Περισσότεροι από δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι στερούνται πρόσβασης σε ασφαλές πόσιμο νερό, σύμφωνα με τον ΟΗΕ. Επίσης, 354 εκατομμύρια άνθρωποι αφοδεύουν σε δημόσιους χώρους.
Αυτά είναι στοιχεία που περνούν μπροστά από τον δυτικό άνθρωπο σαν απλοί αριθμοί που συμβαίνουν κάπου μακριά, αόριστα, εκεί που δικαιολογείται να υπάρχει πείνα, έλλειψη συνθηκών υγιεινής και περιορισμένες δυνατότητες εκπαίδευσης. Λίγο συνειδητοποιούμε ότι το γεγονός ότι έχουμε στο σπίτι μας τουαλέτα και τη δυνατότητα να πετάμε τα μπουκαλάκια του νερού μισογεμάτα οφείλεται αποκλειστικά, όχι στην αξία μας αλλά απλώς στην τύχη.
Είναι εντελώς τυχαίο το πού θα γεννηθεί κανείς, δεν είναι κάτι που κερδίζει με τον ιδρώτα του ή τις ικανότητές του, ούτε επειδή είναι καλύτερος από τους δύο δισεκατομμύρια ανθρώπους που δεν έχουν ούτε καν νερό.
Έτσι, λοιπόν, παρατηρείται το εξής παράδοξο. Ο δυτικός άνθρωπος έχει πρόσβαση σε κάθε είδους πληροφορία σχετική με το τι συμβαίνει στον κόσμο, αλλά καμία συναίσθηση για τέτοιου είδους πληροφορίες. Δεν μπορεί δηλαδή να συνειδητοποιήσει τι απολαμβάνει σε σχέση με έναν τεράστιο αριθμό συνανθρώπων, με τους οποίους μοιράζεται αυτόν τον πλανήτη που λέγεται Γη.
Ως αποτέλεσμα, δεν μπορεί να εκτιμήσει τίποτα στη ζωή του και έτσι στέκεται άπληστος και καταστροφικός απέναντι στον εαυτό του και στο περιβάλλον του. Για παράδειγμα, πολλές από τις παθήσεις που μαστίζουν στη Δύση, όπως τα καρδιαγγειακά νοσήματα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής. Στον τρόπο ζωής μας οφείλονται επίσης πάρα πολλά από τα προβλήματα που σχετίζονται με το περιβάλλον.
Ο ναρκισσιστικός τρόπος αντίληψης του εαυτού οδηγεί σε πολλές ψυχικές ταλαιπωρίες. Ο δυτικός άνθρωπος νιώθει διαρκώς ότι δεν είναι αρκετά όμορφος ή αρκετά επιτυχημένος ή αρκετά ικανός. Κυνηγά μετά μανίας την ομορφιά, τα πτυχία και το χρήμα. Εξουθενώνεται από τη χαμηλή του αυτοεκτίμηση και από την ανάγκη του να κερδίζει όλο και περισσότερο κύρος. Εξαντλείται από την επιθυμία του να γίνεται όλο και καλύτερος και να υπηρετεί πιστά και χωρίς κριτική σκέψη τα διάφορα πρότυπα. Τελικά, τίποτα δεν έχει νόημα. Όλα φαντάζουν καταθλιπτικά κι αδιάφορα. Τεράστιος αριθμός ανθρώπων στη Δύση θα καταλήξει στην πολυθρόνα κάποιου ψυχοθεραπευτή προσπαθώντας να καταλάβει τι πήγε τόσο άσχημα, γιατί οι γάμοι και οι σχέσεις έχουν τόσα προβλήματα, γιατί οι γονείς δεν μπορούν να καταλάβουν τα παιδιά τους, γιατί η δουλειά κάθε πρωί σφίγγει σαν μέγγενη, γιατί γύρω υπάρχει τόση βία και ασέβεια.
Την ίδια στιγμή, στην Αφρική κάποια κορίτσια στη διάρκεια της εμμήνου ρύσης θα έδιναν τα πάντα για να έχουν σερβιέτες και να μπορούν να πάνε στο σχολείο εκείνες τις μέρες.
Φυσικά, κανένα άτομο δεν είναι υπεύθυνο για την ανισότητα στον πλανήτη και ούτε χρειάζεται να ενοχοποιείται για αυτήν. Ωστόσο, πληροφορίες όπως αυτές που παρέχει ο ΟΗΕ είναι σημαντικό να αντιμετωπίζονται με συναίσθηση.
Πώς δηλαδή μας φαίνεται το όνειρο της πισίνας, η οποία χρειάζεται χιλιάδες λίτρα νερού για να γεμίσει, τη στιγμή που δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι πίνουν λάσπη;
Εν κατακλείδι, ίσως ο δυτικός άνθρωπος χρειάζεται να επαναξιολογήσει τις αξίες του και να αντιλαμβάνεται τι σημαίνουν αυτές οι ανισότητες και το πώς τοποθετείται απέναντί τους. Κι αυτό όχι απλώς από ανθρωπιστική σκοπιά. Ο ίδιος σπάνια είναι ευχαριστημένος.
Απλώς αναρωτηθείτε πόσους ικανοποιημένους ανθρώπους γνωρίζετε στον δυτικό κόσμο. Μάλλον λίγους ή και κανέναν. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν μπορεί να υπάρξει ικανοποίηση χωρίς ευγνωμοσύνη. Ο καπιταλισμός γεννά αχάριστους ανθρώπους, που μέσα στην πληθώρα και τις αμέτρητες επιλογές βιώνουν εσωτερικό χάος. Και τόσα πολλά σήμερα θεωρούνται δεδομένα, ενώ δεν είναι.
