Χθες έκανα Αθήνα–Βόλος σε 8 ώρες και 47 λεπτά. Όχι επειδή “έτυχε κίνηση”. Επειδή στήθηκε ένα σκηνικό που έμοιαζε με κακογραμμένο θρίλερ: μπλόκα, εκτροπές, χάος, σκοτάδι, βροχή, φορτηγά δίπλα σου και την αίσθηση ότι οδηγείς χωρίς να ξέρεις καν πού βρίσκεσαι.
Ξεκίνησα για Βόλο και έπεσα πάνω στο κλειστό μπλόκο της Θήβας. Οκ. Συμβαίνει. Αλλά αντί για μια σύντομη παράκαμψη λίγων χιλιομέτρων — να βγεις και να ξαναμπείς στον αυτοκινητόδρομο — η Τροχαία εφεύρε την εκτροπή της Ριτσώνας. Και για να φτάσεις μέχρι την εκτροπή της Ριτσώνας; Μαρτύριο. Τα τελευταία 10 χιλιόμετρα τα έκανα περίπου σε 1 ώρα. Δύο λωρίδες γίνονταν μία. Σημειωτόν. Μέχρι και ακινητοποιημένοι.
Φωτογραφίες και βίντεο όπως μας τα έστειλαν αναγνώστες της HuffPost
Στη Ριτσώνα, μας έβγαλαν από τον αυτοκινητόδρομο και μας έβαλαν σε μια διαδρομή που έμοιαζε με τυφλή δοκιμασία:
Λειβαδιά (πού να σταματήσω για καλαμάκι σουβλάκι μέσα σ’αυτόν τον πανικό) → Αλίαρτος (είδα και το φαρμακείο που ο πατριός μου ήταν για χρόνια επιβλέπον φαρμακοποιός) → Χαιρώνεια (εκεί δεν μας βγήκε ο Ξέρξης ούτε στρατιώτες της ιστορικής μάχης του 338 πχ για να έχουμε λίγη παρέα) και μετά… απόλυτο πουθενά.
Και μάλιστα θυμάμαι που σε αυτήν την νέα παράκαμψη προς Λειβαδιά, ρωτάω έναν τροχονόμο αν πάω καλά για Λαμία και μου λέει «καλά πάτε αλλά καλή υπομονή να έχετε».
Κάπου εκεί άρχισε το πραγματικά ανησυχητικό. Δεν ήταν “καθυστέρηση”. Ήταν αίσθηση εγκατάλειψης.
•Χιλιόμετρα ολόκληρα στο απόλυτο σκοτάδι
•Σε σημεία με ψιλόβροχο
•Χωρίς πινακίδες να σου δείχνουν Λαμία
•Και σε δύο κομβικά σημεία να μην υπάρχει ούτε ένας τροχονόμος να σε κατευθύνει
Βίντεο από αναγνώστη της HuffPost
Πηγαίναμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Μόνο που εδώ δεν είχαμε βάρκα. Είχαμε Ι.Χ., φορτηγά, πούλμαν, όλα στριμωγμένα σε στενούς δρόμους με μία λωρίδα ανά κατεύθυνση. Πάντα στο σκοτάδι να επαναλάβω. Ακόμα και στο GPS δεν μπορούσα να βρω σε ποιο σημείο βρίσκομαι. Πως λέγεται το σημείο που βρίσκομαι. Και δόξα τω Θεώ έχω ταξιδέψει στα δύο τρίτα του πλανήτη. Και γιατί δεν μπορούσα να το βρω; Γιατί απλούστατα εκεί δεν έπιανε το 5G. Όπως δεν έπιανε και στη μέση της Αφρικής στα οδοιπορικά που έκανα με την Έμη.
Και ξαφνικά, μετά από 5 ώρες και 40 λεπτά, “ανακάλυψα” ότι έχω βγει… στον Μπράλο, δίπλα στη Λαμία. Δηλαδή είχα κάνει έναν απίστευτο κύκλο. Έναν γύρο του παραλογισμού.
Και αναρωτιέμαι: αυτό ήταν “σχέδιο ασφάλειας”; Ή ήταν ένα σχέδιο που απλώς μετέφερε τον κίνδυνο από έναν ελεγχόμενο αυτοκινητόδρομο σε δρόμους που δεν σηκώνουν τέτοιο φόρτο;
Γιατί εδώ είναι το εξοργιστικό:
Τα μπλόκα, στο Κάστρο και στην Αταλάντη, είχαν ανακοινώσει ότι θα αφήσουν ΛΕΑ και μία λωρίδα. Και η Αστυνομία έκρινε ότι η μία λωρίδα δεν είναι ασφαλής.
Συγγνώμη, αλλά:
•Στους αυτοκινητόδρομους όταν γίνονται έργα, πόσες φορές κινούμαστε χιλιόμετρα σε μία λωρίδα με κορίνες και τσιμεντένια στηθαία; Εκεί είναι “ασφαλές”;
•Η ΛΕΑ δεν υπάρχει ακριβώς για ασθενοφόρα, πυροσβεστικά, περιπολικά και επείγοντα;
•Και τελικά, τι είναι πιο ασφαλές: να περνάς ελεγχόμενα από μία λωρίδα στον αυτοκινητόδρομο ή να στέλνεις χιλιάδες οχήματα νύχτα, με βροχή, σε επαρχιακούς δρόμους μιας λωρίδας, ανάμεσα σε φορτηγά;
Και δεν μπορώ να μη σκεφτώ και το άλλο:
Μήπως όλο αυτό ήταν “κοινωνικός αυτοματισμός”; Να εξαγριωθεί ο κόσμος με τους αγρότες;
Μόνο που — από όσο άκουγα και έβλεπα — γύρισε μπούμερανγκ, γιατί ο κόσμος έβριζε τον σχεδιασμό και την αστυνομία που έστησε αυτή την περιττή οδύσσεια.
Και σκέφτομαι τις οικογένειες. Τους ανθρώπους με μωρά παιδιά, που έφευγαν για Χριστούγεννα, με κούραση, με άγχος, με κίνδυνο.
Να το πω και καθαρά: όπου υπήρχαν περιπολικά και τροχονόμοι στις εκτροπές, οι άνθρωποι ήταν εξυπηρετικοί και χρήσιμοι.
Αλλά το συνολικό “έργο” ήταν απαράδεκτο. Γιατί χθες, Αθήνα–Βόλος, έκανα χρόνο που θα έφτανα… σχεδόν Βελιγράδι. Και το έκανα με την αίσθηση ότι, αν γίνει ένα σοβαρό τροχαίο “εκεί μέσα”, στο σκοτάδι, ποιος θα σε βρει; Και φυσικά θα μας εύρισκαν Δεν ξέρω μετά από πόσες ώρες για να έρθουν περιπολικό και πλατφόρμες για να πάρει αυτοκίνητα. Βάλτε στην σκέψη σας το μακελειό της καθυστέρησης εκεί. Βράδυ στο πουθενά.
Και τώρα η ερώτηση που δεν φεύγει από το μυαλό μου:
Από την κορυφή της κυβέρνησης, μέχρι τον αρμόδιο υπουργό, μέχρι τον αρχηγό της αστυνομίας, θα έστελναν τα παιδιά τους από αυτές τις διαδρομές, νύχτα, με φορτηγά δίπλα, σε δρόμους μιας λωρίδας; Αν συνέβαινε το παραμικρό και είχαμε τροχαίο ατύχημα και με τραυματίες, να μην πω νεκρούς, ποιοι θα πήγαιναν κατηγορούμενοι για αυτή την εγκληματική παράνοια;
Εγώ ένα ξέρω:
Αυτόν τον εφιάλτη δεν θέλω να τον ξαναζήσω. Και να προσθέσω την λέξη «ντροπή». Και είμαι επιεικής.
ΥΓ.: Στον Ε65 που σαφέστατα είχε πολύ λιγότερη κίνηση από ότι ο αυτοκινητόδρομος Αθήνα – Λαμία, οι αγρότες στο μπλόκο τους άφησαν μιάμιση λωρίδα κυκλοφορίας για να διευκολύνουν Ι.Χ. και φορτηγά. Συνδικαλιστής του μπλόκου με τον οποίο επικοινώνησα τηλεφωνικά, μου είπε ότι εκεί πήγε στρατηγός της αστυνομίας από την βόρεια Ελλάδα και επέμεινε στην εκτροπή των αυτοκινήτων, δηλαδή στην ταλαιπωρία των οδηγών, γιατί η μιάμιση λωρίδα δεν ήταν αρκετή για εκείνον, για λόγους ασφαλείας. Άντε σύντομα να το δούμε και αρχηγό να βγάζει και φαεινές απόφασεις σαν κι αυτές που βίωσα χθες τη νύχτα
