Η ουκρανική αντεπίθεση είναι μια μεγάλη στιγμή της σύγχρονης παγκόσμιας ιστορίας, συνδεδεμένη φυσικά με τη ρωσική υποχώρηση. Η ταχεία προέλαση των ουκρανικών δυνάμεων στα βορειοανατολικά της χώρας προκάλεσε την άτακτο φυγή των ρωσικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και την κατάρρευση μιας από τις κύριες γραμμές του πολεμικού μετώπου. Η πτώση του Ιζιούμ στην επαρχία του Χαρκόβου αποτελεί, σύμφωνα με όσα γράφονται, τη χειρότερη ήττα της Μόσχας από τον Μάρτιο, όταν τα ρωσικά στρατεύματα αναγκάστηκαν να επιστρέψουν από το Κίεβο –έκτοτε ούτε που το πλησίασαν.
Πρόκειται για «σημείο καμπής» στον πόλεμο των έξι μηνών, με χιλιάδες Ρώσους στρατιώτες να αφήνουν πίσω πυρομαχικά και εξοπλισμό και τη Μόσχα να βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση. Η απελευθέρωση της Μπαλακλίγια, του Κουπιάνσκ και πολλών άλλων περιοχών μπροστά από τις ρωσικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, σε συνδυασμό με ταυτόχρονη αντεπίθεση στη Χερσώνα, είναι τομείς μιας φοβερής ουκρανικής αντίστασης που, τόσους μήνες μετά την εισβολή, ακόμα υποτιμάται από τη Ρωσία, τον Πούτιν και τους χασάπηδες στρατηγούς του. Αναφορές για εκρήξεις στη Μελιτόπολη, τη Μαριούπολη, το Μπερντιάνσκ και την Κριμαία δείχνουν ότι η ουκρανική αντεπίθεση δεν θα σταματήσει αν δεν ολοκληρώσει την απελευθέρωση.
Οι Ουκρανοί, λαός, στρατός και ηγεσία, δεν διαπραγματεύονται την απώλεια της μισής τους χώρας ούτε ενώπιον της δήθεν παντοδύναμης Ρωσίας, ό,τι και να λένε οι όπου γης απολογητές του Πούτιν και του καθεστώτος του.
Δεν βαφτίζουν «χαμένες πατρίδες» ούτε καν το Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ και δεν είναι διατεθειμένοι να διαπραγματευτούν με τους όρους του εισβολέα, που δεν έχει καμιά δουλειά στην ένδοξη Ουκρανία. Δεν συμβιβάζονται με τίποτα λιγότερο από την ελευθερία, την αυτοδιάθεση και –προπαντός– την ανεξαρτησία της χώρας τους και δεν φαίνονται πρόθυμοι να υποχωρήσουν και να υποδουλωθούν, για να ζήσουν υπό μια αιώνια ρωσική κηδεμονία, χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς. Και γράφουν ιστορία.
Slava Ukraini.