Ο Τραμπ λειτουργεί με επίκεντρο τον εαυτό του κι έτσι ερμηνεύει τα γεγονότα στον πλανήτη. Για το Ουκρανικό, το αφήγημα του περιορίζεται στις εκλογές του 2020 που του εκλάπη η Προεδρία από τους Δημοκρατικούς, οι οποίοι στη συνέχεια μαζί με τον Ζελένσκι ενορχήστρωσαν τον πόλεμο κατά της Ρωσίας! Αυτή η απλουστευτική και πλήρως διαστρεβλωμένη προσέγγιση, που ρευστοποιεί τον διαχωρισμό επιτιθέμενου –αμυνόμενου, αγνοεί την σύγκρουση Ουκρανίας-Ρωσίας για πάνω από τρεις αιώνες, τις επιδιώξεις της Μόσχας για ανασύσταση της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης, ήδη από την ισοπέδωση του Γκρόζνι στα 1994, το αυτοκρατορικό και απολυταρχικό παρελθόν της Ρωσίας που επανέρχεται μέσω του Ευρασιανικού σχεδίου, μέρος του οποίου είναι –κατά δήλωση Ντούγκιν- η πλήρης κατάκτηση της Ουκρανίας κοκ.
Το κατάπτυστο σχέδιο των 28 σημείων για την πλήρη συνθηκολόγηση της Ουκρανίας, λέγεται ότι συνεγράφη από τον συνεργάτη του Πούτιν Ντμίτριεφ και μεταφράστηκε από τον ειδικό απεσταλμένο του Τράπμ Στηβ Γουίτκοφ και τον γαμπρό του Τζέρεντ Κούσνερ. Με απόλυτο κυνισμό και παραβλέποντας τις θυσίες του Ουκρανικού λαού που αντιστέκεται λυσσωδώς στην Ρωσική βαρβαρότητα από τον Φεβρουάριο του 2014 και την εισβολή στην Κριμαία, οι δύο «επενδυτές» επισπεύδουν το τέλος του πολέμου που θα σημάνει μια γερή μπάζα γι’ αυτούς. Πρώτες ύλες στην Ανατολική Ουκρανία και κοιτάσματα στην Αρκτική που θα συν-εκμεταλλευτούν με τους Ρώσους, αλλά και αξιοποίηση του 50% από τα 140 δις των παγωμένων Ρωσικών κεφαλαίων στο Βέλγιο για ανοικοδόμηση της Ουκρανίας!
Ίσως το πιο επαίσχυντο από τα 28 σημεία, είναι η άρση των κυρώσεων για τα εγκλήματα πολέμου που διαπράχθηκαν από τους Ρώσους εισβολείς. Επίσης η ομολογία για τα απαχθέντα παιδιά που θα πρέπει – πως άραγε;- να επιστραφούν, καθιστώντας τον Πούτιν επισήμως υπαίτιο για δολοφονίες, βιασμούς και αρπαγές παιδιών. Ίσως εδώ να υπάρχει και μια κοινή συνισταμένη στα πάθη των δύο ηγετίσκων που αποτελούν ήδη πλανητικό πρόβλημα…
Είναι προφανές πως το σχέδιο αυτό θα οδηγηθεί στα σκουπίδια της Ιστορίας, αποτελώντας ίσως την μελανότερη στιγμή της σύγχρονης Αμερικανικής Ιστορίας. Τον πρώτο λόγο για την τύχη της Ουκρανίας έχουν εκείνοι που μάχονται στα πεδία των μαχών και ο αντιστεκόμενος Ουκρανικός λαός που την κρίση του βαραίνει η θυσία και το αίμα των συνανθρώπων του.
Η Ευρώπη θα πρέπει να τοποθετηθεί στο πως θα αντιμετωπίσει την επιχειρούμενη κατάργηση του διεθνούς δικαίου και του μεταπολεμικού συστήματος ασφάλειας στην Γηραιά Ήπειρο. Όταν μάλιστα την πρόσκαιρη εκεχειρία –αν συμβεί- θα ακολουθήσει μια ακόμα ποιο επιθετική πορεία της Ρωσίας για την οποία η κατάκτηση αποτελεί όρο επιβίωσης της πολεμικής οικονομίας και διατήρησης του απολυταρχικού καθεστώτος της.
Όσο για μας, η δικαίωση του επιτιθέμενου με παραχώρηση εδαφών και οι ασαφείς εγγυήσεις ασφαλείας, θ αποτελέσουν ένα πολύ κακό προηγούμενο για την τύχη της Κύπρου και προπομπός αποθράσυνσης του Ερντογαν για την εδραίωση της Γαλάζιας Πατρίδας.
Μπορεί ο Τράμπ να φιλοδοξεί να πάρει το βραβείο Νόμπελ για την ειρήνη, ικανοποιώντας τον ναρκισσισμό του ως μέγας ειρηνοποιός, ο κατευνασμός όμως της Ρωσικής πολεμικής μηχανής όπως κι ο αφοπλισμός της Χαμάς, στην περίπτωση του αντίστοιχου σχεδίου για την Μέση Ανατολή, αποτελούν ευχολόγια διατυπωμένα σε χαρτιά που φέρουν την αξία μόνο της πρώτης ύλης τους.
