Το ρητό του Σουν Τζου «Η ύψιστη τέχνη του πολέμου είναι να νικήσεις τον εχθρό χωρίς να πολεμήσεις» στο εγχειρίδιό του «Η τέχνη του πολέμου» αποτυπώνει τέλεια τη στάση της Κίνας στην Ταϊβάν καθώς αυτή τη στιγμή η Κίνα ασκεί πίεση, απομόνωση και έλεγχο της χώρας χωρίς άμεση στρατιωτική σύγκρουση.
Συγκεκριμένα, η Κίνα διεξάγει κυβερνοεπιθέσεις, παραπληροφόρηση και εκστρατείες ψυχολογικού πολέμου με στόχο να αποσταθεροποιήσει την Ταϊβάν και να αποδυναμώσει την εμπιστοσύνη των πολιτών προς την κυβέρνησή της.
Η Ταϊβάν, υπό την ηγεσία του προέδρου Λάι Τσιγκ Τε, απαντά με εκσυγχρονισμό των ενόπλων δυνάμεών της, αύξηση των αμυντικών δαπανών και διεξαγωγή εκτεταμένων στρατιωτικών ασκήσεων για να ενισχύσει την αμυντική της ικανότητα. Παράλληλα, έχει αρχίσει να αναπτύσσει νέες τεχνολογίες όπως μη επανδρωμένα σκάφη και να επενδύει στην κυβερνοάμυνα. Στο πολιτικό επίπεδο, η έντονη ρητορική του Πεκίνου εναντίον του Λάι, μετά από δηλώσεις του υπέρ της ειρηνικής επίλυσης και αναφοράς στον Ντόναλντ Τραμπ, δείχνει τη δυσπιστία της Κίνας προς κάθε προσπάθεια διεθνούς μεσολάβησης.
Σε διεθνές επίπεδο, η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν εκφράσει ανησυχία για τη στάση της Κίνας, τονίζοντας ότι το ψήφισμα του ΟΗΕ που αναγνωρίζει την Κίνα, δεν καλύπτει την περίπτωσης της Ταϊβάν.
Ταυτόχρονα, στρατιωτικές και διπλωματικές κινήσεις στην περιοχή όπως οι νέες συμμαχίες που διαμορφώνονται αυτή τη στιγμή στον Ινδο-Ειρηνικό, αποτυπώνουν προσπάθεια περιορισμού της κινεζικής επιρροής.
Η Κίνα, από την πλευρά της, συνεχίζει να πιέζει χωρίς να επιλέγει προς το παρόν άμεση στρατιωτική σύγκρουση, εφαρμόζοντας μια στρατηγική “γκρίζων ζωνών” που συνδυάζει απειλές, ασκήσεις και επιρροή της κοινής γνώμης για να αποδυναμώσει την Ταϊβάν εκ των έσω.
Καθώς η Κίνα εντείνει τις στρατιωτικές της δραστηριότητες γύρω από την Ταϊβάν, οι χώρες-μέλη της QUAD αναγκάζονται να επαναπροσδιορίσουν τους ρόλους και τις προτεραιότητές τους.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες πιέζουν για πιο ενεργή στρατιωτική συμμετοχή των συμμάχων τους, με κοινές ασκήσεις, ανταλλαγή πληροφοριών και ανάπτυξη δυνάμεων σε στρατηγικά σημεία του Ινδο-Ειρηνικού.
Η Ιαπωνία έχει ήδη ενισχύσει την άμυνά της στα νότια νησιά της, κοντά στην Ταϊβάν, ενώ η Αυστραλία, μέσω της συμμαχίας AUKUS, αποκτά πυρηνοκίνητα υποβρύχια, καθιστώντας τη ναυτική παρουσία της QUAD πιο αποτελεσματική απέναντι στην Κίνα.
Ωστόσο, η πίεση της Κίνας προκαλεί ρωγμές εντός της QUAD. Η Ινδία, που διατηρεί περίπλοκες σχέσεις με το Πεκίνο και επιδιώκει στρατηγική αυτονομία, είναι επιφυλακτική απέναντι σε οποιαδήποτε ευθεία εμπλοκή για την Ταϊβάν. Έτσι, η QUAD μετατρέπεται σταδιακά από έναν ευέλικτο μηχανισμό συνεργασίας σε πεδίο εσωτερικής ανισορροπίας καθώς ΗΠΑ και Ιαπωνία επιδιώκουν αποτροπή της Κίνας μέσω στρατιωτικής ετοιμότητας, ενώ Ινδία και Αυστραλία προσπαθούν να διατηρήσουν ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με το Πεκίνο.
Το αποτέλεσμα είναι μια πιο “στρατιωτικοποιημένη αλλά και εύθραυστη” QUAD, όπου η κρίση της Ταϊβάν λειτουργεί ως καταλύτης για τη συνοχή — ή πιθανή διάσπασή — της.
Η αυξανόμενη πίεση της Κίνας προς την Ταϊβάν επηρεάζει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε πολλαπλά επίπεδα, καθώς η Ουάσιγκτον θεωρεί την Ταϊβάν κρίσιμο πυλώνα της στρατηγικής της στον Ινδο-Ειρηνικό. Αν το Πεκίνο καταφέρει να ελέγξει το νησί, θα αποκτήσει τη δυνατότητα να προβάλει στρατιωτική ισχύ βαθύτερα στον Ειρηνικό, απειλώντας άμεσα συμμάχους όπως η Ιαπωνία και οι Φιλιππίνες. Αυτό αναγκάζει τις ΗΠΑ να ενισχύσουν την παρουσία τους στην περιοχή με στόλο, βάσεις και κοινές ασκήσεις, αυξάνοντας όμως ταυτόχρονα τον κίνδυνο άμεσης αντιπαράθεσης με την Κίνα.
Παράλληλα, η Ταϊβάν αποτελεί παγκόσμιο κέντρο παραγωγής μικροτσίπ, και ο ενδεχόμενος έλεγχός της από την Κίνα θα προκαλούσε σοβαρό πλήγμα στην τεχνολογική και βιομηχανική υπεροχή των ΗΠΑ.
Σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, η κρίση εντείνει τον ανταγωνισμό Ουάσιγκτον-Πεκίνου και προκαλεί εσωτερικές πιέσεις στο αμερικανικό πολιτικό σκηνικό. Οι Ρεπουμπλικανοί ζητούν σκληρότερη στάση υπέρ της Ταϊβάν, ενώ οι Δημοκρατικοί προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στην αποτροπή και την αποφυγή πολεμικής κλιμάκωσης.
Ταυτόχρονα, οι ΗΠΑ επιδιώκουν “τεχνολογική απεξάρτηση” από την Κίνα, επενδύοντας σε εγχώρια παραγωγή chips και ενισχύοντας συμμαχίες με Ιαπωνία και Αυστραλία.
Ωστόσο, η πίεση της Κίνας στην Ταϊβάν λειτουργεί ως καταλύτης που αναγκάζει τις Ηνωμένες Πολιτείες να διατηρήσουν ισχυρή αποτρεπτική στάση, χωρίς να παρασυρθούν σε μια ανοιχτή σύγκρουση με απρόβλεπτες συνέπειες.
Η πίεση της Κίνας προς την Ταϊβάν έχει, παραδόξως, δημιουργήσει στρατηγικά οφέλη για την Ινδία, η οποία αξιοποιεί τη γεωπολιτική αστάθεια για να εδραιώσει τη θέση της ως αυτόνομη περιφερειακή δύναμη. Καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους αναζητούν νέους εταίρους στην Ασία για να εξισορροπήσουν την Κίνα, το Νέο Δελχί εμφανίζεται ως ο πιο αξιόπιστος και ανεξάρτητος πόλος ισχύος. Η Ινδία, χωρίς να εμπλέκεται άμεσα στην κρίση της Ταϊβάν, ενισχύει τη διπλωματική της επιρροή στο πλαίσιο του QUAD και κερδίζει στρατηγική αναβάθμιση, καθώς όλες οι μεγάλες δυνάμεις επιδιώκουν να τη διατηρήσουν στο πλευρό τους. Με τη στάση της αυτή, η Ινδία προβάλλει ως “ισορροπιστής” — μια δύναμη που αποτρέπει την πόλωση, αλλά ταυτόχρονα απολαμβάνει τα οφέλη της αυξημένης γεωπολιτικής της αξίας.
Παράλληλα, η οικονομική διάσταση της κρίσης ενισχύει ακόμη περισσότερο την ινδική δυναμική. Οι παγκόσμιες εταιρείες που ανησυχούν για πιθανή σύγκρουση στο στενό της Ταϊβάν μεταφέρουν μέρος της παραγωγής τους από την Κίνα στην Ινδία, σε μια διαδικασία “China+1” στρατηγικής διαφοροποίησης. Έτσι, το Νέο Δελχί αναδεικνύεται σε νέο κέντρο βιομηχανικής και τεχνολογικής ανάπτυξης, προσελκύοντας επενδύσεις, κεφάλαια και διεθνή κύρος. Με συνδυασμό ρεαλισμού και στρατηγικής ψυχραιμίας, η Ινδία κατορθώνει να κεφαλαιοποιήσει την κρίση της Ταϊβάν, μετατρεπόμενη από περιφερειακό παίκτη σε παγκόσμιο ρυθμιστή ισορροπιών.
Η κατάσταση δε φαίνεται να μπορεί να αποσοβηθεί ομαλά και δυστυχώς το ρεαλιστικότερο σενάριο για το μέλλον, είναι ότι το Πεκίνο θα επιχειρήσει να περιορίσει τη θαλάσσια και αεροπορική πρόσβαση προς και από την Ταϊβάν με συνδυασμό πρόσθετων μέτρων όπως μόνιμες περιπολίες πολεμικών πλοίων και αποβατικών, ναρκοθέτηση στρατηγικών διαύλων, συγκρότηση ζωνών απαγόρευσης πτήσεων περιφερειακής εμβέλειας και πυραυλικές απειλές κατά ναυτιλιακών δρόμων. Ο στόχος δεν θα είναι απαραίτητα να πνίξει εντελώς την Ταϊβάν αλλά να δημιουργήσει οικονομικά μη βιώσιμες συνθήκες για το νησί με διακοπές εφοδιασμού, μεγαλύτερο κόστος ασφάλισης πλοίων, παγωμένα επενδυτικά ρεύματα με σκοπό να απομονώσει το νησί και να πιέσει το εσωτερικό πολιτικά.
Σε περίπτωση αποκλεισμού, οι ΗΠΑ και οι ναυτικές δυνάμεις της QUAD θα βρεθούν σε διπλό δίλημμα: να επιχειρήσουν ανοικτή ανακοπή του κινεζικού αποκλεισμού με κίνδυνο σύγκρουσης ή να περιοριστούν σε ανεπίσημη «στρατηγική αποτροπή» . Εδώ ακριβώς προκύπτει το πεδίο δράσης για την Ινδία: η δυνατότητα να λειτουργήσει ως ναυτική γέφυρα, κόμβος εναλλακτικής εφοδιαστικής και περιφερειακός πάροχος ασφάλειας. Η υποστήριξη σε διέλευση εμπορευμάτων, ανθρωπιστική βοήθεια και συντονισμένα ναυτικά φυλάκια θα αυξήσει το διεθνές κύρος της.
Η πρόκληση τόσο για τις ΗΠΑ όσο και για την QUAD θα είναι να διαμορφώσουν κοινό επιχειρησιακό σχέδιο χωρίς να αναγκάσουν την Ινδία σε άμεση αντιπαράθεση με την Κίνα . To Νέο Δελχί θα θελήσει να αποφύγει άμεση αντιπαράθεση με την Κίνα αλλά μπορεί ταυτόχρονα να εκμεταλλευτεί διπλωματικά.
Η Ινδία μπορεί να βγει μπροστά με τέσσερις άξονες δράσης.
Πρώτον, μπορεί να επιχειρήσει ναυτική αναβάθμιση και επιχειρησιακή παρουσία αλλά και επιτάχυνση ναυπηγήσεων φρεγατών και υποβρυχίων με μόνιμες ναυτικές βάσεις στην Ανταμάν και στη Νικόμπαρ(σύμπλεγμα νησιών στον Κόλπο της Βεγγάλης, στο ανατολικό άκροτης Ινδίας, ανάμεσα στη Σρι Λάνκα και τη Νοτιοανατολική Ασία.).
Δεύτερον πρέπει να επιτύχει ενίσχυση της ναυτικής συνεργασίας με Σιγκαπούρη, Ιαπωνία και Αυστραλία·
Τρίτον, αυτή είναι η στιγμή που η Ινδία αναλαμβάνει διπλωματική ηγεσία με ανάληψη ρόλου κομιστή ασφαλούς διέλευσης και συντονιστή ανθρωπιστικής βοήθειας, με προσφορά «ασφαλών οδών» για κρίσιμες αλυσίδες εφοδιασμού.
Τέταρτον η Ινδία θα προχωρήσει σε οικονομική και βιομηχανική προσέλκυση εταιρειών που εγκαταλείπουν την ασταθή κατάσταση στην Κίνα . Ανάμεσα στις εταιρείες αυτές, σημαντικό ρόλο θα παίξουν οι εταιρείες παραγωγής ημιαγωγών που πλέουν θα βρουν ασφαλές έδαφος στην Ινδία. Αν το Νέο Δελχί προωθήσει σταθερά αυτά τα βήματα το 2026–2027, θα αυξήσει την στρατηγική εξάρτηση πολλών χωρών από την Ινδία — και έτσι θα καταστεί ο πιο επιδραστικός περιφερειακός παίκτης χωρίς να χρειαστεί να συγκρουστεί άμεσα με το Πεκίνο.
Συμπερασματικά, η Ινδία κερδίζει γεωπολιτική επιρροή αλλά και επιχειρησιακή δύναμη καθώς η μεγαλύτερη ναυτική παρουσία απαιτεί πόρους και η χώρα μπορεί να απεμπλακεί από τις πιέσεις της Κίνας εφαρμόζοντας το μοντέλο« Make in India» . H επιτυχημένη παρουσία της Ινδίας ως «ασφαλής κόμβος» στην Ανατολική Ασία θα προσελκύσει ξένες επενδύσεις, αλλά ταυτόχρονα θα την καταστήσει στόχο κινεζικών οικονομικών αντιμέτρων ή στρατιωτικών πιέσεων στα σύνορα.
Το κρίσιμο σημείο ισορροπίας είναι η ικανότητα της Ινδίας να παραμένει στρατηγικά αυτοδύναμη,δηλαδή παρόλο που συνεργάζεται τόσο με ΗΠΑ όσο και με την QUAD δεν εξαρτάται πλήρως από ξένες εγγυήσεις. Από ότι φαίνεται επόμενη χώρα που θα εφαρμόσει το ρητό του Σουν Τζου, μετά την Κίνα, θα είναι η Ινδία.
