Μερικοί από εμάς τον είχαν ακουστά μέχρι χθες. Εγώ, ούτε καν.

Κωνσταντίνος Καρέτσας.  

Καρέτσα – Καρέτσα: ακούγεται και σαν σύνθημα. Αυτό που περιμέναμε.

Η γενιά των 17χρονων που μεγάλωσαν παρακολουθώντας μετά μανίας Μέσι και Ρονάλντο, αρχίζει και γίνεται εμφανές, ότι θέλει να παίξει σαν εκείνους.

Κωνσταντέλιας, Μουζακίτης, Κωστούλας…

Πολλαπλασιάζονται. Και τώρα Καρέτσας. 

Είναι η πρώτη φορά που τον είδα να φοράει φανέλα της Εθνικής και η πρώτη φορά που τον παρακολούθησα γενικώς στη ζωή μου.

Αλλά ακόμα και έτσι, δεν μπορούσα να τον χάσω από τα μάτια μου, από το πρώτο λεπτό που τον είδα.

 

Το μάτι του φαινόταν …και από την τηλεόραση να γυαλίζει.

Ζητάει μπάλα μέσα στο πρώτο λεπτό – δεν του περνάει από το μυαλό η σκέψη «να κρυφτεί».

«Μιλάει» με την κερκίδα. Και μάλιστα με σωστό τρόπο. Δεν είναι «ψώνιο», είναι ευθύς και καθαρός. Στράφηκε κάνοντας την πρώτη του θετική ενέργεια αμέσως στην εξέδρα και έκανε νόημα ζητώντας χειροκρότημα και βοήθεια – αλλά όχι για τον εαυτό του. Το ζήτησε σε μία χρονική στιγμή που η ομάδα το είχε τεράστια ανάγκη, ώστε να αλλάξει ρυθμό στο δεύτερο ημίχρονο και να πιέσει την Σκωτία.

 

Υπό άλλες συνθήκες, θα μπορούσε να έχει κάνει την κίνηση ο αρχηγός, ή ένας από τους «παλιούς», ή ο Γιοβάνοβιτς.

Το γκολ δεν ήρθε στον πρώτο αγώνα.

Αλλά οι Σκοτσέζοι, δεν θα κοιμούνται ήσυχοι μέχρι την Κυριακή, γιατί ξέρουν ότι έπεται συνέχεια.

Γλίτωσαν από ένα παραλίγο υπέροχο ψαλιδάκι, γλίτωσαν και από τη φαρμακερή σέντρα του Καρέτσα, όταν έσκασε στο δοκάρι η προβολή του Τζώλη. 

 

Όμως, η γενιά «Καρέτσα – Καρέτσα» με τα νεανικά – αγγελικά της πρόσωπα έρχεται με φόρα. Θα τους δούμε να συνδυάζονται προσεχώς στο γήπεδο.

Και μπορεί κάπου εκεί να αρχίσει να χάνεται η μπάλα.