Γράφει ο Τέρενς Κουίκ
Στον ναό, συγκίνηση και σιωπή. Πολίτες, καλλιτέχνες και πολιτικοί αποχαιρέτησαν τον άνθρωπο που σημάδεψε με τα τραγούδια και τον λόγο του πέντε δεκαετίες δημόσιου βίου. Ο Σαββόπουλος υπήρξε δημιουργός που πέρασε από τη σκηνή στο πολιτικό σχόλιο, από τη σάτιρα στη συγκίνηση, χωρίς ποτέ να ανήκει ολοκληρωτικά πουθενά.
Κι όμως, την ημέρα που έφυγε, κάποιοι έλειπαν. Με εξαίρεση την Ζωή Κωνσταντοπούλου, όλοι οι αρχηγοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης, αριστερά και,δεξιά της ΝΔ, δεν εμφανίστηκαν στην εξόδιο ακολουθία. Μια απουσία που προκάλεσε σχόλια και ερωτήματα. Ήταν επιλογή ουδετερότητας ή μήνυμα απόστασης από έναν καλλιτέχνη που συχνά διέβη τα όρια της πολιτικής ορθότητας κατά την δική τους άποψη; Όπως εκείνοι την εκλαμβάνουν στα μέτρα του κομματικού κοστουμιού τους; Οι ίδιοι καλούνται να δώσουν απαντήσεις/εξηγήσεις. Και πρέπει να το κάνουν. Αν και δύσκολα θα αποφύγουν τον χαρακτηρισμό της μικροψυχίας. Στο φινάλε, η σιωπή των απόντων φάνηκε/ακούστηκε πιο ηχηρή από τα λόγια των παρόντων. Γιατί ο Σαββόπουλος είτε τον λάτρευες είτε τον αμφισβητούσες, ανήκε σε όλους και σε κανέναν.
Η κυβέρνηση, αντιθέτως, είχε πλήρη παρουσία. Ή για να ακριβολογώ, η Πολιτεία ήταν εντυπωσιακά παρούσα. Ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τασούλας και οι δύο τέως Προκόπης Παυλόπουλος και Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Η Ελληνική Δημοκρατία τίμησε το αντίο στον Νιόνιο των Ελλήνων, όπως και εκείνος πάντα σεβάστηκε τη Δημοκρατία της πατρίδας που λάτρεψε και τραγούδησε. Ο επίσημος τόνος της εκπροσώπησης ανέδειξε τη διάσταση του Σαββόπουλου ως «θεσμού» της πολιτιστικής ζωής, ενός δημιουργού που άλλοτε χειροκροτήθηκε από την συντριπτική πλειοψηφία και άλλοτε αμφισβητήθηκε από μία ισχνή μειοψηφία. Αλλά πάντα παρέμεινε σημείο αναφοράς.
Είτε κάποιοι θέλουν να το παραδεχτούν είτε όχι, ή σχέση του με την πολιτική υπήρξε πάντα παράδοξη: ένας καλλιτέχνης που τραγούδησε την ελευθερία, ειρωνεύτηκε τα επίπλαστα σύμβολα, αλλά, να το επαναλάβω, ποτέ δεν έκρυψε την αγάπη του για την Ελλάδα. Αυτήν, που υπήρξαν κάποιες στιγμές, που τον παρεξήγησε αναίτια. Η απουσία των πολιτικών αρχηγών ίσως να ήταν τελικά το πιο συνεπές «αντίο» σ’ έναν άνθρωπο που δεν χώρεσε ποτέ σε κανένα στρατόπεδο, εκφράζοντας, όμως, πάντα ελεύθερα θέσεις και απόψεις του. Ας το δούμε κι έτσι. Αν και ο ορισμός της μικροψυχίας, δεν φεύγει από το μυαλό μου.
ΥΓ.: Ο Νίκος Ανδρουλάκης που απουσίαζε από την εξόδιο ακολουθία και έστειλε εκπρόσωπο, δεν έχει λόγο να προβεί σε δημόσια αιτιολογία. Ήταν μέχρι,αργά το προηγούμενο βράδυ απασχολημένος βλέποντας στη Μπολόνια τον αγώνα μπάσκετ του Παναθηναικού. Ομολογουμένως πολύ σημαντική υποχρέωση που δεν μπορούσε να ματαιωθεί. Εκτός κι αν την επομένη, χτες, είχε άλλη υποχρέωση επί Ιταλικού εδάφους.
