τις πρόωρες αποπληρωμές δανείων, τις μεταρρυθμίσεις που βελτιώνουν την καθημερινότητά μας. Η Ελλάδα έχει καταφέρει πάρα πολλά θετικά τα τελευταία χρόνια.
Από την άλλη, όμως, έχει κρύψει πολλά προβλήματα κάτω από το χαλί κι επιμένει, στο όνομα της αποφυγής της επανάληψης της μεγαλύτερης κρίσης που έζησε ανεπτυγμένη χώρα στον σύγχρονο κόσμο, να προσπαθεί να τα αποσιωπά.
Η υπόθεση του Θεολόγου υπενθυμίζει πως πίσω από τις πολιτικές ισορροπίες υπάρχουν ζωές που μπορούν να ανατραπούν μέσα σε μια στιγμή. Αν η Πολιτεία δεν αφουγκραστεί έγκαιρα αυτά τα βιώματα και δεν αναγνωρίσει το βάρος που κουβαλούν, τότε τα γεγονότα θα συνεχίσουν να καθορίζουν την πορεία της χώρας περισσότερο από κάθε σχεδιασμό. Η πραγματική σταθερότητα δεν χτίζεται μόνο με δείκτες. Χτίζεται και με την αίσθηση δικαιοσύνης και φροντίδας που προσφέρει μια Πολιτεία στους πολίτες της.
