Σε λίγες ώρες έχουμε εθνικές εκλογές. Έπειτα από αρκετά χρόνια θα μπορέσω να ασκήσω το εκλογικό μου δικαίωμα. Η προοπτική με γεμίζει χαρά. Κι όμως είναι παράξενο, μια και η λογική με προετοιμάζει για μια ακόμα σκληρή τετραετία με το λαό μας να έχει αυτοπυρποληθεί.
Λογική και συναίσθημα. Τι όμορφα που είναι όταν συμφωνούν. Κι όταν μαλώνουν;
Σε προηγούμενες εκλογικές μάχες ξαναέγραψα στον ίδιο χώρο (2014, 2015α, 2015β), επιθυμώντας την επικοινωνία. Στο ΚΚΕ μάθαμε να κουβεντιάζουμε πρόσωπο με πρόσωπο. Ήρθαν οι τεχνολογίες κι απομάκρυναν οσμές, αγγίγματα, μοιρασμένες γεύσεις, λιγόστεψαν τις ματιές και τα ακούσματα στον άμεσο πολιτικό διάλογο. Τι επιπτώσεις έχουν αυτές οι απουσίες στη σκέψη μας;
Η διαμόρφωση της κοινής γνώμης, με τη χρήση εικόνας, του τρόπου διοχέτευσης των πληροφοριών, την εισαγωγή διλημμάτων και απαντήσεων επί τούτων, πραγματοποιείται με επιστημονική μεθοδολογία από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Εδώ κι αν ασκείται κεντρικός σχεδιασμός και ασφυχτικός έλεγχος. Από την άλλη, στο ηλεκτρονικό διαδίκτυο οι συνδέσεις μας είναι πάμπολλες, τις περισσότερες φορές γρήγορα εναλλασσόμενες. Μένει χρόνος για περισυλλογή και ανάλυση;
Μου γράφει ο αδελφός μου, επιστρέφοντας από επιστημονική ημερίδα:
“με στεναχωρεί να βλέπω έναν τέτοιον ενθουσιασμό, πάθος, ετοιμότητα για θυσίες σημαντικές ώστε να κατανοήσει κάποιος αν μια πρωτεΐνη αλλάζει δομή προς τα αριστερά ή τα δεξιά και μια αδιαφορία (με όλο βέβαια το βάθος, τα αίτια κτλ.) προς τα κοινά, προς την αλλαγή της κοινωνίας”.
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Πόση ενέργεια αφιερώνω στο εργαστήριο, που αυτή την περίοδο είναι γεμάτο; Το επόμενο εξάμηνο φιλοδοξούμε να ολοκληρώσουν τα διδακτορικά τους ο Κάρλος και η Τζοάνα, τα μάστερ τους η Κάρεν και η Ισαβέλ, και ελπίζουμε να ξεκινήσει τη δική της ανεξάρτητη ερευνητική ομάδα η Έρικα που βρίσκεται στο τρίτο “ποστ-ντοκ” και διεκδικεί μια θέση. Ισάριθμα εξειδικευμένα ερωτήματα, ζόρικα μεν, αλλά χωρίς άμεσο πρακτικό αντίκρυσμα, η δική μας ταπεινή προσφορά στην ανθρώπινη, επιστημονικά δομημένη γνώση. Δε μένει ελεύθερος χρόνος.
Οι περισσότεροι που με διαβάζετε, το πιθανότερο έχουμε συζητήσει η και αγωνιστεί μαζί για να βελτιώσουμε τις συνθήκες των σπουδών, της ζωής μας, κυρίως μέσα στο πανεπιστήμιο, αλλά και ευρύτερα. Γνωρίζετε σίγουρα κάποια από τα ιδανικά για τα οποία παλεύουν οι κομμουνιστές. Το δικαίωμα στην εργασία, με ανθρώπινο ωράριο και κυρίως με επιστροφή του παραγώμενου πλούτου μέσα από την πρόσβαση σε πολιτισμό, αθλητισμό, ψυχαγωγία, ελεύθερο χρόνο και διακοπές, με σύστημα παιδείας για να μορφώνονται τα παιδιά μας ολόπλευρα και σύστημα υγείας για να βρίσκουμε αποκούμπι όταν χρειαζόμαστε ιατρική περίθαλψη.
Τι από τα παραπάνω βελτιώνεται στη χώρα μας από τότε που η γενιά μου πήγαινε στο σχολείο; Γιατί πάμε από το κακό στο χειρότερο;
Στη βάση των απαντήσεων, χωρίζονται οι πολιτικές ιδεολογίες. Δε θα τις συνοψίσω, μόνο σχολιάζω ότι λίγες αλλαγές έχουν επέλθει τα περασμενά τριάντα χρόνια στους πολιτικούς συσχετισμούς, με στιγμιαίους μόνο κλυδωνισμούς του κραταιού συστήματος, όπως τον Μάη του 2012. Φτιάχτηκαν τότε ένα σορό πολιτικοί σχηματισμοί να απορροφήσουν την αμφισβήτηση που εκφράστηκε λόγω της οικονομικής κρίσης, δηλαδή της ξεδιάντροπης μαζικής ληστείας σε βάρος όλων μας και σε βάθος δεκαετιών.
Πολλά μεγάλα λόγια ειπώθηκαν, δεν επικράτησε η πρόταση του ΚΚΕ, και η αμφισβήτηση ενσωματώθηκε. Θυμάμαι την επόμενη μέρα τον Μάη του ’12. Το δικό μου συναίσθημα ήταν ανάμεικτο: χαρά που είχε επιτέλους σαρώσει ο κόσμος τα παραδοσιακά δεσμά του, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Απογοήτευση που είχει μετατοπιστεί στα λογής-λογής σωσίβιά τους. Η λογική είπε: μόλις χάσαμε μια οχταετία. Πρώτα 4 χρόνια ΝΔ, μετά 4 χρόνια ΣΥΡΙΖΑ για να καταλάβει ο κόσμος ότι διάλεξε τα εύκολα τα λόγια τα μεγάλα. Μετά θα υπήρχε η βάση να αμφισβητήσει πιο ριζικά το πολιτικό κατεστημένο.
Πόσο υποτίμησα τη δύναμη των εξουσιαστών μας. Είχαν όλο τον καιρό να αναπλάσουν το πολιτικό τους προσωπικό και να ξαναδέσουν τον κόσμο πισθάγκωνα. Για πόσο θα μας βασανίζουν ακόμα, κι εμείς θα τους λέμε κι ευχαριστώ από πάνω, κάθε τετραετία που μας ρωτούν, δε μπορώ να το προβλέψω.
Υπάρχουν σημαντικά θέματα που δεν κουβεντιάζουμε. Για παράδειγμα, τους στρατιωτικούς πολέμους. Εμείς μόνο τους πρόσφυγες βλέπουμε, όχι ότι τους δημιουργούμε συστηματικά κατακρεουργώντας ως ΝΑΤΟ τους γείτονες λαούς. Και εκεί πάνε τα κλεμμένα.
Τι θέλουμε να παράγουμε στην Ελλάδα; Ποιος θα παίρνει τις σχετικές αποφάσεις;
Στις ερχόμενες εθνικές εκλογές, η λογική είναι ξεκάθαρη ως προς το αποτέλεσμα: η ΝΔ θα έχει άνετη αυτοδυναμία. Οι συμπολίτες που υποστηρίζουν Σύριζα και Κιναλ θα έχουν πιο ελεύθερα τη δυνατότητα να επιλέξουν το σχήμα που τους εκπροσωπεί καλύτερα. Εσωτερική διαμάχη όμορων χώρων με καμιά περαιτέρω ουσία. Δεν πιστεύω ότι με διαβάζουν οι ψηφοφόροι της ΧΑ και ΕΛ, αλλά και εκεί μια ανακατανομή συντελείται για να συνεχίσει να έχει πρόσβαση η άρχουσα τάξη στα φτωχότερα τμήματα του πληθυσμού.
(Δεν το λέω υποτιμητικά, αυτό το “φτωχότερα”. Δείτε μια άλλη πλευρά. Όσοι αισθάνονται ανώτεροι που υποστηρίζουν τα λεγόμενα κόμματα του δημοκρατικού τόξου (χα! έτσι λέγονται όσο επικρατούν εκλογικά, μα όποτε αμφισβητήθηκαν ιστορικά βάλανε τις διακηρυγμένες αξίες τους στα σκουπίδια) οφείλουν να απαντήσουν και στο εξής: γιατί αποδέχονται με την ψήφο τα τρία μνημόνια και το τεχνητό χρέος που τα δικαιολόγησε που τόση ζημιά κάνουν σε όλους μας – πλήν κεφαλαιοκρατών; Ανεξαρτήτως της σοβαρής πλάνης του 15% του εκλογικού σώματος, οι συγκεκριμένοι συμπατριώτες έχουν την αίσθηση ότι αντιστέκονται στο σάπιο καπιταλισμό. Για το 75% που υποστηρίζει το ανθρωποφάγο σύστημα δεν πρέπει να αναρωτηθούμε για το πολιτικό τους κριτήριο;)
Για τον Βαρουφάκη εκφράστηκα με βάση ένα από τα πολυδιαβασμένα βιβλία του. Θα ενισχυθεί ως εφεδρεία και θα προσφέρει στη σταθεροποίηση ως μια αριστερά ντυμένη φωνή που θα μπερδεύει ένα τμήμα σκεπτόμενων βολεμένων, που βλέπουν αρκετά καθαρά την κατάντια των κλασικών σχημάτων της σοσιαλδημοκρατίας. Αν σας θυμίζει αυτό κάτι…
Στο δια ταύτα. Τι θα έχουμε πέρα από τη ΝΔ. Έναν ξεφουσκωμένο Σύριζα και μια μίζερη Κιναλ που όμως θα τα βρίσκουν υπερανταγωνιζόμενοι στην κριτική της ΝΔ, ωσάν να μην ασκούν πανομοιότυπες πολιτικές και οι δυο. Την ακροδεξιά πιο στριμωγμένη, όμως με “νέο πρόσωπο” που θα αρχίσει να κάνει πασαρέλα από τα κανάλια πλησιάζοντας το 2023, οπότε και θα ενισχυθεί σημαντικά από τους δυσαρεστημένους της ΝΔ. Τέλος το Βαρουφάκη με την προσοχή του στραμμένη στο διεθνές γίγνεσθαι της αφρόκρεμας του λεγόμενου δυτικού κόσμου.
Η αφόρητη κατάσταση στα οικονομικά των οικογενειών, οι άθλιες εργασιακές σχέσεις και η έλλειψη προοπτικής στη νεολαία, η εγκατάλειψη νοσοκομείων, σχολείων, πανεπιστημίων και λοιπόν χώρων δημιουργικής συνεύρεσης, θα ξαναδημιουργήσουν αμφισβήτηση και ρήξεις από ένα ολοένα και πιο ρακένδυτο λαό που πληρώνει χρυσάφι αυτούς που του χρωστάνε και τον ματώνουν. Η πραγματική πολιτική μάχη είναι αν και πώς θα δυναμώσει η ιδέα ότι η εργατική τάξη μπορεί να αποχτήσει πολιτική εξουσία ως χειραφετημένη δύναμη απελευθερώνοντας τις αστείρευτες προοπτικές της συνεργαζόμενης ανθρωπότητας.
Αυτή την τελευταία φράση, σκεφτείτε την. Αν θέλετε την κουβεντιάζουμε. Αυτό το τεράστιο νόημα έχει να επανακτήσουμε τις ψήφους σας στο ΚΚΕ, να συμβαδίσουμε στους χώρους εργασίας, ή αν δεν το επιλέξατε ποτέ στην κάλπη, να κάνετε την κίνηση τώρα. Στις 8 Ιούλη, αυτό το ποσοστό, το μόνο που δεν έχουν υπό έλεγχο, θα μετρήσουν όσοι κρατούν τα νήματα, αλλά και όσες και όσοι οργανώνουν τον κόσμο στα σωματεία, τους συλλόγους και στο μοναδικό δήμο της χώρας που παρέμεινε κόκκινος. Εκεί είμαι γραμμένος να ψηφίσω.
Πρώτη δημοσίευση στο fanismissirlis.blog