Τα «Σεπτεμβριανά» και η λήθη της ελληνικής μάζας

Αδιαμφισβήτητα, τα γε­γο­νό­τα της 6ης και 7ης Σε­πτεμ­βρί­ου 1955, τα οποία έχουν μείνει γνωστά από ιστοριογραφικής απόψεως με τον όρο «Σε­πτεμ­βρια­νά», αποτέλεσαν πανθομολογουμένως το απο­κο­ρύ­φω­μα των πλείστων διώ­ξε­ων και τα­πει­νώ­σε­ων που υ­πέ­στη­σαν οι Κων­στα­ντι­νου­πο­λί­τες από τον υποκινούμενο από τους Μεντερές και Μπαγιάρ (Demokrat Partısı) τουρκικό μουσουλμανικό όχλο.

Διαβάστε επίσης: 6 Σεπτεμβρίου 1955: Το φονικό πογκρόμ στον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης

Από τότε και στο εξής, το ελληνικό στοιχείο της Πό­λης δει­νο­πα­θεί, αγκομαχεί και σή­με­ρα έχει φτάσει να α­ριθ­μεί μόνο με­ρι­κές ε­κα­το­ντά­δες αν­θρώ­πων και στην πλειονότητά των είναι υπερήλικες (εν συγκρίσει με το 1920, όπου οι Έλληνες Κωνσταντινουπολίτες αριθμούσαν 235.000, δηλαδή το 25% του συνόλου των κατοίκων)!

Οι κα­τα­στρο­φές υ­πήρ­ξαν τε­ρά­στιες και οι θηριωδίες ανείπωτες. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ακόμη και ο γνωστός Τούρ­κος συγ­γρα­φέ­ας Α­ζίζ Νε­σίν έχει γρά­ψει σχετικώς με απόλυτη ευστοχία ότι:

“Η νύ­χτα ε­κεί­νη έ­μοια­ζε με τη νύ­κτα του Α­γί­ου Βαρ­θο­λο­μαί­ου. Η νύ­κτα του Αγ. Βαρ­θο­λο­μαί­ου εί­χε αρ­χί­σει με την ε­ντο­λή του Κα­ρό­λου Θ΄. Η νύ­κτα της 6ης/7ης Σε­πτεμ­βρί­ου εί­χε αρ­χί­σει με το πρό­σταγ­μα του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος του Με­ντε­ρές, που είχε και την εξουσία. Στό­χος της λε­η­λα­σί­ας της νύ­κτας της 6ης/7ης Σε­πτεμ­βρί­ου ή­ταν οι Ρω­μιοί της Πό­λης”

Άραγε, γιατί μέχρι σήμερα, σε μια κατά τ’ άλλα πλουραλιστική ε­πο­χή που οι απανταχού εν Ελλάδι (και όχι μόνο) ι­σχυ­ροί και ηνίοχοι των δεκάδων ιδεολογικών μηχανισμών μοχθούν μετά κόπων και βασάνων υ­πέρ της προ­στα­σί­ας των αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των (διά της μεθοδικής εργαλειοποιήσεώς των για την εξυπηρέτηση πλείστων πολιτικοοικονομικών συμφερόντων) και ι­διαί­τε­ρα υπέρ των καταπιεσμένων μειο­νο­τι­κών εθνοτικών και κοινωνικών ομάδων, δεν έχει θιχτεί στον δέοντα βαθμό το εν πολλοίς α­δια­νό­η­το και αποτρόπαιο γεγονός της εξαφανίσεως του πολύχρονου και καθ’ όλα ιστορικού ελληνικού στοιχείου της Πόλης, ήτοι των εν Κωνσταντινουπόλει Ελλήνων Ομογενών μας; Και, έτι περισσότερο, γιατί δεν ασκούνται οι απαραίτητες πιέσεις στην εκάστοτε ιθύνουσα πολιτική ελίτ που τεχνηέντως και επανειλημμένως έχει αποβάλει οριστικώς το κρίσιμο αυτό ζήτημα από την ημερήσια πολιτική διάταξη, δίχως να πα­ρέ­χε­ται η αναμενόμενη προστασία από την Ελλάδα-μητρόπολη, μέσω της αναδείξεως του ζητήματος αυτού σε παγκόσμιο επίπεδο, υπό τον «ραγιαδίστικο» φόβο της ερμηνείας της κινήσεως αυτής ως «ένδειξη περαιτέρω αξιώσεων»; Τα δίνουμε όλα για να εξευμενίσουμε, να κατευνάσουμε ένα θηρίου που όλο και αγριεύει. Ματαιοπονούμε κύριοι!

Αντ’ αυτού, εξακολουθείται μεθοδικώς η συστηματική παράδοσή τους ως βορά και θυσία στο βωμό του αποδεδειγμένως μη βιώσιμου και ουτοπικού οράματος μίας «ειρηνικής και φιλικής, καλής γειτονίας» με μία ανελεύθερη/δικτατορική Τουρκία, στο ευρύτερο πλαίσιο της αποσιώπησης του όποιου μελανού στοιχείου της ιστορίας που «χαλάει» τη προωθημένη συνταγή ενός μη ρεαλιστικού ιδεολογήματος περί «αδελφοσύνης των λαών», μόνο και μόνο για την προάσπιση των υπερσυστημικών βλέψεων τρίτων παραγόντων σε μία γεωγραφική περιοχή υψίστης γεωπολιτικής και στρατηγικής σημασίας, αλλά και για τον επιτυχή προσανατολισμό μίας κονιορτοποιημένης, απάτριδος, “apolitique” και πλήρως αποχαυνωμένης μάζας που θα ασχολείται «με τα του κήπου του» όπως θα έλεγε και ο πατέρας των Διεθνών Σχέσεων Martin Wight ή ακόμη καλύτερα και πιο επικαιροποιημένα, με τα πολυάριθμα reality επιβίωσης...