Με μεγάλη αγάπη και λόγια πέρα από τα τυπικά, μιλούν οι συνάδελφοι και φίλοι του Κώστα Βουτσά, για τον ταλαντούχο ηθοποιό που έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα της 26ης Φεβρουαρίου, σε ηλικία 88 χρονών.
Η Ζωζώ Σαπουντζάκη, ο Γιάννης Βογιατζής, αλλά και ο Κώστας Σπυρόπουλος -εκπρόσωπος μίας άλλης θεατρικής γενιάς, που συνεργάστηκε με τον αγαπημένο ηθοποιό- μιλούν στη HuffPost για τον Κώστα Βουτσά που γνώρισαν τη «χρυσή εποχή» του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, αλλά μετά από αυτήν.
Ζωζώ Σαπουντζάκη: Θα μείνει «ολοζώντανος»
«Είμαι πάρα πολύ στεναχωρημένη» λέει η Ζωζώ Σαπουντζάκη. «Δεν είχα προετοιμαστεί για αυτό καθόλου παρ′ ότι μιλούσα με την κόρη του κάθε μέρα. Σήμερα μάλιστα είχαμε προγραμματίσει να πηγαίναμε να τον δούμε καθώς, όπως μου είχε πει η κόρη του «είχε ανοίξει τα ματάκια του και ήθελε πολύ να σε δει»... Δεν προλαβαμε...
Ψυχικά έχω στενοχωρεθεί τόσο πολύ όσο ποτέ, πιστέψτε με... Ήταν το μόνο πράγμα που δεν ήθελα. Να φανταστείτε έκανα προσευχή και παρακαλούσα να μη γίνει.
Τον ξέρω από 14 χρονών. Τον πρωτογνώρισα στη Θεσσαλονίκη. Εκείνος έπαιζε στο στρατιωτικό θέατρο, κάπου συναντηθήκαμε. Στη συνέχεια παίξαμε μαζί στην Κατερίνη. Και τον θυμάμαι να μου φωνάζει: ‘Ζωζώκα, Ζωζώκα...’ Εγώ ήμουν ήδη κάποια χρόνια στο θέατρο - είχα βγει από επτά ετών. Εκείνος έβγαινε εκείνη την εποχή...
Τον θυμάμαι πάρα πολύ όμορφα. Όποτε συναντιόμασταν ήταν χαρά Θεού. Με το γέλιο του, με τα αστεία του... Ήταν να κανονίσουμε να πάμε και στο θέατρο που παίζει η Μιμή Ντενίση μαζί, δεν τα καταφέραμε όμως. Θέλαμε επίσης να ξαναβρεθούμε στη σκηνή αλλά κανένα από τα υποψήφια έργα δεν ήταν κατάλληλο - ούτε για μένα, ούτε για εκείνον.
Σαν συνεργάτης ήταν καταπληκτικός. Πάρα πολύ καλός. Πάντα με χαμόγελο κι αισιοδοξία.
Δεν χάνει μόνο το θέατρο και το σινεμά αλλά όλη η Ελλάδα με το θάνατο του Κώστα Βουτσά. Βέβαια θα τον βλέπουμε μέσα από τις δουλειές του. Σ′ όλη μας τη ζωή θα βλέπουμε τον Βουτσά. Θα είναι ολοζώντανος».
Γιάννης Βογιατζής: Μεγάλος κωμικός, αν είχε γεννηθεί στο εξωτερικό θα ήταν παγκόσμια φίρμα
Ο ηθοποιός Γιάννης Βογιατζής, ο οποίος είχε συνεργαστεί με τον Κώστα Βουτσά, τόσο στον κινηματογράφο, σε ταινίες που έκαναν μεγάλη επιτυχία, όπως οι κωμωδίες «Μερικοί το προτιμούν κρύο» (1963), «Κορίτσια για φίλημα» (1964) και «Μια κυρία στα μπουζούκια» (1967), όσο και στο θέατρο, αναφέρεται μεταξύ άλλων, στο «άριστο ήθος» του ανθρώπου.
«Γνωριστήκαμε στο σινεμά, κινηματογραφικά. Είχαμε παίξει μαζί σε πάρα πολλές ταινίες, όπως είχαμε παίξει για χρόνια και στο θέατρο, μαζί με τον Νίκο Ρίζο, την Μαίρη Χρονοπούλου και άλλους πρωταγωνιστές, είχαμε κάνει περιοδείες, πολλά.
Το ήθος του Κώστα ήταν άριστο. Ήταν πάντοτε μελετημένος (στον ρόλο του) και ο κόσμος τον αγαπούσε -μπορώ να πω, τον λάτρευε- και κατά κάποιον τρόπο, πρέπει να πούμε συλλυπητήρια όχι μόνο στην οικογένεια του, αλλά σε όλο τον ελληνικό λαό.
Έξοχος συνάδελφος, κάναμε συχνά παρέα και εκτός δουλειάς, πηγαίναμε στο «Φίλιον», κάποια Σάββατα και Κυριακές, όπου ήταν ο Νίκος Τσιφόρος, ο Κώστας Πρετεντέρης, ο Αλέκος Σακελλάριος, οι σπουδαίοι αυτοί άνθρωποι, κι εμείς οι νεότεροι τότε, όλο και κάτι μαθαίναμε.
Ανοιχτόκαρδος άνθρωπος ο Κώστας, πάντοτε με το χαμόγελο και την ευγένεια.
Και ειδικά στις ταινίες του Δαλιανίδη, που βλέπετε, δουλεύαμε όλοι μαζί, από τους πρωταγωνιστές μέχρι το τελευταίο μέλος του συνεργείου σαν μια γροθιά.
Ο Κώστας Βουτσάς ήταν ένας μεγάλος κωμικός ηθοποιός, που αν είχε γεννηθεί Άγγλος ή Αμερικανός θα ήταν σήμερα μία παγκόσμια φίρμα. Τόσο σπουδαίος ηθοποιός ήταν και τόση αμεσότητα είχε. Στον κινηματογράφο δε, ιδιαίτερα».
Κώστας Σπυρόπουλος: Άλλα γκάζια, άλλο level. Και πάντα κιμπάρης
Ο ηθοποιός και παραγωγός Κώστας Σπυρόπουλος, που συνεργάστηκε με τον Κώστα Βουτσά στην κωμωδία της Δήμητρας Παπαδοπούλου «Ο παππούς έχει πίεση» -παράσταση που γνώρισε μεγάλη επιτυχία, έκανε δύο σεζόν και στη συνέχεια περιοδεία- λέει για τον Κώστα Βουτσά: «Πριν από λίγο ανέβασα ένα ποστ στο instagram, αναφέροντας ένα - δύο περιστατικά με τον Κώστα που με έχουν σημαδέψει. Κατ′ αρχάς ήταν από τους πρώτους σημαντικούς ανθρώπους που γνώρισα όταν βγήκα στο θέατρο.
Το μότο του Κώστα ήταν δούλευε για να ’χεις ζωή. Δηλαδή, η δουλειά, η δική μας δουλειά, είναι που σε ανανεώνει, σου δίνει ζωή, σε κρατάει νέο. Χωρίς τη δουλειά θεωρούσε ότι είναι τελειωμένος. Και βεβαίως, η επαφή του με τους νέους. Τον έβλεπα πάντα στην πλατεία Κολωνακίου να τριγυρνάει, να βγαίνει για φαγητό, ήταν μέσα σε όλα. Κιμπάρης, ωραίος. ’Ένας άνθρωπος ο οποίος ήταν η χαρά της ζωής.
Μας είχε συνδέσει μία ατάκα που του είχα πει όταν τον γνώρισα, σχετικά με τα θέατρα που δεν δουλεύουν, δεν πάνε καλά: Παίρνει μία κυρία στο ταμείο και ρωτάει, τι ώρα έχει παράσταση και η ταμίας απαντά, εσείς πότε μπορείτε; Όταν του το είπα, έπεσε κάτω από τα γέλια.
Το σημαντικότερο που μου είχε πει ο Κώστας, επειδή από μικρός έκανα παραγωγές και ανέβαζα έργα και παιδικό θέατρο, ήταν η κουβέντα, Κωστάκη, μην φοβάσαι να κάνεις παραγωγή. Έκανα κι εγώ όταν ήμουν μικρότερος κι έκανα πρώτα πρώτα επειδή είχα ένα πλεονέκτημα, είχα τζάμπα τον Βουτσά.
Και βεβαίως, το άλλο σημαντικότερο, που έλεγε ήταν ότι την τέχνη μας τη γνωρίζουμε πρώτα πρώτα και καλύτερα εμείς οι ηθοποιοί. Οι άλλοι είναι περίπου. Οπότε, οφείλεις να είσαι, όπως έλεγα μετά, βιοτέχνης. Δηλαδή, να ξέρεις την τέχνη σου και να χρηματοδοτείς αυτό που ξέρεις, αναφερόμενος στο επιχειρηματικό κομμάτι. Όλοι έχουν μία ποσοστιαία σχέση, την οποία σεβόμαστε, αλλά αυτός που την καταλαβαίνει απόλυτα, είναι ο ηθοποιός, αυτός που το κάνει.
Οπότε, όταν μετά από χρόνια πήγα να μιλήσουμε για τον «Παππού», μου είπε γελώντας, δεν πιστεύω να θες τζάμπα τον Βουτσά; Μετά πορευτήκαμε μαζί, δεθήκαμε περισσότερο γιατί η παράσταση πήγε δύο χρόνια και μετά κάναμε περιοδεία ανά την Ελλάδα. Αξίζει να πω ότι στην περιοδεία είχαμε ένα πουλμανάκι. Ήταν από τους πρώτους που έμπαινε το πρωί, έπαιρνε θέση δίπλα στον οδηγό και περίμενε τους άλλους ηθοποιούς. Και το βράδυ, πάλι κεφάτος, να με ρωτάει τι σχέδια έχουμε και τι άλλο θα ανεβάσουμε. Είχε άλλα γκάζια, σε άλλο level. Άλλη πίστα έπαιζε.
Επίσης, με τις γυναίκες του ήταν πάντα προσεκτικός. Θέλω να πω ότι αυτά που μπορούσα να ξέρω ή να ζήσω κοντά του ήταν πράγματα τα οποία κανονικά πρέπει να τα αντιγράφεις. Να τα βλέπεις και να παίρνεις μαθήματα και να λες, ωραία, έτσι πάμε, έτσι πορευόμαστε.
Έλεγε, να παίζεις κωμωδία, να δίνεις χαρά στον κόσμο, μην το ξεχνάς. Και εργάτης. Κατά το αιώνιος έφηβος, ο Κώστας ήταν αιώνιος εργάτης.
Όπως και το βιβλιαράκι που έβγαλε, που ήταν απίστευτα έξυπνο και σοφό, έχει τη φιλοσοφική αντίληψη του ανθρώπου που δεν περνά από τη ζωή και είναι απλά παρατηρητής. Αλλά την έχει ζήσει.
Ο Βουτσάς ήταν εν δράσει. Το εν δυνάμει υπήρχε, αλλά το σημαντικότερο του ήταν το εν δράσει. Το μπροστά του ήταν ανοιχτό. Παρά την ηλικία του. Μάχιμος.