Στην συνέντευξή του στην Le Monde ο Α. Τσίπρας δήλωσε ότι: «Ήρθε η ώρα να πω την αλήθεια μου».
Μόνο που του διαφεύγει κάτι πολύ σημαντικό.
Δεν υπάρχει η δική μου αλήθεια, του άλλου και του Α.Τσίπρα.
Η αλήθεια είναι μόνο μία και δεν έχει πολλές ερμηνείες.
Η αλήθεια δεν είναι προσωπικό αφήγημα ούτε υποκειμενική εκδοχή που τον βολεύει σε τούτη την χρονική στιγμή.
Δεν είναι εργαλείο, ούτε μπορεί να αλλάζει σχήμα ανάλογα με το βήμα και την ανάγκη της πολιτικής του επιβίωσης.
Γιατί τότε γίνεται μια αλήθεια-καρικατούρα που δεν στηρίζεται στα γεγονότα, αλλά στην επιθυμία να ξαναγραφτεί ως αθώο το αμαρτωλό του παρελθόν.
Και όσο επικαλείται τη «δική του αλήθεια», απλά ομολογεί ότι την πραγματική δεν την άντεξε ποτέ.
Πρέπει να ξέρει ο Α. Τσίπρας ότι η αλήθεια δεν έχει ιδιοκτήτες ούτε εκδοχές σε δόσεις, όπως τα πακέτα διάσωσης που υπέγραψε.
Δεν κόβεται και ράβεται για να χωράει σε συνεντεύξεις και πολιτικές αφηγήσεις.
Η αλήθεια είναι μία, και όσο κι αν την βαφτίσει «δική του», όταν έρχεται σε σύγκρουση με τα γεγονότα παραμένει ψέμα.
Και ψέμα δεν σημαίνει διαφορετική οπτική, σημαίνει απλώς ψέμα και ο ίδιος έχει συνηθίσει να πορεύεται με αυτό. Αυτό έμαθε, να βαφτίζει το ψέμα του, αλήθεια για να υπάρξει. Κι έτσι η αλήθεια έγινε λάστιχο. Ότι βολεύει τη στιγμή, ότι σώζει την καρέκλα, ότι ταιριάζει με το ακροατήριο.
Μόνο που η αλήθεια δεν είναι προεκλογική αφίσα να την αλλάζεις ανάλογα με τις ανάγκες και τις εποχές. Και όσο κι αν προσπαθείς να ξαναγράψεις την ιστορία, υπάρχει πάντα εκείνη η ενοχλητική μνήμη που σε επαναφέρει στην πραγματικότητα..
Γιατί οι πολίτες μπορεί να ξεχνούν εύκολα, αλλά όχι για πάντα και δεν συγχωρούν ποτέ το ψέμα που παρουσιάστηκε ως αλήθεια για να τους υφαρπάξει την ψήφο.
Αν λοιπόν αυτή είναι «η ώρα της δικής του αλήθειας», ελπίζουμε ότι δεν θα είναι η ίδια με εκείνη: «Εγώ δεν είπα ποτέ ότι θα σκίσουμε τα μνημόνια με ένα νόμο, με ένα άρθρο. Γιατί αν αυτό είναι το μέτρο της «δικής του αλήθειας» τότε μάλλον θα είναι σαν τα μνημόνια που δεν «σκίζονται» αλλά αυξάνονται.
Το καλό είναι ότι σε αντίθεση με τα μνημόνια, η «δική του αλήθεια» σαν βουλευτής δεν δεσμεύει πια κανέναν. Ούτε την Ιστορία αλλά ούτε και την μνήμη όσων έζησαν την εξαπάτηση.
Πρέπει να γνωρίζει ο Α. Τσίπρας ότι τα ιστορικά γεγονότα δεν μπορούν να αλλάξουν, ούτε γράφονται αλλιώς για να εξυπηρετήσουν για άλλη μια φορά τις στενόμυαλες λαϊκιστικές ατζέντες του Α Τσίπρα τις οποίες τις πλήρωσε με 100 δισεκατομμύρια ο Ελληνικός λαός.
Γιατί η Ιστορία δεν είναι δελτίο Τύπου, ούτε μπορεί να διορθωθεί εκ των υστέρων για να βολέψει τον εκάστοτε «σωτήρα». Τα γεγονότα μένουν εκεί, πεισματικά να θυμίζουν ποιος είπε ψέματα, ποιός πίστεψε σε «ουτοπίες» ποιός υποσχέθηκε επαναστάσεις και εύκολες λύσεις και ποιος φόρτωσε στις πλάτες του λαού ένα τρίτο μνημόνιο.
Κι όσο κι αν προσπαθεί να εμφανιστεί σήμερα σαν ο ειλικρινής εξομολογητής της ιστορίας, θα παραμένει ο ίδιος που τότε την κακοποίησε για να ανέβει στην εξουσία.
Και συνεχίζει:
«Ποτέ δεν διψούσα για εξουσία. Αλλά μου λείπει η ενεργός πολιτική και η επαφή με τους ψηφοφόρους».
Πραγματικά αδυνατώ να πιστέψω ότι βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου ομολογεί ότι είναι ανενεργός πολιτικά αν και πληρώνεται για να είναι ενεργός, εκπροσωπώντας τους πολίτες που τον εξέλεξαν.
Η ομολογία αυτή δεν είναι μόνο αφελής, είναι και προκλητική.
Πως γίνεται να βιοπορίζεσαι από τα προνόμια της θέσης σου, να εισπράττεις κανονικά τον μισθό σου και να παραδέχεσαι με ελαφρότητα πως είσαι ανενεργός πολιτικά επί έξι ολόκληρα χρόνια.
Με την συνέντευξη του αυτή, αν και είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ανακοινώνει ουσιαστικά την πρόθεσή του να δημιουργήσει δικό του κόμμα γυρνώντας την πλάτη στους παλιούς του συντρόφους
Μια πράξη που αποκαλύπτει όχι μόνο την πολιτική του ανακολουθία, αλλά και την αφοσίωσή του σε έναν και μοναδικό σκοπό. Το προσωπικό πολιτικό του συμφέρον.
Γιατί αν η πολιτική του διαδρομή μας δίδαξε κάτι, είναι ότι ο Α. Τσίπρας δεν εγκαταλείπει ποτέ τις βλέψεις του για εξουσία, όσο κι αν ισχυρίζεται ότι δεν διψά γι’ αυτήν, απλώς αλλάζει το σχήμα μέσα από το οποίο την διεκδικεί.
Κι αυτή η διαρκής μετάλλαξη του δεν είναι πολιτική στρατηγική, είναι το πιο καθαρό δείγμα πολιτικού οπορτουνισμού.
Το καλό με τον λαό είναι ότι μπορεί να έχει ασθενή μνήμη, αλλά έρχεται μια στιγμή που «παίρνει τις ανάποδές του», επαναστατεί και αντιδρά όπως το έκανε το 2019.
Το κακό για τον Α. Τσίπρα είναι ότι το μυαλό του δεν «έπηξε» μετά από έξι συνεχόμενες εκλογικές ήττες, βλέποντας τον λαό να του φτύνει στα μούτρα αυτό που λίγα χρόνια πριν, το αγκάλιαζε με σεβασμό και ελπίδα.
Δεν ξέρω πραγματικά τι έχει στο μυαλό του και πότε θα αποφασίσει να δημιουργήσει το κόμμα του. Αν το κάνει πριν η μετά τις εκλογές. Θυμάμαι όμως ότι σαν αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ τον Μάη του 2015 ζητούσε από τους υποψηφίους βουλευτές του, να υπογράψουν ένα αντιδημοκρατικό και αμφιβόλου συνταγματικής νομιμότητας συμβόλαιο γνωστό και ως «Συμβόλαιο υπακοής» που έλεγε:
«Ολοι/ες οι βουλευτές που εκλέγονται με τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύονται πολιτικά και ηθικά ότι η έδρα που καταλαμβάνουν ανήκει στο κόμμα και όχι στους/στις ίδιους/ες».
Η συμφωνία αυτή επί της ουσίας όριζε ότι τα μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν, είτε να συμμορφώνονται με την κυρίαρχη γραμμή που δίνεται άνωθεν, είτε να παραιτούνται αυτομάτως από την βουλευτική τους ιδιότητα, σε περίπτωση σοβαρής διαφωνίας η ρήξης, παραδίδοντας στο κόμμα την έδρα τους.
Αναρωτιέμαι τώρα που ετοιμάζεται να ιδρύσει νέο κόμμα, θα κάνει το ίδιο;
Θα παραδώσει την έδρα πίσω στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο ίδιος απαιτούσε από τους βουλευτές του, θα την κρατήσει μένοντας ηθικά και πολιτικά εκτεθειμένος, η μήπως θα βρει και τώρα μια «δική του αλήθεια» που θα προβλέπει έναν ειδικό κανόνα που να ισχύει μόνο για εκείνον;
Μην αμφιβάλλετε ότι θα την κρατήσει γιατί η «αλήθεια» του Τσίπρα είναι πάντα μεταβλητή, σχεδιασμένη να εξυπηρετεί μόνο το βήμα που τον φέρνει πιο κοντά στην εξουσία με όποιο τίμημα, για κείνον και την χώρα.
