Μια νέα επιστημονική μελέτη έρχεται να δώσει μια πειστική απάντηση σε ένα ερώτημα που απασχολεί εδώ και χρόνια τους γεωλόγους: γιατί οι Βερμούδες φαίνονται να «επιπλέουν» στον Ατλαντικό Ωκεανό, παρά το γεγονός ότι η ηφαιστειακή δραστηριότητα που τις δημιούργησε έχει σβήσει εδώ και δεκάδες εκατομμύρια χρόνια.
Το νησιωτικό σύμπλεγμα των Βερμούδων σχηματίστηκε από ηφαίστεια τα οποία σήμερα θεωρούνται πλήρως ανενεργά. Σύμφωνα με τις κλασικές γεωλογικές θεωρίες, νησιά που δεν τροφοδοτούνται πλέον από ανοδικά ρεύματα μάγματος θα έπρεπε σταδιακά να καθιζάνουν και τελικά να βυθίζονται. Ωστόσο, οι Βερμούδες παραμένουν σταθερά πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, γεγονός που αποτελούσε μέχρι σήμερα ένα γεωλογικό παράδοξο.
Η απάντηση φαίνεται να κρύβεται βαθιά κάτω από τον ωκεάνιο πυθμένα. Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Geophysical Research Letters, κάτω από τις Βερμούδες υπάρχει μια τεράστια και έως τώρα άγνωστη γεωλογική δομή: ένα παχύ στρώμα πετρωμάτων χαμηλότερης πυκνότητας σε σχέση με τα γύρω στρώματα της λιθόσφαιρας. Το στρώμα αυτό λειτουργεί σαν μια φυσική «σχεδία», προσφέροντας πλευστότητα και κρατώντας το νησιωτικό σύμπλεγμα ανυψωμένο πάνω από τον Ατλαντικό.
Για να καταλήξουν σε αυτό το συμπέρασμα, οι επιστήμονες ανέλυσαν σεισμολογικά δεδομένα από ισχυρούς σεισμούς που σημειώθηκαν σε διάφορα σημεία του πλανήτη και καταγράφηκαν από σεισμολογικό σταθμό στις Βερμούδες. Μέσα από αυτή τη διαδικασία κατάφεραν να «χαρτογραφήσουν» το εσωτερικό της Γης σε βάθος έως και 50 χιλιομέτρων. Εκεί εντόπισαν ένα στρώμα πάχους άνω των 20 χιλιομέτρων, τοποθετημένο ανάμεσα στον ωκεάνιο φλοιό και τον ανώτερο μανδύα.
Το εύρημα θεωρείται μοναδικό, καθώς δεν έχει παρατηρηθεί ξανά τόσο παχύ και ελαφρύ γεωλογικό στρώμα κάτω από νησιά που βρίσκονται στο εσωτερικό μιας τεκτονικής πλάκας και όχι στα όριά της, όπου συνήθως εντοπίζονται ηφαιστειακά τόξα.
Οι ερευνητές εκτιμούν ότι, κατά την τελευταία φάση έντονης ηφαιστειακής δραστηριότητας πριν από περίπου 30 εκατομμύρια χρόνια, τήγματα από τον μανδύα εισχώρησαν στον φλοιό. Όταν αυτά τα υλικά ψύχθηκαν και στερεοποιήθηκαν, δημιούργησαν ένα παχύ, ελαφρύτερο στρώμα που ανύψωσε τον ωκεάνιο πυθμένα κατά περίπου 500 μέτρα.
Η ανακάλυψη αυτή αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο οι επιστήμονες αντιλαμβάνονται τη μακροχρόνια σταθερότητα νησιών στο εσωτερικό τεκτονικών πλακών. Παράλληλα, προσφέρει πολύτιμες νέες πληροφορίες για τη δυναμική του γήινου μανδύα και τις αλληλεπιδράσεις του με τον φλοιό, ακόμη και σε περιοχές που θεωρούνταν γεωλογικά «ήσυχες». Με απλά λόγια, οι Βερμούδες δεν επιβιώνουν τυχαία: στηρίζονται σε ένα αόρατο, φυσικό γεωλογικό υπόβαθρο που τις κρατά στη θέση τους εδώ και εκατομμύρια χρόνια.
Με πληροφορίες από το ABCNews
