Αστόχησε ο Αλέξης Τσίπρας με τον υπολογισμό του για την συμβολή των απομνημονευμάτων του στο «Ρημπράντινγκ». Τα όσα γράφει στο βιβλίο το μεταβάλουν μεν σε εκδοτική επιτυχία, την ίδια στιγμή όμως, τον πλήττουν ιδιαιτέρως πολιτικά.
Πρώτον γιατί απομνημονεύματα γράφουν οι απόμαχοι.
Δεύτερον γιατί είναι λάθος να επιστρέφεις σε μια εποχή όπου όλοι –φίλοι και εχθροί– θέλουν να ξεχάσουν.
Τρίτον, γιατί το άδειασμα όλων των παλιών συνοδοιπόρων προκαλεί αντιδράσεις, σαλπίζει έναν ακόμη γύρο εσωστρέφειας αλλά και εκθέτει τον ίδιον –και γιατί εκείνος τους διάλεξε, άρα είναι κακός ηγέτης, και για έτσι όπως τώρα τους μεταχειρίζεται που τους κανιβαλίζει μιας και δεν του είναι πλέον χρήσιμοι, αποκαλύπτεται το ποιόν του.
Τέλος, γιατί σε πιάνει ετεροντροπή με τις διάφορες προσωπικές «εξομολογήσεις» του, που δεν στέκονται ούτε σε σενάριο για σαπουνόπερα.
«Ρημπράντινγκ» θα έκανε εάν προέβαινε σε μια ειλικρινή ιδεολογική αναθεώρηση και αυτοκριτική. Αλλά για να αλλάξεις κάτι πρέπει να το έχεις –και δεν το έχουν ούτε ο ίδιος, ούτε εκείνοι που τον συμβουλεύουν.
Ένα τελευταίο σχόλιο για το «εσύ θα είσαι ο Μπάτμαν και εγώ ο Ρόμπιν» του Πάνου Καμμένου, ο οποίος σαν Υπουργός Άμυνας εισήγαγε την ενδιαφέρουσα παράδοση, να είναι όλο το χρόνο τριώδιο εμφανιζόμενος συχνά με στρατιωτική περιβολή των διαφόρων σωμάτων που προΐστατο πολιτικά.
Στα χαρτιά, μια σύμπραξη κομματιών της λαϊκής δεξιάς, με μια χειραφετημένη από τις αγκυλώσεις αριστερά για την ανανέωση του πολιτικού κόσμου θα ήταν η πλέον σωστή επιλογή μέσα στην περιδίνηση των μνημονίων. Με αίτημα την ανασυγκρότηση της χώρας έπειτα από την κατάρρευση του μοντέλου της ύστερης μεταπολίτευσης.
Μόνον που θα έπρεπε να προτάσσει την εντελώς αντίθετη ατζέντα από την δημαγωγική: επίθεση στις κρατικές αγκυλώσεις και όχι ενίσχυσή τους, ενθάρρυνση του εγχώριου παραγωγικού ιδιωτικού τομέα και της αμυντικής βιομηχανίας, «ταξικότητα» όχι σαν ιδεολογικό φο μπιζού βορείων προαστίων αλλά σαν πραγματική, ιδιαίτερη αναφορά στον κόσμο της εργασίας εκείνον που μπορεί να σύρει την Ελλάδα έξω από τον φαύλο κύκλο του παρασιτισμού· και πολλά πολλά άλλα.
Όλα αυτά φυσικά, ούτε στον ύπνο μας. Αλλά θα πρέπει να μας προβληματίσει για την ευρύτερη πνευματική/πολιτική κατάσταση της χώρας το γιατί μια συνάντηση από τις δύο παρατάξεις που κάποτε θα φαινόταν καταπληκτική υπέρβαση, πήρε σάρκα και οστά υπό την μορφή ενός περιφερόμενου θιάσου. Και επίσης γιατί αυτός ο περιφερόμενος θίασος έφτασε στο σημείο να κυβερνήσει κιόλας.
