Ο καφές πριν απ’ όλα
Στην Ελλάδα η μέρα δεν ξεκινάει όταν χαράξει. Ξεκινάει όταν ακουστεί ο πρώτος ήχος του μύλου που αλέθει κόκκους καφέ.
Όταν ένα χάρτινο ποτήρι αλλάξει χέρια μ’ ένα βλέμμα που λέει «σε θυμάμαι».
Όταν το παγάκι κολυμπήσει μέσα στην κρέμα.
Δεν είναι η ανάγκη. Δεν είναι η καφεΐνη. Είναι το πρώτο μυστικό χάδι με το μέσα σου.
Γιατί εδώ, η μέρα ξεκινά όχι με το φως, αλλά με την πρώτη γουλιά.
«Άφησέ με να γευτώ το πρώτο βλέμμα της μέρας, πριν χαθώ στα χιλιάδες των άλλων».
Ο καφές απ’ έξω δεν είναι ρόφημα. Είναι σχέση.
Ο barista ως ο πρώτος μάρτυρας της μέρας
Στο σπίτι υπάρχει μηχανή. Στο γραφείο, η εταιρεία έχει κάψουλες για espresso, φίλτρου και ελληνικό.
Κι όμως, οι Έλληνες βγαίνουμε κάθε πρωί να πάρουμε καφέ απ’ έξω.
Ακόμα κι αν βιαζόμαστε. Ακόμα κι αν έχουμε αργήσει.
Γιατί ο καφές στο χέρι είναι η πρώτη πράξη ελευθερίας της μέρας.
Δεν είναι μόνο γεύση. Δεν είναι μόνο συνήθεια. Είναι επαφή με έναν κόσμο που σε θυμάται.
Ο barista είναι το πρώτο πρόσωπο που σε αναγνωρίζει.
Δεν χρειάζεται να ξέρει το επώνυμό σου.
Ξέρει πώς πίνεις τον καφέ και, καμιά φορά, γιατί τον πίνεις έτσι σήμερα.
Ξέρει ότι τις Τρίτες θες σκέτο. Ότι μετά από μια ρήξη ζητάς τριπλό.
Ότι όταν είσαι βιαστικός, κρατάς το καπάκι στο χέρι και δεν μιλάς.
Θα σε ρωτήσει μόνο με τα μάτια.
Και θα σου τον δώσει λίγο πιο γλυκό όταν δεν έχεις όρεξη.
Αυτό, σ’ έναν κόσμο ανωνυμίας, έχει βάρος.
Ο καφές ως μικρή ελληνική τελετουργία
Στη Σουηδία, υπάρχει το fika, ένα διάλειμμα.
Στην Αμερική, ο καφές είναι εργαλείο ενέργειας και κίνησης.
Στην Ιταλία, τον πίνεις όρθιος και φεύγεις βιαστικά.
Στην Γαλλία, είναι μια γρήγορη παρένθεση με γάλα.
Στη Γερμανία, είναι μαύρος και δυνατός συνήθως από αυτόματη μηχανή.
Στην Ελλάδα, ο καφές είναι «μια μικρή τελετουργία»…
Αλλά είναι και κάτι παραπάνω.
Είναι το πρόσχημα για μια συζήτηση που δεν τελειώνει ποτέ.
Είναι ο κοινός χρόνος που πλάθεται σαν ψωμί στο τραπέζι.
Είναι γέφυρα ανάμεσα σε μοναξιές και καθρέφτης που μας δείχνει πιο αληθινούς.
Μια μικρή τελετουργία που μας θυμίζει ότι η ζωή δεν μετριέται μόνο σε ώρες, αλλά και σε γουλιές που κρατάνε περισσότερο απ’ όσο φαίνεται.
Ιστορίες στο χέρι
Δεν χρειάζονται μεγάλα γεγονότα για να φτιάξει η μέρα.
Ο καφές γράφει τις δικές του μικρές ιστορίες με λίγες κουβέντες, με βλέμματα, με κωδικούς που ξέρουν μόνο ο barista κι ο πελάτης.
• Κάθε πρωί, πριν καν μιλήσει, ο γνωστός πελάτης ακούει:
«Σκιά θέλεις σήμερα;»
Κι αμέσως καταλαβαίνει: freddo cappuccino μέτριος, όπως πάντα.
• Η βιαστική πελάτισσα παίρνει καφέ στο χέρι. Ο barista τη ρωτά γελώντας:
«Καπάκι στο καπάκι;»
Γιατί ξέρει ότι τρέχει και της λέει να βάλει και δεύτερο καπάκι πάνω από το πρώτο, για να μη χυθεί ο καφές όσο τρέχει η πελάτισσα στον δρόμο.
• Κάθε Δευτέρα, ο κουρασμένος υπάλληλος μπαίνει αγανακτισμένος.
Ο barista τον ρωτά: «Να το βάλω;»
Κι εκείνος απαντά πάντα: «Βάλε το τρυπάνι!»
• Μια κυρία μπαίνει χαμογελαστή. Ο barista της αφήνει τον καφέ με ατάκα:
«Σήμερα είσαι γλυκιά, τον θες πικρό;»
Κι εκείνη ξεσπά σε γέλια.
• Υπάρχει κι ο τύπος με τα δύο καλαμάκια.
Ο barista τον πειράζει: «Ένα για σένα κι ένα για την τύχη σου;»
Αυτές οι μικρές στιγμές δεν γεμίζουν πρωτοσέλιδα
Όμως γεμίζουν τις μέρες μας με κάτι πιο σημαντικό: μια αίσθηση ότι κάποιος μας ξέρει.
Ο καφές στο γραφείο
Μπορεί ο καφές και στο γραφείο να έρχεται καμμιά φορά με μηχανάκι.
Όμως, το χάρτινο ποτήρι που μπαίνει στο δωμάτιο κάνει το γραφείο να μοιάζει για λίγο με καφενείο.
Όχι γιατί τον έφτιαξες, αλλά γιατί τον μοιράστηκες.
Είναι η χαρά της αναμονής:
«Ήρθε ο καφές!» — μια μικρή γιορτή μέσα στη ρουτίνα.
Τα ποτήρια μοιράζονται, τα καλαμάκια αλλάζουν χέρια, κι εκεί, ανάμεσα σε φακέλους και οθόνες, γεννιέται μια κοινότητα από γουλιές και χαμόγελα.
Δεν είναι παύση∙ είναι ανάσα.
Μια σταγόνα ελευθερίας που γλιστρά μέσα στη μέρα, πριν χαθεί ξανά στον κυκεώνα των υποχρεώσεων.
Ένα ποτήρι γεμάτο Ελλάδα
Μέσα σε αυτό το μικρό κύπελλο χωράνε πολλά:
• λίγη κουβέντα που δεν γίνεται κουτσομπολιό
• μια καλημέρα που δεν είναι τυπική
• μια ανάσα πριν αρχίσει η μάχη της μέρας
• κι ένα «σε βλέπω» που δεν χρειάζεται εξηγήσεις
Είναι η πιο φτηνή πολυτέλεια, η πιο προσιτή τρυφερότητα.
Η γέφυρα ανάμεσα στον ύπνο και τον ρόλο σου.
Γιατί πρώτα ο καφές. Μετά ο κόσμος.
Σε μια χώρα όπου τα στενά της πόλης μυρίζουν μποτιλιάρισμα και καυσαέριο, όπου οι Έλληνες ξυπνούν βιαστικά για να προλάβουν κίνηση, χαρτούρα και υποχρεώσεις, υπάρχει πάντα μια στάση που σου δίνει ανάσα: ο καφές. Εκεί, για λίγα λεπτά, οι χρόνοι χαλαρώνουν, οι κουβέντες μαλακώνουν και ο barista ξέρει ήδη τι θα παραγγείλεις πριν μιλήσεις.
Εχουμε επιλέξει να ξεκινάμε με μια μικρή απόλαυση που μας θυμίζει ότι είμαστε ακόμη άνθρωποι.
Όχι γρανάζια. Όχι usernames.
Ένα πλαστικό καλαμάκι κι ένα βλέμμα αναγνώρισης μπορούν να αλλάξουν τη μέρα.
Κι όταν φύγεις, παίρνεις μαζί σου κάτι παραπάνω από καφεΐνη.
Παίρνεις την αίσθηση ότι για πέντε λεπτά, ήσουν σημαντικός.
Και στο φιναλε, ξέρουμε να τον φτιάξουμε, αλλά επιλέγουμε καλύτερα να τον αγοράσουμε γιατι θέλουμε να μας «φτιάξει» εκείνος.
Κι αυτό, δεν έχει υποκατάστατο.
