Εδώ και δεκαπέντε χρόνια ξεκίνησε τυπικά μία μεγάλη οικονομική κρίση, η οποία είχε τις αιτίες και τη βάση της βεβαίως αρκετά νωρίτερα με την ασύδοτη δημοσιονομική πολιτική, τον κυρίαρχο πελατειασμό, την αναξιοκρατία, τη διαφθορά, τη διαπλοκή και το αναχρονιστικό «κράτος».
Ένας χρονικός κύκλος που τα είχε όλα στο πεδίο της πολιτικής διαχείρισης με τις επαναλαμβανόμενες αστοχίες.
Αποτυχημένη στρατηγική (κατά τη διαπίστωση των αδιεξόδων από τη δημοσιονομική στενότητα, τα ψεύτικα στατιστικά και την αδυναμία εκπλήρωσης των υποχρεώσεων της χώρας), λάθος μείγμα πολιτικής (που παραδέχθηκε και το ΔΝΤ) και λάθος συμμαχίες (είναι δυνατόν να συμμαχείς για να σώσεις τη χώρα από την άτακτη χρεοκοπία, με αυτούς που την πτώχευσαν;) είναι αυτά που σημάδεψαν την πρώτη περίοδο των μνημονίων.
Κάπως έτσι δόθηκε η ευκαιρία στον λαϊκισμό να πάρει το πάνω χέρι και να πείσει με υποσχέσεις και φρούδες ελπίδες, ένα σημαντικό μέρος του κόσμου, ότι υπάρχει και ο δρόμος της ΄΄αντίστασης΄΄ ( θα σκίσουμε τα μνημόνια με έναν νόμο κι ένα άρθρο) μέχρι να παραδεχτούν οι πρωταίτιοι ότι είχαν ψευδαισθήσεις.
Όσο δεν συνειδητοποιεί ο κόσμος και όσο δεν τον διαφωτίζουν σχετικά οι πολιτικές ηγεσίες, ότι το 2010 ( που έγιναν και διαχειριστικά λάθη) δεν κατέρρευσε μόνο οικονομικά η χώρα, αλλά και ολόκληρο το μεταπολιτευτικό μοντέλο ζωής (της αστακομακαρονάδας, της μεζονέτας και των διακοποδανείων), δεν έχουμε καμία ελπίδα να συνέλθουμε ως χώρα και ως κοινωνία.
Η προσγείωση στην πραγματικότητα μετά το 2015, η ταπεινωτική αναδίπλωση μετά το δημοψήφισμα και το τρίτο μνημόνιο, κατέδειξαν περίτρανα ότι η «ριζοσπαστική» ρητορική, απέχει έτη φωτός από τις εφαρμοσμένες ρεαλιστικές πολιτικές και μετατρέπεται με ευκολία σε μία νέα εκδοχή του ιδεοληπτικού και παρεΐστικου καθεστωτισμού.
Όσοι πίστεψαν σε ένα θολό και ευκαιριακό αφήγημα οδηγήθηκαν γρήγορα σε παραίτηση και αποχή.
Από την ελπίδα του 2009, στην σκληρή πραγματικότητα του 2010, στα αποτυχημένα πειράματα των ανιστόρητων και αδιανόητων συμμαχιών, ξανά στην ελπίδα της «αντίστασης» και στην προσδοκία επιστροφής στο (ανεπίστρεπτο) χθες, στη νέα απογοήτευση, στις νέες τρύπες στο ζωνάρι και στις τραγωδίες από την ασχετοσύνη διοίκησης και διαχείρισης. Η παγίδα του αντισύριζα μετώπου είχε, με ευθύνη κυρίως των λανθασμένων επιλογών της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ (σε πρόσωπα και πολιτικές) είχε προσεκτικά στηθεί και η νέα «ψευδαίσθηση» ότι δεν υπάρχει άλλη λύση από τον Μητσοτάκη, κυριάρχησε στα χείλη ακόμα και προοδευτικών ανθρώπων που είδαν το τυρί αλλά όχι τη φάκα.
Το Κράτος μετά το 2019 και το πολιτικό σύστημα συνέχισε ακάθεκτο να πορεύεται με τις συνταγές του αποτυχημένου παρελθόντος, λες και δεν πτωχεύσαμε, λες και δεν περάσαμε καμία κρίση, λες και πέφτουν από τον ουρανό λεφτά για τους ημέτερους και κάτι ψιλά επιδοματάκια για τους παραέξω.
Καμία κάθαρση, καμία αξιολόγηση, καμία μεταρρύθμιση, κανένα μέτρο λογοδοσίας, διαφάνειας και νομιμότητας.
Αποθέωση του πελατειακού κράτους (κατήργησαν την πρώτη ημέρα το νόμο που προέβλεπε κατοχή πτυχίου για διορισμό στην ΕΥΠ, και τις πλειοψηφίες στους ΟΤΑ) , αποσύνθεση του κράτους δικαίου (δικαιοσύνη, υποκλοπές κλπ), κατάληψη του κράτους από τα δικά μας παιδιά, μοίρασμα του πλούτου στους λίγους, αποσάρθρωση του παραγωγικού ιστού της χώρας και αδυναμία της πρωτογενούς παραγωγής από την ακρίβεια των πρώτων υλών και της ενέργειας, είναι λίγα μόνο από τα αποτελέσματα της άφρονος πολιτικής της τελευταίας εξαετίας.
Η εκτός λογικής (της αγοράς) ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης και η εκτόξευση των τιμών ενέργειας που κατέταξαν την Ελλάδα στην τελευταία θέση σε αγοραστική δύναμη, είναι το κερασάκι στην τούρτα των δεινών που ζει η ελληνική κοινωνία.
Η Ελλάδα είναι μονίμως σε έναν φαύλο κύκλο, σε ένα σπιράλ κρίσης που κανείς δεν κάνει κάτι για να το αντιστρέψει.
Ελπίδα- αυταπάτη-απογοήτευση- κυνισμός σε μία αυτονόητη λες επανάληψη του τριτοκοσμικού κοτζαμπάσικου κράτους, που έχει οδηγήσει στην μόνιμη απογοήτευση, στην παραδοχή της ήττας και σε παραίτηση το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού.
Ψεύτικες και κατασκευασμένες εντάσεις, ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές, ψεύτικα διλήμματα μήπως και κρατήσουμε όσο γίνεται περισσότερους «πελάτες» στο «μαγαζί».
Κανένας σχεδιασμός, κανένα μέτρο που να δείχνει έστω αχνά προς μία διέξοδο. Και σε αυτό το τοξικό κλίμα που καλλιεργεί με την υπεροψία, τις αστοχίες, την αδυναμία διαχείρισης των πολλών πλέον κρίσεων, τη ( διαπιστωμένη από την ΕΕ) διαφθορά, την προκλητικότητα και τον φανατισμό, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος ( εκμεταλλευόμενες τις νέες τραγωδίες) οργανωμένες αντισυστημικές τάχα ομάδες, να επαναφέρουν το κλίμα των πρώτων μνημονίων και τη βία ως μέσο επίλυσης πολιτικών διαφορών.
Η ευθύνη της κυβέρνησης τεράστια (από τη διαχείριση της μέγιστης τραγωδίας των Τεμπών, μέχρι τον άγνωστο στρατιώτη), η αντιπολίτευση όμως πρέπει να είναι ιδιαιτέρως προσεκτική και να πολεμήσει με πολιτικούς όρους αυτή κυβέρνηση, αλλά και όλες αυτές τις ομάδες και υποομάδες που βάλλουν ευθέως κατά των θεμελίων της δημοκρατίας.
Η Ελλάδα σε αυτό το πολύ κρίσιμο σταυροδρόμι δεν χρειάζεται «σωτήρες». Έχει ανάγκη από ένα άλλο «πολιτικό ήθος», μία αναγέννηση της ηθικής με κανόνες και αξίες που να ισχύουν για όλους. Έχει ανάγκη από ισονομία, ισοπολιτεία και ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα εγγυηθεί την εφαρμογή του ένα αξιόπιστο πολιτικό σύστημα, το οποίο θα «αναγγέλλει λιγότερα και θα πράττει περισσότερα», με γνώση, σχέδιο και στρατηγική.
Ζητείται ΕΛΠΙΣ
