Τα δελτία ειδήσεων δεν θυμίζουν σε τίποτα εκείνα που παρουσίαζε ο Τέρενς Κουίκ. Ο ίδιος επιμένει πως «ο κόσμος πρέπει να βλέπει αυτόν που ρωτάς, όχι εσένα». Θυμάται στιγμές που παραλίγο να τραυματιστεί στον αέρα, λιποθυμίες στο στούντιο, σφαίρες πάνω από το κεφάλι του στο Βελιγράδι, αλλά και αποστολές στην Αφρική και τη Νέα Υόρκη μαζί με την Έμη Λιβανίου. Και, φυσικά, δεν αποφεύγει να σχολιάσει τα σημερινά πρωινάδικα και τους παρουσιαστές τους.
«Δεν είστε εσείς το αντικείμενο της συνέντευξης»
«Τα δελτία ειδήσεων έχουν αλλάξει πάρα πολύ από την εποχή που τα παρουσίαζες εσύ», του λέει ο Νίκος Γεωργιάδης. «Αν βάλουμε ένα βίντεο από τότε, θα μας φανεί φτωχό ως εικόνα».
Ο Τέρενς Κουίκ απαντά με μια ιστορία από έναν «κολοσσό» του κινηματογράφου:
«Η αλήθεια είναι ότι γνώρισα τον Ίγκμαρ Μπέρκμαν. Κορυφαίος, έτσι; Πήγα να του κάνω μία συνέντευξη τριών, τεσσάρων λεπτών, στο μπαλκόνι του Χίλτον. Στέκομαι δίπλα του για να του κάνω ερώτηση και λέει στον οπερατέρ: “Στοπ! Όχι, κύριε. Δεν είστε εσείς το αντικείμενο της συνέντευξης. Εγώ είμαι. Γυρίστε έτσι. Πλάτη στο φακό, για να βλέπει ο φακός εμένα και το δικό σας ώμο. Να ρωτάτε εσείς και να απαντώ εγώ. Ο κόσμος πρέπει να βλέπει αυτόν που ρωτάτε”».
Από εκεί, ο Κουίκ χτίζει όλη τη φιλοσοφία του: «Τώρα τι κάνουν οι περισσότεροι; Στήνονται στο πλάνο. Ενώ, όπως έλεγε και το BBC, οι ρεπόρτερ είναι the unknown heroes, οι άγνωστοι, ανώνυμοι ήρωες του ρεπορτάζ. Ο ρεπόρτερ που πάει στον δρόμο να μιλήσει με έναν αγρότη, πρέπει να γυρίζει πλάτη στο φακό. Να ζουμάρει η κάμερα στο πρόσωπο του αγρότη, να τον βλέπουμε και να τον ακούμε. Και όταν παίζει μια ωραία συνέντευξη σε ένα πρωινάδικο, γιατί πρέπει την ώρα που τη βλέπουμε, να έχουμε σε ένα παράθυρο και τον παρουσιαστή να… βλέπει τη συνέντευξη; Αυτό, εμένα, με ενοχλεί. Πες με παλιάς κοπής, παλιάς σχολής. Δεν πειράζει».
Ο Νίκος συμπληρώνει πως στα πρωινά «σου λένε από το ακουστικό: τώρα στεναχωριέσαι, τώρα γελάς» και πως πολλές φορές βλέπεις τον παρουσιαστή να χαζεύει το κινητό on air.
Τέρενς Κουίκ: «Δεν με κατεύθυνε ποτέ ο άλλος»
Ο Τέρενς στέκεται και σε κάτι άλλο: στην «αρρώστια» των καναλιών να ασχολούνται με το προϊόν των άλλων.
«Έχουμε φτάσει να βλέπεις έξω από το στούντιο – λέω τώρα, του Alpha – να πηγαίνει συνεργείο του ΣΚΑΪ ή του ΑΝΤ1 και καθώς βγαίνουν οι πρωταγωνιστές από μέσα, να τους χώνουν το μικρόφωνο στο αυτοκίνητο. Ρε παιδιά, πάτε καλά; Το δικό σας προϊόν στηρίξτε. Όταν έκανα εγώ το δελτίο ειδήσεων, απαγόρευα να έχω μπροστά μου τηλεοράσεις που να δείχνουν τι παίζουν τα άλλα κανάλια. Γιατί αυτό γίνεται: βλέπουν τι δείχνουν οι άλλοι και αλλάζουν τη ροή του προγράμματος. Το απαγόρευα, γιατί είχα εμπιστοσύνη σε αυτό που χτίσαμε. Δεν με κατεύθυνε ο άλλος.
Μετά, στη σύσκεψη, κάναμε κριτική: γιατί δεν είχαμε αυτό το θέμα, αν καλώς βάλαμε ένα θέμα πρώτο κι όχι τέταρτο. Μπορεί να έπαιρνα ένα καλό θέμα από αλλού και να το ανέπτυσσα την επόμενη μέρα με άλλη λογική. Καλό είναι να παρακολουθείς τον ανταγωνισμό. Χρειάζεται. Αλίμονο. Αλλά όχι να σε σέρνει από τη μύτη».
Οι πιο δύσκολες στιγμές μπροστά στην κάμερα
Στο ερώτημα «εκπομπές ή δελτία;», ο Τέρενς απαντά: «Και τα δύο». Και θυμάται:
«Έχω γεμίσει ένα αρχείο στον ΑΝΤ1 και στο Star με ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις ανθρώπων που δεν ζουν πια: ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο Ουμπέρτο Έκο, ο Τζορτζ Μπους, ο πρόεδρος των ΗΠΑ… αλλά και δελτία που τα έκανα ζωντανά από τον χώρο του γεγονότος. Σεισμοί, ο εμφύλιος πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία».
Η πιο δύσκολη στιγμή στον αέρα;
«Μία από τις πιο δύσκολες ήταν όταν “ξεκαρφώθηκε” από την κορυφή ένας τεράστιος προβολέας, την ώρα που έκανα δελτίο. Πέρασε “σύριζα” μπροστά μου και έσκασε κάτω στο πάτωμα. Αν το έτρωγα στο κεφάλι…Άλλη φορά, το μόνιτορ που είχα μπροστά μου ήταν σε κακή θέση. Ζήτησα από τον floor manager να το σπρώξει λίγο πιο πίσω. Το καλώδιο, όμως, πατούσε κάτω από το ντεκόρ και… έπεσε το ντεκόρ.
Και η φορά που λιποθύμησα μέσα στο στούντιο από την κούραση. Είχα μείνει άυπνος για μέρες. Θυμάμαι να πέφτω κάτω και να ακούω τον σκηνοθέτη να λέει: “Χάνω τον παρουσιαστή μου, γρήγορα διαφημίσεις!”. Μου έφεραν σοκολάτα, προσπαθούσαν να με συνεφέρουν. Αυτό έγινε στον ALTER. Ο Γιώργος Κούρτης με πήγε αμέσως στο Ωνάσειο και με ανέλαβε ο καρδιολόγος Βασίλης Βούδρης».
Και βέβαια, υπάρχουν και οι στιγμές εκτός στούντιο:
«Στο Βελιγράδι, στον εμφύλιο, οι σφαίρες περνούσαν πάνω από το κεφάλι μου» θυμάται ο Τέρενς Κουίκ. Κι άλλη φορά, 23 Ιουλίου, ημέρα της Δημοκρατίας: ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, πρόεδρος, κατέβαινε τα προεδρικά σκαλιά για να πάει στους κήπους για τη μεγάλη δεξίωση. Έκανα την περιγραφή. Τον βλέπω να παραπατάει, να πάει να πέσει. Κόπηκε το αίμα μου. Ευτυχώς ο σκηνοθέτης, ο Γιώργος Παπαδόπουλος, άλλαξε πλάνο. Έμεινα με την απορία αν γκρεμίστηκε ή όχι. Όταν τον είδα λίγο μετά να περπατάει στους κήπους, είπα “δόξα τω Θεώ”. Εκείνη την ώρα, όμως, είχα χάσει τη λαλιά μου».
«Αυτό είναι η δημοσιογραφία για μένα» – Οι αποστολές με την Έμη
Μέσα σε όλα, ο Τέρενς θέλει να σταθεί σε μια συνεργασία:
«Η μάνα μου ήθελε να γίνω αρχιτέκτονας, εγώ έγινα δημοσιογράφος. Και θέλω να πω κάτι που αφορά την Έμη. Παρουσίαζε νυχτερινό δελτίο σε ένα μικρό κανάλι της Αττικής. Την είδα, την ξεχώρισα και ζήτησα να την πάρω κοντά μου ως ένα φρέσκο, ωραίο πρόσωπο. Εγώ ήμουν ο πιο παλιός, χρειαζόμασταν έναν πιο φρέσκο άνθρωπο μπροστά».
Οι δυο τους, λέει, έχουν ζήσει πράγματα που για εκείνον είναι η ουσία του επαγγέλματος: «Δεν ήταν μικρό πράγμα να είμαστε σε ένα αυτοκίνητο, στη μέση του πουθενά, στην Κεντρική Αφρική. Εκεί όπου δεν είχαμε νερό να πιούμε. Πήγαμε να κοιμηθούμε σε ένα ξενοδοχείο – αν μπορείς να το πεις έτσι – φτάσαμε αργά τη νύχτα, μετά από ατελείωτες ώρες με Jeep για να φτάσουμε, αν θυμάμαι καλά, στα σύνορα Αιθιοπίας με μια άλλη χώρα. Πηγαίναμε να βρούμε τα παιδιά που πέθαιναν κάθε 7 δευτερόλεπτα.Μας πήγαν σε ένα “ξενοδοχείο” δύο δολαρίων τη βραδιά. Κάτω είχε γράσο για να σκοτώνει τα ζωύφια. Είχε ένα κίτρινο υγρό και ένα δοχείο νυκτός αντί για τουαλέτα. Ό,τι κάναμε στο δοχείο, ανοίγαμε το παραθυράκι και το πετάγαμε έξω, σε ένα λούκι.
Αυτό είναι η δημοσιογραφία για μένα. Με την Έμη έχουμε ζήσει ασύλληπτα πράγματα. Το ελικόπτερο πάνω από τη Νέα Υόρκη, που ξαφνικά άρχισε να τραντάζεται δεξιά-αριστερά. Κι όμως, εκείνη, με τη δεύτερη κάμερα που κρατούσε, έμεινε και έκανε το ρεπορτάζ, την ώρα που το ελικόπτερο πήγαινε σαν τρελό».
Άλλη σκηνή, από την Αίγυπτο:
«Αφού μαζί με το Χρήστο Μυλωνά και την κάμερα του κάναμε ρεπορτάζ στις πυραμίδες, πηγαίναμε και στο Σαρμ Ελ Σέιχ και ήθελα – δικό μου φταίξιμο – να κάνουμε πιό καθημερινό ρεπορτάζ για το πώς τρώνε οι Αιγύπτιοι κτηνοτρόφοι. Μας πήγαν σε ένα μέρος στο πουθενά όπου είχαν στρώσει τραπέζια. Όταν φτάσαμε, περπατούσαν ποντίκια πάνω στα τραπέζια, κάτι τέτοια ποντίκια. Η Έμη με ρώτησε: “Τι κάνουμε;”. Της είπα: “Ρεπορτάζ”. Μου είπε “φέρε το μικρόφωνο” και μπήκε μέσα, στα ποντίκια και στα κατσαριδάκια. Μάχιμη.
Και δεν το λέω επειδή είμαι συνεργάτης της ή επειδή είναι εκδότης στην εφημερίδα που δουλεύουμε, τη HuffPost. Αλλά εγώ αυτούς θέλω: τους μάχιμους».
Και τους ονοματίζει:
«Όπως είναι ο Μάνεσης, μάχιμος. Όπως ο Δημήτρης Μάρκος – κακώς δεν τον αξιοποιεί μια μεγάλη τηλεόραση. Φοβερός. Όπως ο Γιώργος ο “τρελός” Τσελίκας, που τον έχουν στον ΣΚΑΪ και βγαίνει το πρωί με το μικρόφωνο. Τον είχα εγώ στον ALTER, όλα τα λεφτά, τον αγαπώ. Η Πόπη Χατζηδημητρίου –η “Ποπάρα”, όπως τη λέω εγώ– η Θεοπίστη…».
Για τα πρωινάδικα, την infotainment τηλεόραση και τους παρουσιαστές
Όταν ο Τέρενς Κουίκ ρωτά τον Νίκο Γεωργιάδη ποια πρωινή εκπομπή θα βαθμολογούσε ψηλότερα, ο τελευταίος παίρνει θέση αλλά και αποστάσεις:
«Είμαι ένας άνθρωπος που διαφωνεί με το λεγόμενο infotainment, που δεν είναι ακριβώς infotainment. Έχει να κάνει με ρεπορτάζ που κρίνονται “εμπορικά”, με δυσάρεστες εικόνες, για μια πρωινή lifestyle εκπομπή.
Όλες οι εκπομπές στην πρωινή ζώνη, θεωρώ, έχουν υπέρ και κατά. Για παράδειγμα, βλέπεται πολύ ευχάριστα φέτος η Κατερίνα Καινούργιου – που είναι και σε ενδιαφέρουσα κατάσταση. Την αγαπώ. Η ίδια η Κατερίνα είναι καλύτερη παρουσιάστρια από κάθε άλλη σεζόν. Η εκπομπή της είναι μια αξιοπρεπής εκπομπή».
Ο Τέρενς Κουίκ δεν κρύβει, βέβαια, και ένα μικρό προσωπικό παράπονο:
«Πήρα να τη συγχαρώ για την εγκυμοσύνη της, για τον δεσμό της. Την αγαπώ, αλλά… δεν μου σηκώνει το τηλέφωνο», λέει γελώντας.
Για τον Γιώργο Λιάγκα λέει ο Νίκος:
«Τον απολαμβάνω όταν είναι στα καλά του φεγγάρια, αλλά βάζει και πάρα πολλά “αυτογκόλ”, είναι η αλήθεια. Αν μη τι άλλο, όμως, ξέρει από τηλεόραση ο Γιώργος».
Για τη Φαίη Σκορδά :«Έχει ένα all star cast. Την αγαπώ, είχαμε μια πολύ ωραία συνεργασία. Αγαπώ βέβαια και τη Ναταλία».
«Έχει Μικρούτσικο, Ουγγαρέζο, Νάνσυ, Καβατζίκη, Ζαρίφη… Είναι τόσο “μπουκωμένο” το τραπέζι, που πολλές φορές χάνω την παρουσιάστρια. Δεν της το κάνουν επίτηδες, απλά είναι τόσες ισχυρές προσωπικότητες μαζεμένες, που η ίδια – επειδή είναι ευγενής και θέλει να δίνει χώρο και χρόνο – νομίζω αδικείται».
Ο Νίκος αποκαλύπτει :«Από την Καινούργιου έχω φύγει δύο φορές, μία στον Alpha και μία στο Open. Είναι, όμως, η πιο φίλη μου απ’ όλους. Έχουμε τσακωθεί φανταστικά, δεν κάναμε να μιλήσουμε μήνες».
Το κουίζ του φινάλε
Πριν κλείσει η κουβέντα, ο Νίκος ζητά από τον Τέρενς ένα κουίζ για το τέλος, από όλα αυτά «τα χιλιάδες, τα εκατομμύρια» που έχει ζήσει.
Κι εκείνος αφήνει… cliffhanger:
«Πού και πώς υπέγραψα το μεγαλύτερο συμβόλαιο που έκανα στην ελληνική τηλεόραση; Σου λέω: πού και πώς υπέγραψα το μεγαλύτερο συμβόλαιο που είχα. Και δεν ήταν σε γραφείο…
Όταν τα ξαναπούμε».
