Η πολιτική έχει χάσει την πορεία της. Έχει αποδυναμωθεί η εμβέλειά της. Ο πολιτικός λόγος, ορισμένες φορές, γίνεται πεζοδρομιακός και καταλήγει σε υβρεολόγιο. Πώς ζητάς να ακούσω πολιτικό λόγο τέτοιου είδους; Τι θα μου προσφέρει; Ποιος πολιτικός στο σήμερα έχει διδαχθεί από τους προκατόχους του; 

Ο πολιτικός είχε άποψη, είχε επιχειρηματολογία, είχε σεβασμό, είχε όριο. Τώρα… δεν υπάρχει. Δεν μου αξίζει να σπαταλήσω χρόνο να ακούσω καυγάδες και κοκορομαχίες ανούσιες. 

Η αλήθεια και το ψέμα είναι δύο όψεις του νομίσματος της ζωής. 

Με τι ρητορική να ακούσω τα κόμματα, όταν η Βουλή γίνεται αρένα; Όταν τα κόμματα δεν έχουν όραμα, δεν έχουν επιλογές, δεν έχουν αλήθεια. Ψάχνουν να βρουν τον τρόπο να ανέβουν τα σκαλοπάτια στη δημοσκόπηση που τα κρατάει καθηλωμένα και διαμελισμένα, αλλά ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο να σπάσουν αυγά για να κάνουν ομελέτα. 

Ο ναός της Δημοκρατίας έγινε χώρος αδιάφορος, με τέτοια ιστορία, με μηδέν σεβασμό. Μόνο η επάρκεια ενός μισθού. Μόνο. Με θλίβει να ζω στην εποχή που η πολιτική ζωή της χώρας μου έχει τέτοια απαξίωση. Όταν διασύρεται στην Ευρώπη με τέτοιες πρακτικές, σκάνδαλα… Για την πολιτική στην Ελλάδα του 2025. 

Οι εκλογές είναι υποχρέωση και δικαίωμα που οι πολίτες έχουν χάσει την αίγλη και την προστασία του. Η εμπιστοσύνη απέναντι στους πολιτικούς έχει αποδυναμώσει τον πολίτη-ψηφοφόρο. Με τη σκέψη ότι “όλοι ίδιοι είναι”. Όταν ο βουλευτής γίνεται “βολευτής” και ταμπουρώνεται πίσω από τα κομματικά “θέλω”. Το καλό του πολίτη πάει περίπατο. Ο πολιτικός λόγος γίνεται αχυρένιος — και χάνει την ουσία που κάποτε τον έκανε πολύτιμο σύμμαχο της αλήθειας. 

Και η Δημοκρατία;

Μια λέξη απλή, που ξεκίνησε από τον τόπο αυτό. _Δήμος + κρατεῖν_. Ο λαός στην εξουσία.

Όμως χωρίς σεβασμό, χωρίς εμπιστοσύνη, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ουσία — γίνεται κενό γράμμα.

Και τότε, δε μένει τίποτα για να κρατήσει την ελπίδα ζωντανή.