Σε μια εποχή που οι κοινωνικές ανισότητες βαθαίνουν, η οικονομική ρευστότητα μοιάζει ατελείωτη, η πολιτική παρακμή κυριαρχεί και η συλλογική απογοήτευση σκεπάζει τα όνειρα, ο ΛΕΞ δεν είναι απλά ένας rapper. Είναι η φωνή εκείνων που κανείς δεν άκουσε πραγματικά. Το στόμα μιας γενιάς που έμαθε να επιβιώνει μέσα στην αδικία, την αβεβαιότητα και το αδιέξοδο.
Είναι η γενιά των millennials που, απογοητευμένη, είδε χιλιάδες νέους να αναζητούν προοπτικές στο εξωτερικό, εγκαταλείποντας την πατρίδα με μια βαριά αίσθηση απώλειας και αναγκαστικής φυγής.
Είναι, όμως, και η νέα γενιά, η Gen-Z, που μέσα σε έναν κόσμο ακόμα πιο ρευστό και επισφαλή, βρίσκει στους στίχους του ΛΕΞ μια ωμή αλήθεια, μια ταύτιση, μια αίσθηση ότι κάποιος μιλά τη γλώσσα της πραγματικότητας και όχι των υποσχέσεων.
Καλλιτεχνικά, ο ΛΕΞ συνδυάζει την ωμή αλήθεια του δρόμου με βαθιά λογοτεχνική ευαισθησία. Οι στίχοι του είναι κοφτεροί σαν ξυράφι, γεμάτοι ρεαλισμό, πόνο και κρυφή τρυφερότητα· μια κραυγή για αλλαγή, αλλά και μια αποδοχή της σκληρής πραγματικότητας. Μέσα από τις λέξεις του δεν εξωραΐζει την καθημερινότητα: την αναδεικνύει, με μια ωμή ειλικρίνεια που καταφέρνει να συγκινεί και να εμπνέει.
Σε κοινωνικό επίπεδο, μιλά για μια γενιά που μεγάλωσε στην άνθηση, ενηλικιώθηκε μέσα στην κρίση και προσπάθησε να χτίσει τα όνειρά της σε συνθήκες ρευστότητας και έντονων γεωπολιτικών εξελίξεων. Μια γενιά που χαρακτηρίστηκε ως η πιο μορφωμένη στην ιστορία της Ελλάδας, αλλά ταυτόχρονα στιγματίστηκε ως ”τεμπέλικη” και ”κυνηγός του εύκολου χρήματος”. Μια γενιά που παλεύει με την ανεργία, την επισφάλεια, τα ψυχοσωματικά προβλήματα, τις ψυχικές διαταραχές, τα αυτοάνοσα νοσήματα και, πλέον, τον καρκίνο. Μια γενιά που είδε τα όνειρά της να γκρεμίζονται πριν καν προλάβει να τα ζήσει, κι όμως συνεχίζει να αντέχει. Μια γενιά που ελπίζει ότι, κάποια στιγμή, θα καταφέρει όσα κατάφεραν οι προηγούμενες.
Πολιτικά, ο ΛΕΞ λειτουργεί ως ένας άτυπος χρονικογράφος της εποχής μας. Δεν κάνει φτηνό ακτιβισμό· προτιμά να δίνει φωνή στη βιωμένη εμπειρία, φωτίζοντας τα σκοτεινά σημεία που οι περισσότεροι προσπερνούν. Δεν κηρύττει· απλά μεταφέρει την αλήθεια του δρόμου, την αλήθεια που βιώνει καθημερινά η κάθε μία και ο καθένας, και αυτό είναι πιο ισχυρό από κάθε σύνθημα.
Η απήχησή του δεν περιορίζεται μόνο σε όσους έζησαν την κρίση του 2010-2015 ως νέοι ενήλικες. Αντίθετα, καταφέρνει να αγγίξει και τη σημερινή νεολαία — κάτι που φάνηκε ξεκάθαρα και με το sold out της επικείμενης μεγάλης συναυλίας του, όπου μέσα σε ελάχιστες ώρες εξαντλήθηκαν χιλιάδες εισιτήρια, από fans όλων των ηλικιών. Η ανταπόκριση αυτή δείχνει ότι το έργο του ΛΕΞ ξεπερνά γενιές και γίνεται κοινή φωνή για όποιον νιώθει ότι ζει σε ένα σύστημα που του γυρνά την πλάτη.
Σε έναν κόσμο που διαμορφώθηκε από το κλίμα του μεταμοντερνισμού, όπου οι μεγάλες αφηγήσεις της προόδου, της ευημερίας και της ελπίδας κατέρρευσαν, ο ΛΕΞ καταγράφει την απογοήτευση μιας γενιάς που μεγάλωσε χωρίς σταθερά σημεία αναφοράς. Σε μια συνθήκη μεταπολιτικής, όπου η πολιτική έχει απογυμνωθεί από ιδεολογία και έχει μετατραπεί σε τεχνοκρατική διαχείριση συμφερόντων, οι στίχοι του λειτουργούν ως σπαράγματα μνήμης, συνείδησης και ενσυναίσθησης. Δεν επενδύει σε μεγάλα οράματα· μιλά για την πραγματικότητα όπως είναι: θρυμματισμένη, γεμάτη κενά, αλλά ακόμα ανθρώπινη.
Ο ΛΕΞ δεν είναι απλώς ένας καλλιτέχνης. Είναι ο καθρέφτης μας. Ο εκπρόσωπος μιας θυμωμένης γενιάς, όλων εμάς που ταλαιπωρούμαστε από διαγενεακά τραύματα, από πληγές της χαμένης μας ελπίδας και της κοινωνικοπολιτικής αστάθειας. Μιας γενιάς που, παρά την κούραση, παραμένει ακόμα ζωντανή και καθημερινά παλεύει για ένα καλύτερο αύριο.
Για κάθε γυναίκα που κουράστηκε και αναγκάζεται να επωμιστεί ρόλους που κάποτε θεωρούνταν αντρικοί.
Για κάθε άντρα που κουράστηκε να ζει ακρωτηριασμένος συναισθηματικά, φοβούμενος να εκφράσει όσα νιώθει.
Για κάθε άνθρωπο που, μέσα στο χάος, συνεχίζει να ψάχνει τον εαυτό του και να ελπίζει.
Για όλους εμάς που, μέσα στα χαλάσματα, συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε.
