Από μικρό παιδί θυμάμαι να περιμένω το Πάσχα σαν μια γιορτή που ένα αόρατο πέπλο πίστης θα κάνει ξαφνικά την εμφάνισή του. Είναι όλη η Μεγάλη Εβδομάδα εκείνη μέσω της οποίας σαν να νιώθουμε πως κάτι θεϊκό εισέρχεται και επισκιάζει για λίγες μέρες τη ζωή μας. Στην αρχή νιώθουμε αποξενωμένοι, η καθημερινότητα και οι ρυθμοί ζωής κάθε άλλο παρά ψυχική ηρεμία μας επιτρέπουν. Νιώθουμε ίσως μπερδεμένοι. Δεν ξέρουμε αν θα νηστέψουμε κατά τη διάρκεια και μέχρι να έρθει η Κυριακή του Πάσχα (αν ήδη δε νηστεύουμε τη Σαρακοστή), προβληματιζόμαστε για το αν το έχουμε τόσο ανάγκη τελικά, αμφισβητούμε την ίδια τη χρησιμότητα της ψυχικής κατάνυξης στην οποία άμεσα ή έμμεσα υποβαλλόμαστε.
Κατά έναν τρόπο, ζούμε τη δική μας Μεγάλη Εβδομάδα. Θυμόμαστε όλες εκείνες τις στιγμές κατά τις οποίες βιώσαμε τους δικούς μας πόνους, τα δικά μας πάθη και αγωνίες. Υπάρχουν άνθρωποι και καταστάσεις που συναντάμε και με τους οποίους φαίνεται πως θα συμπορευτούμε αλλά κάπου στην πορεία μας υπενθυμίζουν ότι τελικά η ζωή είναι μάλλον μοναχική. Νιώθουμε λύπη, απογοήτευση, θυμό. Βιώνουμε την προδοσία με τον ίδιο τρόπο που ο Ιούδας πρόδωσε τον Ιησού για τα 30 αργύρια του Καϊάφα. Είναι η στιγμή που νιώθουμε το ψέμα και την μπαγαποντιά να μας «συλλαμβάνουν» όπως οι Ρωμαίοι στρατιώτες συλλαμβάνουν τον Θεάνθρωπο στη Γεσθημανή μετά τον Μυστικό Δείπνο. Κουβαλάμε καθημερινά το δικό μας Σταυρό καθώς πασχίζουμε να ανεβούμε το Γολγοθά εν μέσω κοινωνικών αποδοκιμασιών, μαστιγωμάτων κι εξευτελισμών. Είναι στιγμές που μοιάζει με μικρό ύψωμα και άλλες με την υψηλότερη βουνοκορφή του κόσμου.
Μόλις ανέβεις το Γολγοθά , τσακισμένος σωματικά και ψυχικά, θα έρθει η ώρα της Σταύρωσης. Φτάνοντας στο σημείο, είσαι πλέον συνειδητοποιημένος για ό,τι θα επακολουθήσει. Σταματάς να σκέφτεσαι πιθανά σενάρια και να αναλύεις καταστάσεις. Στο μυαλό επικρατεί το απόλυτο κενό. Ο θυμός και η λύπη αργά αλλά σταδιακά εξελίσσονται σε κάτι άλλο. Μια ηρεμία αρχίζει να σε κατακλύζει. Γαλήνη της ψυχής. Τις στιγμές αυτές αντικρύζεις εκείνον που σου είπε πως δε θα πετύχεις ποτέ σε αυτό που αγαπάς, εκείνον που για εγωισμούς σε παράτησε, τον φίλο που σε πρόδωσε, τις χαμένες μάχες που έδωσες. Οι στιγμές επάνω στον Σταυρό είναι οι πιο ιερές. Μαθαίνεις να ξεπερνάς τους φόβους σου, κοιτώντας τους στα μάτια. Μεταλλάσσεσαι. Ξεκινάς να συνειδητοποιείς πως όλο αυτόν τον καιρό η δύναμη βρισκόταν μέσα σου. Από εκεί ξεκινάνε και εκεί καταλήγουν όλα τελικά. Η δύναμη της συγχώρεσης και της ανάκαμψης επέρχεται και σε γεμίζει. Πάνω που είχες αρχίσει να χάνεις την πίστη σου, εκεί είναι που αρχίζεις να μη γνωρίζεις πια όρια.