Η Αρμενία υποχρεώθηκε να αποδεχθεί την απώλεια του Αρτσάχ (Ναγκόρνο Καραμπάχ με αρμενική πλειονότητα) και την παραχώρηση διαδρόμου μέσα από το έδαφός της στο Αζερμπαϊτζάν χωρίς κανένα πρακτικό αντάλλαγμα. Η εθνοκάθαρση νομιμοποιήθηκε και ουδείς συγκινήθηκε ούτε αγανάκτησε.
Με κυνικό τρόπο ζητείται από την Ουκρανία, ακόμη κι από ορισμένους που είναι θεωρητικά υπέρ της ειρηνικής συμβίωσης των λαών να αναγνωρίσει την παραχώρηση εδαφών της που έχουν καταληφθεί με στρατιωτικά μέσα. Εμπεδώνεται δηλαδή η αποδοχή του δίκαιου του ισχυρού ως ωμού ρεαλισμού. Γιατί αυτό χαροποιεί κάποιους που θριαμβολογούν για τη συνάντηση στην Αλάσκα εκφράζοντας τον απροκάλυπτο θαυμασμό τους για ηγέτες που καταπατούν κάθε έννοια δημοκρατίας, ηθικής και δικαίου, δεν μπορώ να καταλάβω. Είναι αυτή η εξέλιξη υπέρ μας; Είναι η “ταπείνωση” της Ευρώπης θετικό γεγονός για τα δικά μας εθνικά συμφέροντα;
Ήδη ζητείται επιμόνως από την Κύπρο να αποδεχθεί τα τετελεσμένα της εισβολής ως νόμιμη κατάσταση. Κι από την Ελλάδα η αποδοχή της περιορισμένης της κυριαρχίας στην Αιγαίο και στο Λιβυκό.
Περιμένουμε διαφορετική αντιμετώπιση από τις άλλες χώρες που απειλούνται από ισχυρότερες; Και το βασικότερο, είμαστε αποφασισμένοι να αντισταθούμε στηριγμένοι πρωτίστως στις δικές μας δυνάμεις αντί να γινόμαστε οπαδοί με ποδοσφαιρικούς όρους του Τραμπ ή του Πούτιν;
