Όχι, ούτε για εμένα είναι συνηθισμένη η εικόνα ενός ανδρικού ζευγαριού, που αγκαλιάζονται συγκινημένοοι ή φιλάει ο ένας το χέρι του άλλου, σε μια γαμήλια τελετή που μέχρι χθες αποτελούσε «ταμπού» για ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.
Ναι, όταν πέρασαν για πρώτη φορά οι φωτογραφίες μπροστά μου, στην «ροή» του διεθνούς πρακτορείου Associated Press το απόγευμα της Πέμπτης (7 Μαρτίου 2024) στάθηκα να τις δω με περιέργεια.
Ο συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ – Πέτρος Χατζόπουλος γράφει η αστυνομική του ταυτότητα – δίπλα στον δικηγόρο Αναστάσιο Σαμουηλίδη, να χαμογελάνε, να συγκινούνται και να δείχνουν τρυφερότητα ο ένας στον άλλον, σε μία στιγμή που οι ίδιοι θα θυμούνται για πάντα. Αλλά θα την θυμόμαστε κι εμείς μαζί τους.
Γιατί μας χάρισαν ένα θετικό παράδειγμα, που φωτίζει ένα νέο δρόμο.
Ένας διαφορετικός γάμος, αλλά με τα ίδια συναισθήματα, τα ίδια χαμόγελα, την ίδια συγκίνηση και με παρόμοια όνειρα – σαν αυτά που κάναμε όλοι ή σχεδόν όλοι εμείς, όταν βρεθήκαμε σε ένα ναό στο παρελθόν για τον ίδιο λόγο.
Ενας διανοούμενος, ένας νομικός επιστήμονας κι ένας δήμαρχος που στάθηκε απέναντί τους με χαμόγελο, όπως αισθανόταν – δεν το «όφειλε» – για να τιμήσει δύο άξιους πολίτες της Αθήνας. Αυτό ακριβώς.
Έχει σημασία η εικόνα;
Ναι, αυτή τη φορά είχε τεράστια σημασία. Η εικόνα αυτή χαράσσεται στην συλλογική μας μνήμη και ήταν αυτή που έπρεπε να είναι.
Ένας διανοούμενος και ένας δήμαρχος, δύο άνθρωποι με ανοιχτά μυαλά και ανοιχτά αυτιά, στον πρώτο γάμο ομόφυλου ζευγαριού.
Με αγάπη, με ειλικρίνεια και με αξιοπρέπεια. Συμβολίζοντας έννοιες που θα θέλαμε να διατρέχουν τη ζωή μας και στο μέλλον.
Στην πόλη μας, στην κοινωνία μας και στην ηθική μας, που υπαγορεύει αλληλοσεβασμό και ελευθερία, σε μία πόλη – συνώνυμο της δημοκρατίας.
Ως δημοσιογράφος, ως άνθρωπος και ως Αθηναίος (έστω των προαστίων) έχω να πω αυτό στον Αύγουστο – Πέτρο, στον Αναστάσιο και στον δήμαρχο Αθηναίων, Χάρη Δούκα: Μπράβο για το αυτονόητο. Ενίοτε, τα αυτονόητα έχουν μεγάλη σημασία.
