Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για την συμφωνία περί δασμών μεταξύ Τραμπ και Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το μενού του αμερικανικού τιμολογίου είναι αναρτημένο στην HuffPost για να το δείτε με πλήρη ρεπορτάζ. Οφείλω, όμως, να επισημάνω ότι άρχισαν οι πρώτες αντιδράσεις, με τον Γάλλο πρωθυπουργό να μιλάει για «Μαύρη μέρα της Ευρώπης». Αυτή τη στιγμή πληροφορούμε ότι αναμένονται κι άλλες παρεμβάσεις, κάποιες από τις οποίες θα μιλάμε για «το μη χείρον βέλτιστον».
Το ζήτημα είναι ότι ο αμερικανός πρόεδρος για τα δικά του τα αμερικανικά συμφέροντα, κινήθηκε με το γνωστό επιτακτικό τρόπο. Για να μη το,πω «εκβιαστικό». Και επέβαλε την συμφωνία όπως την ήθελε. Με την Ευρώπη να μοιάζει παραδομένη με τα χέρια κάτω. Πήγε μέχρι τη Σκωτία η Ούρσουλα να υποταχτεί στις δασμολογικές διάθεση στο αμερικανού προέδρου. Εκείνος κάνει τη δουλειά του. Αλλά η Ευρώπη τι ακριβώς πράττει; Αυτό που δεν μπορεί να πράξει χρόνια ολόκληρα στην ανυπαρξία της ως Ευρωπαΐκή Ένωση σε πολλά ζητήματα. Από τα οικονομικά μέχρι τα Αμυντικά. Α, ξέχασα. Πρόθυμη να βάλει σ το κόλπο του δανεισμού των αμυντικών συστημάτων και την Τουρκία.
Όμως το ζήτημα, τώρα, αφορά εμάς, εδώ στην Ελλάδα. Υπάρχει μια απόλυτη σιωπή για αυτή τη συμφωνία του 15% δασμών επί ευρωπαϊκών προϊόντων που εξάγονται στην Αμερική. Με εξαίρεση τα παραγόμενα στην Ελλάδα φάρμακα, όλα τ’άλλα θα υποστούν τις τραμπικές δασμολογικές συνέπειες. Θα χτυπηθεί το λάδι, θα χτυπηθεί το κρασί, θα χτυπηθούν οι ελιές, θα χτυπηθεί το μέλι, θα χτυπηθούν όλα εκείνα τα προϊόντα που είχανε μία αξιοπρεπή θέση στην αμερικανική αγορά, κυρίως από τους ομογενείς αλλά και τους Αμερικανούς που προτιμούν τα προϊόντα μας. Και δεν είναι εποχές να χάνουμε πελατεία.
Όπως αναφέρει ο Guardian, σύμφωνα με τον Πράσαντ Νιούναχα, που είναι ανώτερος αναλυτής στην TD Securities, η συμφωνία αποτελεί «μια μεγάλη νίκη» για τον Ντόναλντ Τραμπ, αφού δεν είναι ακόμα σαφές το τι κέρδισε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό δεν είναι διαπραγμάτευση, αυτό είναι η τέχνη της συμφωνίας». Με λίγα λόγια μας λέει ο έμπειρος αναλυτής, ότι η ΕΕ πήγε με τα χέρια κάτω, με ελλιποβαρή διαπραγμάτευση, απέναντι σε έναν «τεχνίτη συμφωνιών». Χίλια «μπράβο» μας…
Και επανέρχομαι στην απόλυτη σιωπή της ελληνικής κυβέρνησης. Που κανονικά θα έπρεπε να έχει μιλήσει/αντιδράσει, πάνω απ’ όλα, το Μέγαρο Μαξίμου. Και τα ερωτήματα είναι:
*Ποιος έδωσε το πράσινο φως για αυτή τη συμφωνία; Ήξεραν για το ποσοστό του 15% και από πότε;
*Έκαναν εκτίμηση απωλειών στις εξαγωγές μας προς ΗΠΑ όλων αυτών των, κυρίως, αγροτικής παραγωγής προϊόντων; Το συζήτησαν με το Σύνδεσμο Εξαγωγέων;
*Μπορεί να μας πει το Μαξίμου ποια ήταν η ελληνική πρόταση, αν υπήρξε», που τελικά δεν ακούστηκε;
*Υπάρχει εξήγηση ότι στο πλαίσιο της συμφωνίας, η Ευρωπαϊκή Ένωση, ΑΡΑ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ, συναίνεσε να δαπανήσει εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια για την αγορά επιπλέον αμερικανικών ενεργειακών προϊόντων και οπλικών συστημάτων, ως αντιστάθμισμα για την επιβολή του δασμού 15% σε κρίσιμους τομείς, όπως τα αυτοκίνητα; Μας περισσεύουν σε ό,τι μας αναλογεί;
Τα ερωτήματα θέλουν απάντηση. Η συναίνεση στην τραμπική πολιτική θέλει υπεύθυνη κυβερνητική εξήγηση.
