Η μητρική εταιρεία έχει φροντίσει να έχεις στην τσέπη σου τον λόγο που βρίσκεσαι εκεί, με άλλα λόγια την αποστολή σου.
Σε μέγεθος πιστωτικής κάρτας ένα τρίπτυχο σού δίνει την απαιτούμενη ώθηση της ημέρας σαν βιταμίνη. Στο πρώτο μέρος γράφει, «Η ιστορία μας», δηλαδή αυτή του ξενοδοχείου που σε καλεί να γίνεις μέρος της, γράφοντας την δική σου με μαύρα γράμματα. Διότι η δική της ιστορία σίγουρα θα δρέψει δάφνες με τις καλές κριτικές που θα αποκομίσει, μαυρίζοντας σου την ψυχή. Κάθε καλή κριτική ξενοδοχείου χτίζεται πάνω στον μόχθο και την εκμετάλλευση σου, γκρεμίζοντας αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό, φτύνοντας αίμα για να γραφτεί.
Στο δεύτερο μέρος, μια δήλωση περί της μεταφορικής έννοιας του ρόλου σου, φροντίζει να σου υπενθυμίζει ότι κάθε μέρα που οι πλούσιοι πελάτες (αλλά και εκείνοι που κάνουν οικονομίες για να μείνουν εκεί) θα απολαμβάνουν αναρίθμητες στιγμές ανακαλύψεων, εξερευνήσεων και πολυτέλειας, η δική σου κυριολεκτικά θα σβήνει το φως γραμμένη σε άλλο ένα μαύρο κατάστιχο. Παρατηρήσεις, παράπονα, παρεξηγήσεις, κούραση, πονοκέφαλος, τάση φυγής, τάση να τα κάνεις όλα λίμπα. Συγκρατείσαι και τα καταπίνεις όλα, για τον εποχικό μισθό των 1300 ευρώ (αλλού δίνουν 950!) που θα βοηθήσει το σπίτι σου να τα βγάλει πέρα με την ακρίβεια, τους φόρους και τη ματαίωση. Μιλάς σε ψυχολόγο. Σου λέει «Δεν είσαι ο μόνος».
Στο τελευταίο μέρος του τρίπτυχου, η εταιρεία σού ζητά «Να είσαι αυθεντικός». Να μην ξεχνάς ότι δουλεύεις με περηφάνια σε περιβάλλον που σου καταπατά την αξιοπρέπεια, που κάθε μέρα δεν ξέρεις τι βόμβα προβλημάτων προβληματικών πελατών θα σκάσει στη βάρδια σου, από αυτούς που για μια σουίτα με θέα θάλασσα και ιδιωτική πισίνα πληρώνουν τετραψήφιο ποσό για μία διανυκτέρευση, μεγαλύτερο από τον μισθό σου. Δεν είναι σίγουρο ότι θα αφήσουν φιλοδώρημα. Πληρώνεσαι ελάχιστα για να συμβάλλεις τα μέγιστα, ώστε όταν αυτός, που ίσως δεν έχει ιδέα για τα μαρτύρια που περνάς, κάνει check out, οι αποσκευές του θα περιλαμβάνουν αξέχαστες αναμνήσεις κομμένες και ραμμένες στα μέτρα του και ένα κομμάτι της ψυχής σου εξαντλημένο.
Τέλος σεζόν. Σε απολύουν πριν την ώρα σου, λόγω μειωμένων κρατήσεων. Στη βαλίτσα σου τοποθετείς τις φθαρμένες κάλτσες από το πανέρι της λαϊκής, τη ζάχαρη και τον καφέ που αγόρασες στο πανάκριβο mini market, που το ξενοδοχείο δεν σε κέρασε ποτέ, καθότι θα εκτινασσόταν τα κόστη λειτουργίας του. Ελλάδα, πόσο ακόμα θα υποτιμάς το εργατικό δυναμικό σου; Παίρνεις καταρρακωμένος το λεωφορείο για να σε πάει στο λιμάνι, να πάρεις το καράβι της γραμμής. Οκτώμιση ώρες καθηλωμένος σε μια θέση και ύστερα με το μετρό για το ΚΤΕΛ, κουβαλώντας τη μεγάλη σου βαλίτσα που ξεχειλίζει άγχος, αδικία και σκληρά μαθήματα αντιμετώπισης συνθηκών πολέμου αλλά και συναίσθημα ηρωισμού. Τα κατάφερες και φέτος, αλλάζοντας πάλι τέσσερα ξενοδοχεία πολυτελείας.
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΙΑΚΟΠΩΝ (ποίημα ad hoc)
Μαρμάρινο λόμπι σε υποδέχεται
τεράστιο πιάνο σε διασκεδάζει
πολύφωτα κρυστάλλων σε φωτίζουν
ουδέτερες χρωματικές παλέτες σε ηρεμούν
σε δωμάτιο μεγαλύτερο από την γκαρσονιέρα σου
και γίνεσαι για λίγο αυτό που δεν θα είσαι.
Φιλοξενούμενος, πελάτης, επισκέπτης
όποιον όρο και να επιλέξεις
κάποιος θα σε καλημερίσει
κάποιος θα σε καλησπερίσει
κάποιος θα σου κλείσει ταξί
να επιστρέψεις στο κολαστήριο της εταιρείας σου.
Μην τον υποτιμήσεις.
Μην του ζητήσεις παραπάνω από όσα δικαιούσαι.
Ποτέ μη λυπηθείς έναν υπάλληλο ξενοδοχείου.
Σ’ αυτόν χρωστάς τις μόνες ιστορίες που θα διηγηθείς.
Αυτές των διακοπών σου.
Η Γκέλη Ντηλιά είναι αριστούχος απόφοιτος της Τουριστικής Σχολής Άργους, με επιμόρφωση στο Ξενοδοχειακό Μάνατζμεντ από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου.
